Sun Gods In Exile – Black Light, White Lines
Smallstone Records, 2009
“In a world that needs Rock’n’Roll more then ever, at a time when the music establishment continues to overflow with cookie cutter pop, rap and metal, in a place that’s know more for their lobsters than for their maddening solos Sun Gods In Exilehave arrived to bring some honest to god hard rock to the masses that so desperately need it. Like a Bottle of Jack Daniels at a Mormon Wedding the SGIE are preaching the gospel of rock ‘n’ roll through loud as fuck Marshall stacks and they won’t be happy until all of Salt Lake City is converted.” Ik wilde jullie het reclame praatje van de Amerikaanse hardrockers Sun Gods In Exile bij de debuut cd niet onthouden, vandaar dat het integraal is overgenomen, zoiets valt ook werkelijk niet lekker letterlijk te vertalen.
Vier mannen uit de USA willen het publiek vermaken met classic hard rock en rock ‘n’ roll. Ze richten begin 2008 een band op en al heel snel zijn ze een clubsensatie langs de oostkust van de USA. Een platencontract laat dan ook niet lang op zich wachten en het energieke kwartet neemt de cd Black Light, White Lines op en brengt dit als debuut op schijf uit. De muziek van Sun Gods In Exile klinkt akelig bekend, maar toch ook weer niet. Qua sound sluit men aan bij de hardrock uit de eind zestiger begin zeventiger jaren.
Ik vind dat deze cd qua muziek en sound heel veel overeenkomsten vertoont met Love It To Death, een van de eerste bekende cd’s van Alice Cooper. Voeg daar nog wat zware blues aan toe, pittig gitaarwerk en een vleugje Stones en stoner hier en daar en je komt een behoorlijk eind in de richting. Een Amerikaanse schrijver zegt aan de muziek te mogen horen dat er eerst een aantal gitaarsolo’s waren en dat de rest van de muziek daar omheen geschreven is. Zo stellig wil ik het niet brengen, maar soms lijkt het er wel op. Geen nieuw eigen geluid dus, maar een heel bekend geluid maar wel prima uitgevoerd en toch origineel, want nergens draait de Xerox op volle toeren. De zang is soms het sterke en soms ook het zwakke punt. De scherpe stem met enigszins valse, gemene, intonatie klinkt in de betere stukken prima. Soms echter moet hij zich wat overschreeuwen om boven de rest uit te komen en dan komt het geforceerd over. Op de rest van de muzikanten en hun werk valt werkelijk niets aan te merken, ze doen gewoon gedegen en goed hun ding en laten geen steken vallen.
Sun Gods In Exile heeft met Black Light, White Lines geen historisch hoogtepunt afgeleverd, maar wel een plaat om trots op te zijn en een schijf die een behoorlijke indruk geeft van wat de mannen aan sound en energie live op het podium weten te produceren, al is dat gissen natuurlijk want ik heb ze nooit live mogen horen en/of zien. Met een productie die prima bij het karakter van de plaat past, staat dit werkstuk als een huis en ga ik de liefhebber zeker een luisterbeurt aanraden.
Tracklisting:
- Eye For An Eye
- Heaven Help Us All
- The Gripper
- Rise Up
- Mexico
- Black Light, White Lines
- Hellwell
- Black Magic
- Turbo Fire
- 495
Line-up:
- Adam Hitchkock – Guitar, Lead Vocals
- Tony D’Agostino – Guitars
- JL – Bass,Vocals
- Johny Kennedy – Drums, Vocals
Links: