De Spaanse blackthrashers van Körgull The Exterminator draaien intussen bijna twintig jaar mee. Gevormd in 2004, het eerste muzikale geweld op eigen drager uitgebracht in 2008. Mijn eerste en enige kennismaking met de band was Metal Fist Destroyer uit 2013, een ronde tien jaar geleden dus. De bandnaam (overgenomen van een nummer van Voivod), over-the-top albumtitel en dito hoes trokken me meteen aan en pasten verduiveld goed bij de sonische aanvallen van deze vier heren en dame. De namen van een aantal bandleden zijn al even subtiel, of wat dacht u van Joe en Javi Bastard (respectievelijk drum en basgitaar) en Lilith Necrobitch (vocalen)? Ook al was ik ze wat uit het oog verloren, van een band als Körgull The Exterminator verwacht ik niet en wil ik eigenlijk ook helemaal niet dat ze van stijl veranderen of evolueren. Eens horen of dit al dan niet gebeurd is op de eveneens weinig subtiel getitelde nieuweling Built To Kill!
The Devil’s Sea start het feestje wat misleidend met een statige heavymetalriff. Lekker eenvoudig, lekker efficiënt, en het zet meteen het tijdloze, licht korzelige gitaargeluid in de verf. De behoorlijk volle productie, die gedeeltelijk aan de vaak aanwezige dubbele basdrum toe te schrijven is, is niet gepolijst. Op basis van het geluid kon dit even goed een plaat van twintig-dertig jaar geleden zijn. Liliths vocalen – met een goede portie nagalm – gaan nog verder terug in de tijd. Ze doen me namelijk regelmatig aan het album Show No Mercy van Slayer denken. Luister maar naar de kreetjes in Built To Kill, The Nine Circles Of Hell en Night Of The Devil, om maar een paar voorbeelden te noemen, alsook naar de tussenvorm tussen zingen, praten en krijsen die vaak gehanteerd wordt. Niet erg gevarieerd, maar uitstekend bij de muziek passend, mogelijk een geval van je-houdt-ervan-of-je-haat-het, maar verdomd, ik vind die stem geweldig. De muziek zelf heeft iets primitief, barbaars bijna in zijn agressieve, efficiënte eenvoud. En dat is een compliment hoor.
Na dat slepende begin zijn het vooral (verschillende types van) blast beats en opgefokte galopperende drums die rond de oren vliegen. De bas pompt lekker mee en regelmatig snijden korte gitaarsoli scherp door de zwartgeblakerde thrashmuur. Körgull The Exterminator is dus vooral zichzelf gebleven. Zalig! Toch is het niet allemaal eenheidsworst. Hoewel de centrale riff van tweede nummer Existential Risk voor mij niet sterk genoeg is om het hele nummer te dragen, komt er na een tweetal minuten plots een hardrockpassage voorbij, gevolgd door een meer melodieuze riff die je ook in de melodieuze black van de jaren ’90 en het begin van de jaren 2000 jaren tegenkwam – wat het nummer zeer de moeite maakt. Het zijn dergelijke melodieuze uitstapjes die voor wat welkome variatie zorgen (luister ook maar eens naar het begin van Night Of The Devil). Verdere variatie is meer subtiel, en dat op een schijf die het verder dus helemaal niet van subtiliteiten moet hebben. Zo verstopt The Nine Circles Of Hell achter de opgefokte drums wat bluesrock in de openingsriff en de gitaarsolo is meer hardrock dan metal.
In The Darkest Of Times last aanvankelijk een korte adempauze in. Na een dikke halve minuut is het weer gáán, luister maar naar de schreeuw die de uit de startblokken schietende drums en gitaren verder aanvuurt, hongerig op jacht naar vluchters en even goed tragere achtervolgers verschroeiend met het spoor van vuur dat ze ongetwijfeld achterlaten. Vernieuwend is dit natuurlijk niet, maar wat is dit lekker zeg. Exterminator is er zo eentje dat de black en de thrash geweldig doet samengaan. Ik kan het me zo voorstellen dat ze dit oldschool gebeuk op het einde van een optreden nog even uit de hoed toveren om al murw gespeelde fans helemaal uit te wringen en allen samen “Exterminator” te laten brullen tot hun uitgekotste longen aan de band opgedragen kunnen worden.
Afsluiter Count Estruch begint, in vergelijking met wat we intussen achter de kiezen hebben, behoorlijk welgezind met een leuk deuntje. Na een vijftigtal seconden wordt dat echter helemaal aan stukken gereten door de wederom meedogenloos razende band. Het wat naar ik vermoed het refrein genoemd mag worden, is gewéldig intens. Uit de chaos van de razernij die net passeerde, wordt een meer gestuurde brok zwartmetaal door de ruimte gekieperd waarvoor je toch maar beter even je hoofdje intrekt. Er is zelfs een lichte vleug van melancholie te bespeuren doorheen de razernij. De stem van Lilith Necrobitch laat dezelfde gevoelens doorschemeren, prachtig. Twee minuten voor het einde had het nummer even goed kunnen eindigen, met die volle akkoorden en nauwelijks hoorbare extra paar noten, maar het trekt op een zalige wijze weer aan en gooit er eerst nog een paar geslaagde melodieën tegenaan om te eindigen zoals dit album moet eindigen: furieus, intens, allesvernietigend. Die laatste akkoorden bevatten weer net dat beetje gevoel, die laatste schreeuw nét dat extra tikkeltje overtuiging, dat alles in puin, omgeven door rook en stof, achterblijft en voor kippenvel zorgt.
Körgull The Exterminator doet op Built To Kill dus nog steeds wat ze tien jaar geleden ook al deden. Dit ga ik nog vaak opzetten. Fans hebben intussen al lang toegeslagen vermoed ik – het album kwam uit in augustus – maar ken je de band niet en je houdt wel van blackened thrash die zo de apocalyps zou kunnen inleiden, dan ga je hier net als ik veel plezier aan beleven.
Score:
88/100
Label:
Xtreem Music, 2023
Tracklisting:
- The Devil’s Sea
- Existential Rise
- The Nine Circles Of Hell
- Built To Kill
- In The Darkest Of Times
- Exterminator
- Night Of The Devil
- Death To Human Race
- Ritual Suicide
- Count Estruch
Line-up:
- Joe Bastard – Drums
- Mark Wild – Gitaar
- Lilith Necrobitch – Vocalen
- Javi Bastard – Basgitaar
- Ghorth – Gitaar
Links: