Stel je even voor dat je op een zaterdagavond door het donkere en regenachtige Gent rijdt. Je zit met een grote glimlach achter het stuur. Daar kunnen natuurlijk vele redenen voor zijn. De mijne is omdat ik zojuist met slechts vijftig tot zestig anderen naar Final Form heb gekeken in een typisch Belgisch jeugdhuis. Die tent is volledig afgebroken, het wereldkampioenschap turnen verbleekte er qua lenigheid van de dansers bij, het opstootje van Ben Saddik en Verhoeven is slechts kinderspel bij de gebeurtenissen op de dansvloer, maar uiteindelijk is er meer gelachen dan bij de gemiddelde cabaretier. Noem mij een zeiksnor maar ik vind dat hardcore nu eenmaal het best tot het recht komt in dit soort situaties. Laat hardcore floreren in de underground en vooral ver wegblijven van grote zalen, om over stadions nog maar te zwijgen. Het is daar in het Gentse dat Final Form tijdens de show de komst van nieuwe muziek aankondigde. Dat geeft te denken op de terugweg, dus ik besloot hier actief achteraan te jagen, met succes overigens. Wederom via Google worden de MP3’tjes uitgewisseld en de regelmatige lezer van mijn recensies weet hoezeer ik zulke doe-het-zelfacties waardeer. Telt u daarbij op dat Final Form sinds het uitbrengen van de twee demo’s in 2021, 2022 en de split met Bloodfury in 2023 steevast voor zichtbare tevredenheid op mijn gezicht zorgde. Ik kan dan niet anders dan met groot plezier aan de recensie van de derde EP The Devil’s Game beginnen.
Goorlapperij is veelgebruikt onder collega-schrijvers om muzikale zware zaken te beschrijven. Laat ik dat nu ook toepasselijk vinden voor de vocale stijl van zanger Dan . Het is een van de meest onderscheidende aspecten van Final Form ten opzichte van andere hardcorebands die inspiratie vinden in de thrash metal. Direct op opener Kill This Nightmare is het een komen en gaan van met thrash doorspekte hardcoreriffs, maar het zijn de vocalen die het geheel een heerlijk ranzig geheel maken. Je voelt je vies, maar je wil toch verder luisteren. Ik heb Final Form nog nooit op enige vorm van opvulling kunnen betrappen. Het is dan ook geen verrassing dat Renegade propvol heerlijke riffs zit die uiteindelijk wel uitmonden in een fijne hardcore. A Different Breed begint met een beukend hardcore-intro dat echt heerlijk opbouwend toewerkt naar die snelle thrashachtige hardcore zoals de meesten van ons die wel kennen van Power Trip. De beatdown aan het einde heeft dan vervolgens niets met metal te maken: dit is er een voor de hardcoredansers onder ons.
Final Form heeft wat mij betreft een absolute sloper van een EP ter wereld ingebracht. Mocht u even energie of woede tekortkomen zet dan gerust The Devil’s Game op. De zes nummers die in vijftien minuten voorbijkomen lossen naar alle waarschijnlijk beide problemen op. Ik zit uiteindelijk nog over een ding in dubio. Namelijk dat ik enerzijds de band het grootst mogelijke succes wens, maar anderzijds hoop deze finale formatie voor altijd in kleine jeugdhuizen te mogen zien. Deze muziek ademt uiteindelijk dat ultieme smerige underground hardcoregevoel. Voor fans van; Power Trip, Never Ending Game en All Out War.
Label:
Death Farm Records, 2024
Tracklisting:
- Kill This Nightmare
- Renegade
- A Different Breed
- The Devil’s Game
- Immortalized
- Mind Of Steel
Line-up:
- Dan – Zang
- Kieran – Gitaar
- Owen – Basgitaar
- George – Drums
- Sam – Gitaar
Links: