Nubivagant – The Blame Dagger

Geschreven door op 15-10-2024 om 18:45.

Gebr. De Nobel in Leiden was voor mij de place to be ergens vroeg in het jaar 2023. Het Ijslandse Misþhyrming gaf die bewuste avond van jetje en dit nadat andere blackmetalhelden als Kringa en Ritual Death, maar ook het Italiaanse Nubivagant, het podium mochten bestijgen. Bandbrein Omega had voor die avond en die toer een duister heerschap meegebracht om de potten en de deksels te beroeren, want anders stond hij toch maar helemaal alleen op dat grote podium.

Op vorig werk liet Omega al horen dat je met amper drie, vier riffs behoorlijk meeslepende atmosferische black metal kan maken. Platen als Roaring Eye (2020) en The Wheel And The Universe (2022) verzamelden in het verleden al dit type werk op een draaiend hebbeding. Net als die twee voorgaande platen komt het nieuwe album ook gewoon weer uit via het Duitse Amor Fati.

De man, die ook meespeelt in Darvaza, Frostmoon Eclipse en ik weet niet in wat nog allemaal, heeft met Nubivagant een band/project gevonden waarin hij zijn ei ook wel kwijt kan. De repetitieve thema’s die telkenmale tot in de puntjes worden uitgewerkt worden allen overgoten met een karakteristiek clean vocaalpalet. Je moet er wel voor zijn natuurlijk. ik kan best begrijpen dat er mensen op afknappen, toch raad ik je aan gewoon te blijven luisteren. De muziek van Omega heeft immers iets beklijvends, iets bijzonders. Je kan het ook iets overstijgends, iets transcendentaals noemen. Elk nummer wordt gesponnen met éénzelfde draad, die met behulp van verschillende technieken toch resulteert in een prima passend muzikaal kledingstuk.

Hoogtepunten op deze plaat zijn in mijn oren de zeurderige maar oh zo efficiënte zang die contrasteert met de monotone schuifriffjes in Endless Mourning. De snorrende gitaren in het begin van (en eigenlijk in heel) A Perfect Throne of de waaierende partijen in Who Made The World zijn eveneens erg typisch te noemen. In dit laatste nummer hoor je voor het eerst wat brommende keelklanken, doch dit duurt niet al te lang. Meer dominante gitaren in combinatie met slepende drumritmes vind je dan weer terug in het voorlaatste The Voice Of A Black Candle. Het licht op en neer wiegende nummer geeft je wat rust alvorens The Judgement deze derde langspeler van onze Italiaanse vriend op een meer dan respectabele wijze afsluit.

Nubivagant heeft met The Blame Dagger opnieuw een vrij karakteristiek album afgeleverd. Omega begrijpt ten volle hoe bezwerende, korzelige, grauwe doch atmosferische, mistige black metal dient gemaakt te worden.

Score:

80/100

Label:

Amor Fati, 2024

Tracklisting:

  1. Darkness Upon The Face Of The Deep
  2. Endless Mourning
  3. A Perfect Throne
  4. Who Made The World
  5. The Voice Of A Black Candle
  6. The Judgement

Line-up:

  • Omega – Zang, alle instrumenten

Links: