Gorgonchrist – And Justice For Balls

Geschreven door op 19-08-2024 om 14:33.

Allereerst een persoonlijke mededeling: ik hou niet van humor in mijn muziek. Ik vind al niet snel iets grappig en al helemaal niet zogenaamd grappige muziek. Vaak vervalt dat tot platvloerse, Amerikaanse taferelen of van die puberale, schreeuwerige meligheid zoals bij Fleddy Melculy. Wat een kutband vind ik dat. Ik heb ook een hekel aan het woord meligheid, maar dat terzijde.

Soms is het echter  verfrissend om buiten je comfortzone te treden, dus vroeg ik zonder enige voorkennis de promo aan van het hi-la-risch (kuch) getitelde Gorgonchrist aan. Enigszins sceptisch zette ik de plaat op, een blik op de tracklist deed me de moed in de schoenen zakken; de plaat alleen heet al And Justice For Balls en kent nummers als Pork Sword Of Damocles, I Cum Brûlée of Anal Civilisations. Kwestie van smaak zullen we maar zeggen. Al zullen de heren dat zelf ook zo zien, gezien dit drietal zichzelf omschrijft als Blackened Crust Death Imbeciles.

Mijn verbazing was er echter toen ik de muziek hoorde, een mengeling van crustpunk, death- en sludge metal. Dat was niet direct wat ik verwachtte bij dit soort titels. Dan zou je eerder muziek in de grindcorehoek verwachten. Ik besloot de plaat maar een kans gegeven, en daar heb ik geen spijt van. De muziek is namelijk vrij goed, spannend zit vol met een hele zooi vette riffs en bovenal: zit ontzettend goed in elkaar.  En dat zeg ik met enige tegenzin. Ik wou een review op het niveau gelijk aan de titels schrijven, maar de muziek is er simpelweg te goed voor. De riffs , de overgangen, die zijn allemaal te verslavend.  De band wisselt heel sturk tussen groovende midtempo, tegen death aanleunende stukken en venijnige blackened crust riffs.

Neem Pork Sword Of Damocles, waarin de band die grooves tot een maximum brengen door die stukken maar terug te laten keren, waardoor je al snel goedkeurend in je huiskamer aan het speuren bent wat je erbij wilt slopen.  Datzelfde gebeurd bij Legs Of A Pinguin,  een nummer waarbij de band overstuurt met crustpunkriffs en gekrijs, maar altijd weer terugvalt op de grooves.

En zo gaat de band maar door, van de hardcore invloeden – met singalong – in I Cum Brûlée – ik weet het… ik weet het – tot de trage doomriffs in Dr. Lovefire, de band weet continu hun nummers vol te stoppen met vette stukken muziek vol afwisseling. Een originele noot zul je niet horen op deze plaat, maar dat is niet zo erg. Dit is geen muziek voor diepgravende analyses over de techniek. Dit is muziek die het beste werkt met twaalf liter halflauw bier achter de kiezen. Liefst live in een kraakpand met half loshangende vergeelde posters met quasi principiële teksten erop en een dronken geluidsman die de schuiven omhoog heeft geramd omdat die zijn joints wil draaien.

Maar de nummers werken zo verslavend dat je bijna niet anders kan dan wild mee schudden , mijn jongste dochter leerde tijdens deze plaat lopen en die was baldadig door de huiskamer met haar vuisten in de lucht aan het stompen. Muziek voor alle leeftijden dus, dit Gorgonchrist.

Score:

80/100

Label:

Road To Masochist, 2024

Tracklisting:

  1. Toaster Inferno
  2. Pork Sword Of Damocles
  3. The Dragon’s Treasure
  4. Questions From A Victorious Mortuary, Pt. 4
  5. Legs Of A Pinguin
  6. I Cum Brûlée
  7. Anal Civilisations
  8. Questions From A Victorious Mortuary, Pt. 69
  9. Satanic Cunt Slicer
  10. Monkey Pump
  11. Dr. Lovefire

Line-up:

  • Jaff – Basgitaar, zang
  • Carps – Gitaar, Zang
  • Si – Drums

Links: