Ah, een nieuwe EvilDead in de Zware Lijst! Leuke band die op het keerpunt van de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw in de schaduw van de grotere meneren (u kent ze wel) twee meer dan aardige thrashalbums uitbracht. Het felle debuut Annihilation Of Civilization uit 1989 beviel nog het best, daar opvolger The Underworld ietwat leed aan het “moeilijketweedealbumsyndroom”. Beide platen vielen trouwens ontzettend op in de bakken van de platenzaken omdat ze gestoken waren in een fraaie, naargeestige Ed Repka-cover met daarop prominent een doodogige zakenman. De “beste” man is ook nu weer aanwezig, ditmaal, als ik het goed zie, als verslaggever van een nieuwszender wiens verhaal wat minder past in het wereldbeeld van de band. Na die eerste twee platen werd het trouwens lange tijd – een tijd waarin gitarist Juan Garcia als Juan of the Dead toetrad tot het Body Count van Ice-T – stil tot daar in 2020 ineens een nieuwe plaat was. Collega René besprak hem en kon prima leven met wat hij op comebackalbum United States Of Anarchy hoorde. Ik ben misschien iets minder enthousiast over opvolger Toxic Grace.
Muzikaal zit het allemaal meer dan snor. Dat is natuurlijk te verwachten bij een band met zoveel kilometers op de teller. We horen redelijk overtuigende en beklijvende midtempo thrashriffs die messcherp en met de nodige groove worden neergelegd. De bas krijgt de ruimte om de slaggitaren dikker aan te zetten en er wordt stevig gespeeld met tempowisselingen. Dat laatste maakte dat ik meermaals moest denken aan Harsh Realities van Bitter End. Misschien niet een referentie die eenieder wat zegt, dus een kleine toelichting: in 1990 kwam Bitter End met een behoorlijk lekkere plaat die volgens de recensie in (als ik me niet vergis) Aardschok als een bom zou inslaan, ware het niet dat Megadeth al bestond. En hoewel ik dat album met regelmaat nog opzet, is er nog een opmerking die je erbij kunt maken: het klinkt allemaal een beetje met de handrem erop. En exact datzelfde geldt voor Toxic Grace. Nu lijkt de band daar ook op te mikken, want in het persblad lezen we dat de nummers “powerful but never out of control” zijn.
Dat alles wil niet zeggen dat er op Toxic Grace niets te genieten is. De riffs in F.A.F.O. en het iets snellere Reverie worden strak neergelegd, lopen lekker door en kriebelen zelfs een beetje in al hun “oorwormigheid”. In de laatste track zijn zelfs wat sporen van death metal te bespeuren. Vanwege het hogere tempo en wat experimenten met de zang is het gelijk een van de betere nummers van de plaat. Ook de solo’s zijn goed uitgedacht, gaan als een tierelier (want die gaan hè) en vloeien soepeltjes in elkaar. Bij de afgemeten riffs, zanglijnen en (vooral) baldadige teksten in de coupletten van Raising Fresh Hell moesten we dan weer wat denken aan het stampende van de eerste twee platen van Pro-Pain. Het wat krachteloze experimentele refrein laat de song echter iets in de steek (idem bij Stupid On Parade trouwens), maar laat het maar aan de gitaristen over om de boel omhoog te trekken. Sterk melodieus gitaarwerk en wrikkende riffs ook in het snellere Subjugated Souls, een felle aanklacht tegen socialmediagebruikers voor wie alleen hashtags en volgers tellen. Opnieuw een van de betere songs. Nog een uitschieter naar boven is slottrack Fear Porn die qua snelheid en energie wat meer in de richting van het debuut gaat.
En dan, na 36 minuten, is het klaar. Op zich niet erg, want er zijn al genoeg thrashalbums met onnodig veel of onnodig lange nummers. En voor hen die toch nog meer willen is er de vinylversie want daarop staat nog de cover The Death & Resurrection Show 2024. Een eerbetoon aan Killing Joke-gitarist Geordie die eind vorig jaar overleed.
Score:
70/100
Label:
Steamhammer/SPV, 2024
Tracklisting:
- F.A.F.O.
- Reverie
- Raising Fresh Hell
- Stupid On Parade
- Subjugated Souls
- Bathe In Fire
- Poetic Omen
- World Ov Rats
- Fear Porn
Line-up:
- Phil Flores – Vocalen
- Juan Garcia – Gitaar
- Albert Gonzales – Gitaar
- Karlos Medina – Basgitaar
- Rob Alaniz – Drums
Links: