Het Zweedse The Crown is een band die iedere deathmetalfan wel zal (moeten) kennen. De band loopt al een machtige tijd mee in het wereldje, de eerste acht jaar als Crown of Thorns totdat een gelijknamige band uit Amerika vond dat het niet leuk is om nog een band met zo’n naam rond te hebben lopen. Het mocht hun succes eens in de weg staan. Inmiddels dus omgedoopt naar The Crown lopen de mannen in totaal dus al meer dan dertig jaar mee.
De band heeft al talloze klassiekers geschreven en na een periode van een beetje minder kwamen daar de fantastische Cobra Speed Venom en Royal Destroyer om de hoek kijken. Met een hernieuwde energie blazen de mannen je hiermee totaal van de sokken. Ik ben hierdoor echt heel benieuwd wat het nieuwe brouwsel van deze melodieuze deathmetalmeesters ons gaat opleveren. De band geeft aan dat het proces om tot dit laatste werkje te komen er een is geweest van bezinning. Een van verversing, zoals een slang zijn huid afgooit om weer als nieuw door het leven te kronkelen. Hiertoe heeft de band bedacht terug te keren naar het dorp waar de band is ontsproten. Dat is het stadje Trollhättan en in dat stadje is een aanzichtbepalende brug, genaamd Strömkarlsbron. Op deze brug staat een standbeeld met de naam Strömkarlen en dat is een afbeelding van een watergeest. De band wilde deze brug als ontwerp op de hoes inclusief doornenkrans, daar de band initieel dus Crown of Thorns heette. Dit is ook de titel van deze plaat, een plaat naar zichzelf vernoemd zonder dat echt te zijn. Het is allemaal een eerbetoon aan de begindagen van de band. Maar tegelijkertijd een opening naar een nieuwere versie van zichzelf. Die vernieuwing. De hoes is in dezen bepalend geweest voor het schrijfproces. Wat een bijzondere keuze is.
Wat verder opmerkelijk is, is dat drie leden zijn vervangen en we Marcus Sunesson (gitaar), Mattias Rasmussen (basgitaar) en Mikael Norén (drums) mogen verwelkomen. Nou, ik ben benieuwd wat dit allemaal heeft gebracht.
Furie! Dat is wat het lijkt te brengen. Wat blazen we van start zeg. Van meet af gaan we op volle snelheid los. Dat kennen we wel van The Crown, maar dit is echt hard nu en dan. Wat ook opvalt, zijn de vele melodieuze invalshoeken die worden ingebracht. Redelijk veel solerend en hooggestemde leads begeleiden de over het algemeen snelle basis. Meer thrash dan death metal en met een zeer catchy refrein, I Hunt with the Devil! Verderop in het nummer gaat het gas er ineens af en komen we in een sferisch gedeelte alvorens naar het einde te knallen.
Gone to Hell begint rustig met bas en drum en wanneer de gitaren invallen hoor ik meer heavy metal dan death- of thrash metal en dat is toch wel even wennen. De furie waar ik het beschrijven van deze plaat mee begon is wel helemaal verdwenen met dit nummer. Het nummer bezit nergens de snelheid waar de band prat op gaat normaliter. Nog meer zoetigheid hier.
Met God-King gooit The Crown er een met een blackmetalrandje omkleed melodieus deathmetalnummer uit. Snel en doorspekt met veel melodie pakt dit nummer me. Prima nummer weer. The Agititator is dan weer een bijzonder experiment. Voornamelijk staccato gitaarwerk en weinig afwisseling kenmerken dit nummer. Aan het eind van het net geen twee minuten durend nummer opent het nummer zich wat. Where Nightmare Belongs is een nummer met twee gezichten. Harde death/thrash vind je terug in het begin, een beetje een hardcoreluchtje hangt er over dit nummer. In het middengedeelte is echter de agressie er wel weer uit. Dit raakt echt weer dicht aan heavy metal, maar zonder de pit.
Het laatste en tevens het langste nummer dient als een episch slot op deze nieuwe plaat. Volgens zeggen. Nou ik kan me dat wel indenken als ik het nummer hoor, de poging om met grandeur het nummer te larderen hoor ik wel terug. Het is een statig nummer, met heavy metal toch weer stevig als basis met randjes ruwheid toegevoegd. Ik denk dat het best had kunnen werken als tegenhanger van een verder bokharde plaat. En dat is het niet.
Wat zal ik als conclusie trekken voor de nieuwe The Crown? Ik heb gemengde gevoelens. Bij The Crown denk ik aan rauwe, agressieve death metal, vermengd met thrashinvloeden. Met de nadruk op de agressie. Dat laatste hoor ik echter te weinig terug. Integendeel, ik vind het allemaal net even te lief. En dat past niet bij de band. Speltechnisch is er natuurlijk helemaal niets aan te merken op wat de mannen leveren. Er staan ook echt wel heel sterke nummers op, maar ik ben uiteindelijk niet geheel overtuigd van de vernieuwing die de band zocht door terug te gaan naar de plek waar het allemaal begon.
Score:
70/100
Label:
Metal Blade Records, 2024
Tracklisting:
- I Hunt with the Devil
- Churchburner
- Martyrian
- Gone to Hell
- Howling at the Warfield
- The Night is Now
- God-King
- The Agitator
- Where Nightmares Belong
- The Storm That Comes
Line-up:
- Johan Lindstrand – Vocalen
- Marko Tervonen – Gitaar
- Marcus Sunesson – Gitaar
- Mattias Rasmussen – Basgitaar
- Mikael Norén – Drums
Links: