Punk-, hardcore- en metalfestival Pitfest vindt dit jaar weer plaats op en rondom de velden van de rugbyclub te Emmen, lekker ver buiten de Randstedelijke bubbel. Het motto is iets aangepast aan de normen van de Godvrezende bewoners van die stad: van ‘Welkom in Drenthe Godverdomme!’ naar ‘Welkom in Drenthe potverdikkie!’. De muziek is geen greintje minder godslasterlijk. Deze editie heeft twee in plaats van drie podia (het opblaasbare Punkhol blijft dit jaar achterwege), maar dat haalt ook het risico op vervelende overlap weg. Namens Zware Metalen hanteert John the Savage de pen, gastfotografe Esther ’t Lam legt alles vast op de gevoelige plaat.
Het kampeer- en festivalterrein ligt er weer prachtig bij (geen Draspop-praktijken op Pitfest), de organisatie geeft alle blijk van liefde voor de zaak en past waar nodig dingen aan (al tijdens dit festival of voor de volgende editie) en ook de brandschone toiletten verdienen vermelding (‘hats of to’ de vriendelijke mevrouw bij de toiletten). Deze editie is er het experiment met de lagere stagedivestages voor het podium die uiteindelijk vooral gebruikt wordt om op te staan en zo het zicht belemmert voor de rest van het publiek, maar die worden voor de zaterdag daarom weer verwijderd. De pre-party op donderdag was voor ondergetekende niet haalbaar, evenals het eerste deel van de vrijdagprogrammering vanwege werk en vakantiefiles, maar vanaf Chemicide ben ik aan het genieten. Hieronder wel wat foto’s van de bands die al eerder speelden.
Chemicide is dus de eerste band die ik vandaag mag zien en ik kan mijn agressie meteen kwijt. Ik blijk niet de enige voor wie dit geldt want deze veteranen uit Costa Rica weten vrijwel direct een pit op te roepen met hun ouderwetse thrash metal die de sfeer ademt van het werk van Demoliton Hammer. Het geluid in de tent (Brammert Stage) is uitstekend, niet oorverdovend, maar hard genoeg om flink te knallen. De bassist speelt lekker met vingers (al is het 5-snarig, dat mag de old school-pret niet drukken) en wakkert de pit goed aan. De tent is goed gevuld en deze viermansformatie weet wel wat potjes te breken met wat ouderwetse thrashagressie. Met een mooie afwisseling tussen logge en snelle stukken gaan ze op twee wielen door de bocht. De Arise-cover klinkt misschien wat iel, maar Chemicide speelt vol overtuiging en klaarblijkelijke liefde voor deze Sepultura-klassieker. Ook nu Slayer is gestopt valt er gelukkig nog genoeg te genieten aan het thrashfront. “Into the pit!”
(Chemicide)
Mijn eerste band op het buitenpodium (Ellert Stage) is het Amerikaanse Massacre. Ik ben benieuwd of deze cultband zijn status waarmaakt of dat er sprake blijkt van vergane glorie. Het contrast tussen de host met Drents accent en de mannen uit Tampa, Florida kan niet groter. Vandaag wordt From Beyond – het debuutalbum uit 1991- integraal ten gehore gebracht. Intussen blijft regen even uit en genieten we van wat diffuus zonlicht. Zowel in de tent als bij het buitenpodium staan twee mannetjes uitstekend geluid neer te zetten. Gevierde zanger Kam Lee overtuigt me meer met zijn strot en (Godzilla Minus One-)shirtje dan met zijn wat clowneske rondedansje. Het is hem echter vergeven want hij heeft er zin in en zoekt voortdurend de interactie met het publiek. Lee loopt ook het publiek in waarbij het ontbreken van stagebarriers de band en het publiek letterlijk en figuurlijk dichter bij elkaar brengt. Op het veld is een mooie meute metalheads intussen het weekend aan het inluiden. De grijze lucht heeft nu plaatsgemaakt voor schapenwolkjes en zon. Het Ale Storm-shirtje van de bassist ontregelt me dan weer enigszins maar hè, ieder zijn eigen smaak, de recensent incluis. Bij gebrek aan tweede gitarist valt er tijdens de solo’s af en toe een beetje een gat in het totaalgeluid. Massacre klinkt inmiddels misschien wat gedateerd maar op de uitvoering valt weinig af te dingen. Tijd voor een frietje met snack met prima prijs, gezien de donderdagdiscussie hierover.
(Massacre)
Graceless is al bezig als ik aansluit. Wat meteen weer opvalt is het goede geluid in de tent. Helaas weet de death metal van Graceless me niet bij de lurven te grijpen. De composities zijn niet bijster spannend en echte agressie ontbreekt. Het publiek reageert vrij tam en een moshpit blijft dan ook uit. Buiten de tent slaat een meute voetballiefhebbers de klassieker Duitsland-Spanje aandachtig gade. Dit helpt natuurlijk niet voor Graceless maar een scherm voor het Europees kampioenschap voelt toch wel als een logische keuze van de organisatie. Het valt me overigens op dat niemand voetbalshirtjes draagt, het Pitfest-publiek is keurig traditioneel gekleed in metalshirts en battle vests. Bij het zien van het eerste Youth Against Christ-shirt kan ik een welgemeend ‘Godverdomme!’ trouwens niet onderdrukken, want ik was toch wel erg nieuwsgierig naar de reünie van de Drentse deathmetalhelden van Altar. Graceless had vandaag de ondankbare taak om als vervanger te spelen voor Altar en verdient daarvoor sowieso alle respect.
(Graceless)
Napalm Death is aan de beurt. Ook een vervanger trouwens, want vanwege ziekte (frontman Lou Koller liet in een statement weten dat hij behandeld moet worden voor maag- en darmkanker) heeft Sick Of It All zijn Europese tour moeten afzeggen. Ik neem aan dat je ook wat geluk moet hebben, maar toch knap werk van de organisatie om dan op zulke korte termijn deze vervanger weten te strikken. (Hier kun je Lou steunen.) Napalm Death laat er geen gras over groeien en gaat er meteen hard op. Achter de band hangt een lekker old-school zwart-witte banner met alleen het bandlogo. Toegewijde fans staan op de barricade. Het paarse licht vormt een mooi aura door de haren van bassist Shane Embury. We zijn getuige van veel karakter op het podium en een heel kenmerkende ‘leftfield-vibe’. De band is van zoveel markten thuis dat ze schijnbaar moeiteloos het hele punk-, hardcore- en metal publiek weten te boeien en kunnen bekoren. Een wat ongeoefende stagediver krijgt een troostend woord van zanger Barney. Er is een gemoedelijke maar constante moshpit, die mooi wordt afgetopt door een punker met driepuntige hanenkam. Napalm Death blijkt een meer dan waardige invaller. De vraag is of we Sick Of It All tegoed houden. Napalm Death levert vandaag in ieder geval een pot knokenharde metal waarbij moeite niet wordt gespaard en Barney een duidelijke antifascistische boodschap voor het voetlicht brengt. “Fuck religious interference, fuck homofobia! If you cannot live with each other, what’s the fucking point?” Napalm Death krijgt de vuisten tot achteraan het veld in de lucht en komt hard binnen. Na You Suffer (één van de kortste nummers ooit) kunnen we dan ook voldaan een sanitaire stop maken, een biertje bestellen en ons richting Earth Crisis begeven.
(Napalm Death)
Op de website van Pitfest stond te lezen dat Earth Crisis hier de enige Nederlandse show van dit jaar speelt. De muziek komt meteen degelijk binnen gewalst en de band klinkt retestrak maar een moshpit laat nog even op zich wachten. Earth Crisis speelt veel enorm groovende riffs en doet daarmee ook verlangen naar Ice T, Urban Dance Squad en Rage Against The Machine. De riffs en beats klinken echt wel lekker en laten zien met wat voor topmuzikanten we hier van doen hebben. Earth Crisis is onderhoudend en weet de aandacht in de tent goed vast te houden. De zware metalen worden niet geschuwd en de band weet te leveren. Het degelijk drumwerk van Dennis Merrick verdient een eervolle vermelding, zeker na het indrukwekkende drumintermezzo. Earth Crisis is trouwens de eerste band waarbij verschillende mensen uit het publiek aan het crowdsurfen slaan. Overtuigende show!
(Earth Crisis)
Na een fijne Ennio Morricone-intro is Agnostic Front van start. De stadionhits doen het meteen goed op het veld en er wordt uit volle borst meegezongen. Hoewel het publiek de show vrij gemoedelijk lijkt te ondergaan blijft er een hele meute bijeen gekluisterd voor het podium. Gaandeweg verslapt de aandacht voor Agnostic Front wat, maar dat lijkt mede ingegeven door de klassieker Portugal-Frankrijk.
(Agnostic Front)
(Excel)
Van het Finse Ondfødt pik ik helaas slechts een flard mee in de verte, maar de rauwe en lyrische black metal galmt lekker over het veld. Het blauw-paarse licht siert de band en doet denken aan de albums van weleer (Emperor’s In The Nightside Eclipse of Dissection’s Storm Of The Light’s Bane). Een band die ik zeker nog eens ga checken.
(Ondfødt)
Zodra de intro klinkt van het Drentse Skroetbalg komt er nog een hele stroom mensen op gang richting de tent. Maar na een intensieve dag achter de kiezen lonkt mijn eigen tentje toch net iets meer. Ik twijfel er niet aan dat deze afsluiter nog een goed feestje heeft gebouwd met het publiek. Na een geslaagde eerste festivaldag is het in ieder geval goed rusten. Op naar dag twee!
(Skroetbalg)
Datum en locatie
5 juli 2024, Pitfest Festival, Emmen
Foto's:
Esther ‘t Lam (Esther ‘t Lam Photography)
Link: