Hoe het mij is kunnen ontgaan, weet ik niet, maar plots ligt daar nieuw werk van het betoverende Sylvaine. De Noorse Kathrine Shepard wist de redactie van deze zwaarste der websites al verschillende keren te bekoren met haar eigenzinnige mengvorm van ambient, black en post metal, getuige de recensies van Nova en Atoms Aligned, Coming Undone, respectievelijk uit 2022 en 2018. Op deze EP Eg Er Framand duikt ze dieper in haar oudste inspiratiebron, Noorse folk, en laat de metal even voor wat het is. Wat is dit wondermooi, broos en donker.
Voor ik verder ga, misschien toch maar even de olifant in de brozemuziekjeskast benoemen: dit is geen Folkesange deel twee. Je kan moeilijk om de analogieën met Myrkur heen, vind ik, nu Sylvaine ook de niet-metalen folktoer op gaat. En toch is de uitwerking, en de beleving dan ook, helemaal anders. Geen korte, aangenaam in het oor liggende nummers (niets mis mee, ik luister met veel plezier naar Folkesange) maar, voor mijn droom- en gevoelswereld toch in elk geval, pure magie, die zowel donker, aards als etherisch aanvoelt.
Sylvaine mengt op deze zes nummers tellende EP traditionele Noorse muziek met eigen werk. Shepards stem staat centraal en zingt zeer vaak in meerstemmige harmonieën. Vaak is het nauwelijks te onderscheiden hoeveel stemmen er eigenlijk te horen zijn. Zowel solo als in harmonie klinken stemmen en muziek in elk geval machtig dankzij de ruimtelijke nagalm van de Kampen Kirke in Oslo, waar Shepard de EP opnam.
Wie kerk zegt, zegt ook orgel, en in verschillende nummers horen we het kerkorgel terug, door Shepard zelf bespeeld. Opener Dagsens Auga Sloknar Ut laat dit meteen horen: over een enkele noot hoor je haar zo’n typische maar eveneens prachtige folkmelodie weven. De spanning bouwt voelbaar op en wanneer na veertig seconden een mineurakkoord volgt en haar stem vol medeleven en melancholie verdergaat, dan volgt ontegensprekelijk kippenvel en komen gevoelens naar boven die je misschien al een hele tijd aan het wegduwen was. Het volgende akkoord drukt dan weer meer hoop uit en brengt ons enkele seconden later weer bij de beginnoot. Net als heel wat metalmuziek komt dit veel sterker binnen met het volume goed opengezet – degradeer deze beleving alsjeblieft niet tot achtergrondmuziek als je wil nagaan of deze EP iets voor je is. Na een paar herhalingen van deze cyclus weerklinkt nogal onverwacht (de eerste keer toch) een melodie die ik nog het best kan omschrijven als een tragere en droevige versie van John Carpenters Halloween theme song. Harmonieus neuriën sluit dit eerste nummer af.
Die melodie horen we later op de EP nog terug in het voorlaatste nummer, Tussmørke, en zo zorgt Sylvaine voor een aangename muzikale samenhang in het geheel. Na het puur vocale Arvestykker zorgt Eg Veit I Himmelrik Ei Borg voor een meer onheilspellende sfeer door middel van dissonante, zware strijkers en stop-met-je-nagels-op-dat-bord-te-krassen geluiden. De hemelse zang haalt het scherpe kantje er wat af en dat is mijns inziens precies de bedoeling. Livets Dans herneemt op zijn beurt min of meer de akkoorden van het openingsnummer maar doet dat iets sneller, met een andere vocale invulling. Verderop gaat het ook een andere richting uit, met prachtig koorwerk en wat schaarse percussie-aanslagen.
Afsluiter Eg Er Framand is het tweede nummer dat enkel uit vocalen bestaat, en dit keer betekent dit effectief enkel Shepards stem, zonder bijkomende harmonieën. Hier hoor je nog beter dat de muziek opgenomen werd in een kerk: de nagalm leeft volledig rond haar stem en je hoort de “hum” van het opnamemateriaal op de achtergrond. De laatste tien à twaalf seconden hoor je trouwens stille voetstappen en nog een laatste geluid, wat vermoedelijk het stopzetten van het opnamemateriaal betreft. Waarom vermeld ik dit detail? Omdat dit erg bijdraagt tot de authenticiteit van de uitvoering en opname. Je krijgt echt het gevoel dat je erbij bent naarmate de EP vordert en dat je samen een verhaal beleefd hebt wanneer de laatste twee, bijzonder breekbaar gebrachte, noten door Shepard gezongen worden.
Voor zij die daarvoor openstaan, heeft Sylvaine een EP ter wereld gebracht die naar het hart gaat en rechtstreeks de ziel aanspreekt. En in die zin is dat eigenlijk niet anders dan wat ze op haar andere platen deed. Shepard weet opnieuw te betoveren en op het gevoel te werken, ook al doet ze dat dit keer met een beperkter en niet-metalen instrumentarium. Prachtig.
Label:
Season of Mist, 2024
Tracklisting:
- Dagsens Auga Sloknar Ut
- Arvestykker
- Eg Veit I Himmelrik Ei Borg
- Livets Dans
- Tussmørke
- Eg Er Framand
Line-up:
- Sylvaine – Vocalen, kerkorgel, gitaar, synthesizer, percussie
Links: