Kruger – For Death, Glory and the End of the World
Listenable Records, 2010
Hoogst merkwaardig dat deze band, die al sinds 2002 aan de weg timmert, nog steeds maar voor zo’n klein publiek opereert. Zelfs ik had nog niet eens van de naam gehoord voordat hun nieuwe album, For Death, Glory, and the End of the World, bij mij belandde.
Als ik vermeld dat Kruger eigenzinnige sludge speelt en je niet van eigenzinnige sludge houdt, probeer het dan toch eens. Vocaal klinkt Kruger namelijk wel een beetje als Baroness en oude Mastodon, muzikaal zit het meer tegen Intronaut en soms zelfs Godflesh aan, met op wat goede momenten de hypnotiserende tonen van Jesu op hogere locatie in de mix. Lomp sowieso, maar eerder knarsend dan drassig, als je naar een goede term zoekt om Kruger’s sound te beschrijven. Toch word ik er persoonlijk niet heel warm van, hoe goed het ook in elkaar steekt. Dat wordt ik nog het meest van Centre, het intermezzo dat sterk aan Jesu’s laatste schijf, Opiate Sun, doet denken. En het opvolgende, van typische Buried Inside-gitaarlijnen voorziene Our Cemetery is Full of Strangers gaat er dan ook wel prima in (in mijn ogen het beste nummer).
Ik ben echter bang dat Kruger toch met wat meer trucjes op de proppen moet gaan komen, want na zo’n tien minuten (twee nummers) zonder pauze kakt mijn aandacht een beetje in. Er is dus ruimte voor verbetering (meer afwisseling, dan wel meer snelheid, dan wel meer melodie), maar deze band zal liefhebbers van de eerste twee Mastodon-platen, Gojira (wiens zanger nog een stukje meezingt op Muscle), Buried Inside, Isis en Intronaut waarschijnlijk al wel aanspreken.
Tracklisting:
- The Ox
- Return of the Huns
- Anthem of Pretended Glory
- Villains
- Centre
- Our Cemetery is Full of Strangers
- Muscle
- Duke of Nothing
- Turpitudes
Line-up:
- Reno – Vocals
- Margo – Guitars
- Raph – Drums
- Jak – Guitars
- Blaise – Bass
Links: