De Europese tour van powermetalformatie Kamelot begint in Nederland met twee uitverkochte shows. Voor de tweede dag waren ze in Utrecht in een uitverkochte Ronda van TivoliVredenburg. Ditmaal zijn Blackbriar, Frozen Crown en Ad Infinitum van de partij als special guest. Verslaggever Ruben volgde de band twee dagen door Nederland voor Zware Metalen, dit keer ondersteund door fotografe Esther ‘t Lam. Kan de band de prestatie van de avond ervoor evenaren?
Een dag eerder begon het Nederlandse avontuur in Iduna. Daar was echter een ander randprogramma bij aanwezig dan vandaag. Hier in de Ronda van TivoliVredenburg begint de tour met de special guests zoals ze op de poster staan. Meer dan dubbel zo groot als het poppodium in Drachten krijgt Kamelot wederom de zaal vol. Dit keer waarschijnlijk wel met hulp van de Nederlandse special guest. In de rij is namelijk al duidelijk dat er veel fans van Zora Cock en cohorten op de been zijn. En daarnaast staat er een vierde band op het programma. Toch komen de bezoekers van het Friese podium er goed van af, de shirtjes zijn hier namelijk allemaal vijf euro duurder.
Vanavond verzorgt de Italiaanse band Frozen Crown de openingsact. Tegen de tijd dat dit verslag online staat is het nieuwe album War Hearts uit, maar daar krijgen we niet veel van te horen vanavond. De jonge band heeft vorig jaar nog meer verjonging toegevoegd met het inlijven van derde gitarist Alessia Lanzone. De pas achttienjarige meid mag dan met enige afstand het jongste lid van de band zijn, ze staat prima haar mannetje in de snaarsectie. Samen met Fabiola Bellomo en frontvrouw Giada Etro vormen deze dames het visitekaartje van de band. Al bij het eerste nummer Neverending worden de dames nadrukkelijk naar voren geschoven voor een momentje in het spotlicht.
Met Call Of The North gaat het tempo flink omhoog. Je zou bijna denken dat je naar speedmetal luistert, zei het niet dat de stem van Etro dat niet bij kan houden. Hoge uithalen worden afgelost dor een lang instrumenteel stuk waar de band hun samenspel kan laten zien. Ook bij Kings zien we dat het zestal al helemaal op elkaar is ingespeeld. Een nummer dat veel focus legt op de gitaren en de drie gitaristen werken prima samen om tot een technisch indrukwekkend geheel te komen.
Steel And Gold is het enige nummer van het nieuwe album dat we vanavond te horen krijgen. Het enige nummer waar de zes bandleden ook daadwerkelijk allemaal te horen zijn op de opnamen, dus dit loopt ook helemaal gesmeerd. In Far Beyond staan de drie gitaren wederom centraal en bij het laatste nummer I Am The Tyrant neemt medeoprichter Federico Mondelli plaats achter een microfoon om wat screams toe te voegen. Met dit smaakje speed- en powermetal vindt de band steeds meer een eigen geluid en met dit gitaarspel ben ik benieuwd wat het nieuwe album te brengen heeft. In april komt de band terug naar Nederland voor een headline tour zeggen ze, maar een podium is nog niet aangekondigd.
Met Abyss is nèt het vierde album voor de moderne metalgroep Ad Infinitum verschenen. Bij de releaseshow in de Iduna kwamen we erachter dat deze een stuk meer pop georiënteerd is dan het eerdere werk. En daar was ik niet helemaal op ingesteld. Inmiddels weet ik dus wat me te verwachten staat en ga ik er met de juiste verwachtingen in.
De band stond al eens eerder in deze zaal met drie andere bands, maar is nu twee jaar later een plekje opgeschoven in de running order en kan als tweede aan de start verschijnen. Op dit grote podium word er meer uit de kast getrokken. Naast dat er meer ruimte is om te bewegen, wat de danspasjes van Melissa Bonny zeker ten goede komt, heeft de Ronda ook een uitgebreidere lichtinstallatie dan de Iduna waar hier goed gebruik van wordt gemaakt. Bonny treedt in het spotlicht dat ze dik verdient met haar veelzijdige stem. Ook nieuw vandaag is er het introbandje waar de groep het podium mee opwandelt voor ze aan het eerste nummer Folllow me Down beginnen. De setlist is exact hetzelfde als gisteren, maar nu ik weet dat het popmetal is in plaats van het eerdere geluid wekt het al een stuk minder weerzin bij mij op. Het went snel, popmetal: daar is het natuurlijk ook op gemaakt. Ook Aftermath bevalt al een stuk beter en de band lijkt er ook meer energie in te steken nu ze alle ruimte hebben om dat te doen.
Upside Down is bekend bij dit publiek dat juicht bij de aankondiging. Toch blijft het moeilijk bij te houden, vrijwel elk jaar een nieuw album uitbrengen. Hoeveel blijft daar nu werkelijk van hangen? En doet het de kwaliteit van de muziek nog ten goede? Het is niet heel vreemd dat de band dan de pop kant op gaat, die muziek is een stuk makkelijker te schrijven. Het nieuwe nummer Outer Space valt in ieder geval wel goed bij de aanwezige toeschouwers. De lieflijke, zwierige refreinen worden onderbroken met screams en stevig gitaarwerk. Ook Surrender volgt dit template, maar het effect tussen de funky opening die overgaat in zware breakdown blijft toch beter werken dan de andere nummers.
Van het nummer dat de tekst ‘we’re just a buch of fucking animals’ bevat gaan we verder met Animals, dat de zelfde tekst bevat maar dan zonder grof taalgebruik. Ook op het tweede album waren al popnummers te horen, maar die wisten wel stevig te eindigen. Voor See You In Hell moet er weer gesprongen worden en net als gisteren schudt ook hier de vloer, maar dit is op een bovenverdieping dus dan is het altijd net wat spannender. Bram gaat het album nog verder onder de loep nemen, maar in de auto hierheen heb ik er ook nog eens naar geluisterd en er staan wel degelijk zwaardere nummers op dan wat er in deze setlist is opgenomen. Van mij hadden ze bijvoorbeeld Parasite wel mogen spelen, maar het blijft bij het extreem poppy My Halo. Catchy als een radiohit, maar pas in het derde couplet wordt het zwaar met een gescreamed intermezzo. Buiten die paar zinnen blijft het een popnummer. Ironisch genoeg stokt de geluidstechniek voor het laatste nummer Unstoppable, maar we krijgen de volledige ervaring van het nummer. Zo zit dit deel van de avond er weer op, maar we zien Bonny later natuurlijk weer terug als gastvocaliste. Nu met vier albums op zak zal het ook eens tijd worden dat de band hun uiteindelijke doel achterna gaat en zelf als headliner de podia af gaat. Aan podiumervaring geen gebrek en kwaliteit genoeg.
De Nederlandse inzending van vandaag is de symfonische gothicrockband Blackbriar. Voor een groot deel van het publiek een belangrijke reden om naar Utrecht af te reizen. Vers van hun eerste trans-Atlantische avontuur sluiten ze bij deze tour aan als special guest door heel Europa. Merchandise van de band is er in overvloed en de jonge fans drommen zich naar voren om maar dichtbij hun idolen te zijn. Maar de grote publiekstrekker is natuurlijk frontvrouw Zora Cock. Klein van stuk, maar des te groter van stem komt ze op in een doodssluier om solo de vocale intro van Mortal Remains te zingen voordat de band aansluit en ze de sluier afgooit om haar kenmerkende, felrode haren te onthullen.
Voor deze nieuwe tour is de setlist weer wat aangepast en vanavond krijgen we het live debut te horen van We Make Mist. Deze is te vinden op het vorig jaar uitgekomen tweede album A Dark Euphony, dat hoge ogen gooide bij collega Lara. Ook hier is het stemgeluid van Cock betoverend en doen de gitaristen er alles aan om daarvan af te leiden door druk over het podium te huppelen. Crimson Faces en I’s Rather Burn zorgen voor wat meer tempo. Het publiek raakt ook opgewarmd en de eersten beginnen mee te zingen met deze bij de fans al wat bekendere nummers. Niemand die ook maar in de buurt komt van de kwaliteiten op het podium natuurlijk.
Arms Of The Ocean kent weemoedige klanken over weggelokt worden naar een nat graf, maar met bombastische instrumenten die het nog een aantrekkelijk idee laten lijken. Ook Selkie gaat over de zee en hoewel er geklapt moet worden luister ik liever naar de indringende teksten die een emotioneel verhaal vertellen en die tot uiting worden gebracht door hoge uithalen die vanuit de tenen komen. Kippenvel, wat een geweldige uitvoering. Cock kan zich prima meten met de andere Nederlandse metalvocalistes en ook op het wereldtoneel.
Met Deadly Diminuendo laat de band ook weer etherische klanken horen, maar hier zijn de refreinen zwaarder waardoor het geheel ook een onheilspellende sfeer heeft. Daarmee doen ze hun gothic uiterlijk wel eer aan. Spirit Of Forgetfulness staat naar eigen zeggen ook voor het eerst op de setlist, dit bouwt op naar een bombastisch samenspel tussen instrumenten en zang. Vooral het keyboard komt goed naar voren, het is het enige instrument dat echt de gothic sfeer kan neerzetten en het wordt hier goed ingezet.
Cicada draait om indringende melodie en opnieuw meeslepende vocalen. Cock vraagt of ze in een cicade zou worden veranderd, maar laten we dat niet hopen. Die beesten leven namelijk wel vijftien jaar onder de grond voordat ze herrie beginnen te maken. De band is net goed op dreef, laat ze dat vooral volhouden. Ter afsluiting wordt Until Eternity gespeeld: opnieuw stevig gitaarwerk en drumpartijen die voor een sterk einde zorgen. Indrukwekkend wat de jonge band zo kort na hun oprichten heeft weten op te bouwen. Dit is er weer eentje waar Nederland trots op kan zijn.
Volgens mij kunnen we inmiddels wel stellen dat de heren van Kamelot fan zijn van female fronted metal. In deze samenstelling zullen ze de tour afmaken. Inmiddels weten we ook wat ons te wachten staat, de setlist is bekend na de wervelende show van gisteren. Maar toch willen de technici de podiumeffecten nog even geheim houden. De powermetalband verschijnt iets later aan de start omdat er nog flink gehannest word met de rookgeisers. Maar bij de start van Veil Of Elysium blijkt wel dat daar meer achter zat. Vandaag is er namelijk heuse pyro opgenomen in de presentatie. En met Bonny ook nog op het podium hebben we weer exact dezelfde podiumaankleding als afgelopen zomer op Graspop. Tommy Karevik benoemt dat vandaag de start van de tour is, maar wij weten beter. Gisteren waren de voorprogramma’s misschien anders, maar Drachten was natuurlijk de echte start. Dat staat ook gewoon op de shirtjes die ze verkopen, dus daar hoeven de Friezen zich niks van aan te trekken. Het shirtje natuurlijk wel, dat hing daar immers voor vijf euro minder aan het rek.
Voor Opus Of The Night zet Bonny haar masker weer op. Het doet denken aan zowel de backdrop met de albumart van The Awakening, als wat we recent van Sharon den Adel in Within Temptation hebben gezien. Net als in Drachten wil het publiek meeklappen op de maat van de muziek, maar van de band moeten we zwaaien. Dat leidt opnieuw tot enige verwarring in de zaal, maar we staan eindelijk naar Kamelot te kijken dus dat schudden we snel genoeg van ons af. Ook net als gisteren trilt de vloer van het springen bij Insomnia en ik kan het me inbeelden, maar volgens mij klinken de vocalen net even een stukje beter in deze zaal.
When The Lights Are Down kan opnieuw rekenen op een enthousiast publiek dat nog eens verder wordt opgezweept door Thomas Youngblood. Vespertine biedt dan weer een rustiger nummer om wat af te koelen. Dat is ook wel hard nodig, want voor New Babylon trekt de band alles uit de kast. Karevik neemt plaats op een lift platform, Bonny komt het podium weer op, de vuurballen gaan weer de lucht in en er komen twee in rood gehulde figuren het podium op om dit visueel spektakel in eerbied waar te nemen. Het zouden best eens de dames van Frozen Crown kunnen zijn, maar dat is met de maskers en capuchon moeilijk te zeggen. Het publiek weet verder wel raad met Karma, dat enthousiast gaat zwaaien en de tekst meezingt. Voor Sacrimony stapt Melissa Bonny wederom in de rol van angel of afterlife en dat doet ze met overtuiging. Na Zora Cock zou je bijna vergeten dat er nog een wereldstem op dit podium staat, maar Bonny laat zich hier duidelijk gelden.
Het ballade stukje is weer Willow en de zaal wordt verlicht door de vele telefoonlampjes die in de lucht worden gestoken. Een mooi gezicht vanaf het podium. Voor hun medewerking wordt het publiek beloond met The Human Stain. En net als in Drachten leidt dat tot een drumsolo van Alex Landenburg.
Voor March Of Mephisto moet je als band weer even bijzetten, dus ook hier zien we vuurwerk. Bonny is weer terug om haar screams te lenen aan het nummer en Youngblood heeft een lichtgevende gitaar omgehangen. Na een pianosolo van Oliver Palotai gaan we door met het laatste nummer van de reguliere setlist Forever. Youngblood neemt hier even het spotlicht, maar daar valt weinig van te zien want de rookgeisers staan weer op standje elf. Het lijkt bijna een blackmetalconcert in het rookgordijn dat is ontstaan, maar het publiek doet nog steeds mee op eigen instinct nu ze de aanwijzingen van de band niet kunnen zien. Er volgen bandintroducties en dankwoorden. Kamelot treedt graag op in Nederland, het voelt als een tweede thuis voor hen. Dat is kennelijk ook de reden dat ze altijd in Nederland live dvd’s opnemen. Nederlands powermetal publiek is natuurlijk ook ideaal voor een opname, dolenthousiast en nooit iemand die het nodig vind een pit te starten.
Hier zijn de aanwezigen even dankbaar voor de band als andersom. Direct nadat de lampen uit gaan wordt om de toegift geschreeuwd. En die krijgen we natuurlijk. Karevik komt het podium weer op met een masker en tokkelt wat op het keyboard voordat er een vlag bij wordt gepakt en het nummer One More Flag In The Ground begint. Het nummer dat speciaal geschreven lijkt voor een toegift gaat er ook bij dit publiek goed in en volgens mij zullen we nooit weer een set van Kamelot horen zonder deze track. Als het dan toch echt tijd is voor het allerlaatste nummer Liar Liar, gaan alle remmen los. Bonny is er weer voor de screams, er is rook en vuur en fonteinen vol vonken. Het is een en al spektakel op het podium. Zo kun je een set wel afsluiten. Met ringende oren blijft het publiek nog even beduusd staan als de zaallampen weer aan gaan. Nu we dit hebben gezien denk ik dat Kamelot op zoek moet naar een vaste vocalist die kan wat Melissa Bonny kan, en dat wordt een moeilijke opdracht. Anders hebben we dit jaar een van de beste tours die de band ooit heeft gespeeld gezien en ligt de lat weer een stukje hoger.
Datum en locatie
12 oktober 2024, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's: