Je hebt er op school zelf vast ook wel eens eentje moeten maken: een collage. Ken je het niet? Het is een soort poster waarvoor je, al dan niet samen met een paar klasgenoten, over één onderwerp allerlei afbeeldingen moest zoeken. Een werkvorm die in het onderwijs maar wat vaak gebruikt wordt, omdat het andere vaardigheden aanspreekt dan het beantwoorden van vragen of het schrijven van een tekst. Waar tot enkele jaren terug de geknipte of gescheurde foto’s en tekeningen uit tijdschriften nog daadwerkelijk op een vel papier geplakt moesten worden, is een digitale collage inmiddels ook gebruikelijk. Zegt het woord mood board je iets? Het voordeel van een digitale collage is dat het meer verschillende soorten van informatie en bronmateriaal, zoals beelden en muziek, kan bevatten en het geheel dus nog gevarieerder uitgewerkt kan worden.
Ontology Of Nought van het Duitse Ingurgitating Oblivion kun je ook beschouwen als een collage, maar dan eentje van veelkleurig geluid. Een bonte caleidoscoop aan klanken, tonen en galmen. Zeven jaar na het vorige album Vision Wallows In Symphonies Of Light heeft het tweetal uit Berlijn hun afwijkende ideeën, illustere voorgevoelens en voorspellende visioenen sonisch uitgewerkt. Ontology Of Nought bestaat vooral uit onvermurwbare, verpulverende riffs, bijtende, losbandige furie, wispelturige blaasinstrumenten, jazzy gedeeltes, langgerekte instrumentale passages en een onophoudelijke, imponerende stroom aan onbeteugelde blastbeats. Verpletterende, visionaire ideeën worden uitgewerkt tot muziek die bol staat van de onvoorspelbaarheid. Conflicterende ritmische patronen en kolkende vervorming monden uit in een innovatieve complexiteit en worden gevangen in episch lange nummers, waarvan de kortste ruim tien minuten duurt en de langste bijna de negentien minuten haalt. Op het eerste gehoor lijken totale verwarring en volledige desorganisatie te heersen. Elk overzicht, elk gevoel van organisatie of orde lijkt te ontbreken. Maar net als bij een collage het geval kan zijn, vormen de verschillende onderdelen niet per se een geheel omdat ze over hetzelfde onderwerp gaan; ze passen bij elkaar omdat ze op dezelfde plaats zijn samengebracht.
De band lijkt wars te zijn van het bewandelen van geijkte paden of het volgen van vaste patronen en trekt geheel zijn eigen plan. Zelfs als dat ertoe zou kunnen leiden dat je er als luisteraar geen touw aan vast weet te knopen. De chaos wordt mede ingegeven door de vele verschillende stijlen op het album (om er maar een paar te noemen: death metal, folk, jazz, klassiek, rock), de eigenzinnige toevoegingen (zoals een stukje monotoon gesproken tekst aan het einde van diverse nummers) en het gebruik van veel verschillende klankvoortbrengers. Ik gebruik hier bewust het woord instrumenten niet, want meen ik nou in …Lest I Should Perish With Travel, Effete And Weary, As My Knees Refuse To Bear Me Thither klankschalen, een fietsbel en een typemachine te horen? Of verbeeld ik me dat en gaat dit muzikale labyrint met mijn gedachten aan de haal?
De enorm diverse muzikale invulling maakt dat dit werkstuk zich muzikaal niet zomaar in een hokje laat vangen. Al moet je je in het geval van Ingurgitating Oblivion wellicht ook afvragen of je dat überhaupt moet willen. Dit moet je ondergaan, beleven, voelen. Word je krankjorum van deze auditieve wirwar? Ach ja, er wordt toch wel eens beweerd dat krankzinnigheid en genialiteit soms akelig dicht bij elkaar liggen? Zou dat hier ook het geval zijn? Want net als je dan denkt dat elke samenhang ontbreekt, er geen overzicht van te maken valt en je dodelijk vermoeid lijkt te raken door de tsunami aan geluid waarmee je wordt overspoeld, valt op hoe al die ogenschijnlijk lukraak samengeraapte tierelantijntjes een fraai totaalplaatje vormen. Het beluisteren, het ervaren… is het geloven.
Score:
85/100
Label:
Willowtip Records, 2024
Tracklisting:
- Uncreation’s Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers
- To Weave The Tapestry Of Nought
- The Blossoms Of Your Tomorrow Shall Unfold In My Heart
- …Lest I Should Perish With Travel, Effete And Weary, As My Knees Refuse To Bear Me Thither
- The Barren Earth Oozes Blood, And Shakes And Moans, To Drink Her Children’s Gore
Line-up:
- Norbert Müller – Gitaar
- Florian Engelke – Gitaar, vocalen, Tibetaanse klankschalen
Links: