Het is alweer even geleden (2016) dat voorganger Krighsu uitkwam, maar hier is dan toch album nummer vier van deze Spaanse technische ruimtebruten. In de acht tussenliggende jaren kwam er nog wel een Wow!-signaal uit de kosmos in de vorm van een lang niet misse, soms wat bevreemdende EP, Metaportal, maar nu is het eindelijk weer tijd voor een lange reis in “deep space”. Een reis die bij vlagen klinkt alsof de aarde ten langen leste te dicht bij een zwart gat is geraakt dat de atmosfeer in één keer wegrukt. Daarbij is de (noten)dichtheid en compressie her en der vergelijkbaar met die van de een zwart gat, zodat het geheel de minder doorgewinterde fan van het genre mogelijk wat ontoegankelijk in de oren zal klinken. Even doorbijten dan, want er is genoeg moois te halen op Omegon.
Wormed heeft dan ook niets aan het kosmische toeval overgelaten en flink veel werk gestoken in thema, teksten en muziek. Om maar eens met dat thema te beginnen: vaste protagonist Krighsu – een tijdlijnhacker en laatste zaaier(?) van menselijk leven – is nog steeds verwikkeld in een moeilijk te winnen of beëindigen kosmische strijd op leven en dood. Dat duurt zijn tegenstanders allemaal wat lang, zodat zij nu een volledige nanotechnologische oorlog op hem loslaten. Red je daar maar eens uit! Het mooie sciencefictionartwork – weer zo’n werkje dat je prima in je woonkamer kunt hangen – sluit prima aan op het verhaal, zodat het ietwat verschrikkelijke woord totaalbeleving hier toch op zijn plaats is.
Daarbij zijn er gelukkig ook de nodige passages die je – ook in de verste uithoeken van het universum – weer wat vaste grond onder de voeten geven. Paradoxaal genoeg bijvoorbeeld die zwevende gitaarlijn vanaf 2:30 in Protogod die je (onder een koude vertelstem) echt even meeneemt in het verhaal, voordat met een Meshuggah-achtige precisie alle hoop op een pijnloos einde met een botte scalpel wordt vernietigd. Hier kan ik ook even het mooie (in het begin dan, naar het einde toe wordt de melodie steeds verder gecorrumpeerd) Malignant Nexus noemen dat (bijna letterlijk) even wat ademruimte geeft. Een flinke teug zuurstof dan maar, want met Virtual Teratogenis neemt de luchtdruk weer verpletterende proporties aan. Maar ook hier horen we naar het einde toe een melodie de kop opsteken die een reddingsboei in de duizelingwekkende kosmische soep toewerpt. Sterk! In Aetheric Transdimension vinden we dan weer wat houvast in de slepende Morbid Angel-riff die het bal opent. De band neemt je nog het meest aan de hand in de zeven minuten durende afsluiter met een rustig intro, waarvan het thema de rest van de steeds drukkender song in wordt genomen.
Indrukwekkend, ondoorgrondelijk, verbluffend! Aan die woorden een cijfer koppelen is nog best lastig. In zekere zin is Omegon vooral een toonbeeld van perfectie: bruut, strak en er is niet het kleinste speldje tussen te krijgen. Tegelijkertijd is het geen plaat die dagelijks zijn rondjes zal maken, omdat hij zo gemakkelijk wegluistert. De plaat vraagt, nee eist, je volledige aandacht. En dat is soms misschien wat veel gevraagd. Ik houd het daarom op onderstaand cijfer, maar sluit niet uit dat dat met de tijd nog wat hoger uitkomt. Omegon is immers nogal wat om je hoofd omheen te krijgen.
Score:
82/100
Label:
Season Of Mist, 2024
Tracklisting:
- Automaton Virtulague
- Pareidolia Robotica
- Protogod
- Pleoverse Omninertia
- Malignant Nexus
- Virtual Teratogenesis
- Aetheric Transdimensionalization
- Gravitational Servo Matrix
- Omegon
Line-up:
- Phlegeton – Vocalen
- Migueloud – Gitaar
- D-Kazar – Gitaar
- Guillemoth – Basgitaar
- V-Kazar – Drums
Links: