Mijn rol als influencer van de meteorologie kan ik wel vergeten. Vier jaar geleden stelde ik voor om de volgende gure poolwind Tsatthoggua te noemen. Een snelle zoekopdracht op het wijde web leert dat ondertussen geen enkele storm Tsatthoggua is genoemd. Wat wel goed nieuws is? We Are God, het nieuwe album van deze blackmetalsadomasochisten. Osmose Productions uit Frankrijk mag het uitbrengen.
De ballad van de plaat is I Drive My Dogs (To Thule). Jammer dat de teksten er niet bij zitten, want ik ben toch wel benieuwd waar dit precies over gaat. Het lijkt in elk geval Noorse Mythologie te betreffen. De track is zo opgebouwd dat het echt een verhaal vertelt. De grunt van North Wind is niet onverstaanbaar, maar echt ontcijferen is lastig. Het reverb-pedaal geeft de track een sfeer die ik alleen van iets als oude Vesania of Dimmu Borgir herken. Op Gloria Extasia weet de band ook eenzelfde sfeer op te roepen. Doe er nog een onheilspellend klokkenspel bij en het wordt alleen nog maar mysterieuzer. Natuurlijk gaat de versnelling er nog drie keer op. Als een bliksemschicht bij heldere hemel knallen de dubbele bassdrums eruit.
Uiteindelijk trekken de wolken weer langzaam weg en begint True Black Love als een geperverteerde zwerver die om het hoekje komt kijken met het kopje van zijn lul. De cymbalen krijgen er van langs en met een gore rochel wordt het startschot gegeven. De toms krijgen vervolgens allemaal een afstraffing. Het zorgt voor een opgefokt sfeertje. Natuurlijk volgt nog een stukje spoken word, waarna we echt ons hoofd mogen schudden. De gitaar speelt eigenwijs tegen de stroom in. De bedoeling van het einde is een ontknopend outro, maar het effect is dat hij door al die koude akkoorden terugkruipt in zijn schulpje.
No Paradise For Human Sheep begint met een glissando die spanning opbouwt. De drum probeert er rustig tussen te komen. Met een oversturend geluidseffect krijgt de vocalist de ruimte om te krijsen als een gillend lammetje dat het mes van de slacht wil ontwijken. Het thema wordt verlaten voor een thrashbeat met bijpassende riff. De vocalist pakt je gelijk bij je vodden om een verhaal in je gezicht te blaffen. De band stopt er een tussenstuk in met vier variaties, waarna het gaspedaal kort vol wordt ingedrukt. Nog een thrashbeat knikkert Tsatthoggua erdoor. Krijgen we nog een kers op de taart? Nee, eerst een schlemielige solo die niet veel meer doet dan toonladders afwerken. Daarna keert de track terug naar het thema en het racende thrashy stuk. Ik vind het alleen jammer dat de vocale ontlading op het einde niet ietsje eerder begint. De laatste riff haalt namelijk door het contrast de ontlading uit de track.
Gloria Extasia vind ik wat minder interessant. Een thrashy track die uitnodigt tot gezamenlijk ‘Hey’ roepen. Een track die het live wel eens goed kan doen. Halverwege schakelt de band na een wat geforceerd intermezzo over naar maximale snelheid. Het is een beetje alsof er twee tracks aan elkaar zijn geplakt, waarbij het outro als lijm moet werken. We Are God begint fluisterend en eindelijk klinkt er een zweepje. Een track met een lager tempo en ditmaal houdt de band dit tempo de hele speelduur vast. Dat kan ook, omdat de riff zo krachtig is dat je er rustig vijf minuten op kan voortborduren.
We Are God is een plaat voor mensen die niet je zoveelste mainstreamband in hun jaarlijst willen. Een werk voor mensen die kwaliteitsblack/thrash willen van de vurige en vunzige soort. In We Are God zit liefde. Liefde met een zweep, tepelklemmen en een ball gag. Niet voor iedereen!
Score:
90/100
Label:
Osmose Productions, 2024
Tracklisting:
- Master Morality
- Vorwärts Vernichter
- The Doom-Scrawl of Taran-Ish
- I Drive My Dogs (to Thule)
- True Black Love
- No Paradise for Human Sheep
- Gloria Extasia
- We Are God
- Pechmarie
Line-up:
- False Prophet – Basgitaar
- Lightning Bolt – Drums
- Nar Marratuk – Gitaar
- North Wind – Vocalen
Links: