Steadlür – Steadlür
Roadrunner Records, 2009
Rock moet rollen en voor al die mensen die, net als ik, het come-back album van Mötley Crüe wisten te waarderen, heb ik bijzonder goed nieuws. De uit Atlanta afkomstige band Steadlür tapt muzikaal behoorlijk uit het zelfde vaatje en het selftitled debuut is dan ook voor de ware liefhebber niet te versmaden. Volgens de bijgeleverde info is de band jong, hongerig en klaar om de rockwereld op zijn kop te zetten. Na het meermaals beluisteren van dit debuutalbum, dat door Roadrunner wordt uitgegeven, ben ik geneigd hetzelfde te denken.
Een nieuwe band, dus veel historie valt er niet te beschrijven. Een jaar of vier bestaan ze nu en men heeft dan ook hetzelfde meegemaakt als veel andere beginnende bands in dit muziektype uit die regio. Wonen in de tourbus, line-up wisselingen en knokpartijen met redneck fans. Hardrock, glamrock, heavy metal, beetje NU en wat stoner, grunge en biker rock ‘n’roll, het is er allemaal in te vinden. Terecht omschrijven ze zichzelf als “Vikings in partyshorts”. Een heleboel Mötley Crüe met een vleugje Offspring en een tikkie Guns ‘N’ Roses. Minder gepolijst en wat ruiger dus dan de comeback van de Crüe, maar toch voldoende aanknopingspunten. Venijn vermengd met plezier, emotie, tempo en een gebrek aan schuurpapier. Zowel instrumentaal als vocaal klinkt het allemaal heel erg verschrikkelijk lekker.
Jawel, ik ben onder de indruk. Het is een enorm lekker schijfje geworden deze selftited van Steadlür. Deze jonge honden weten precies wat de metal-partygangers willen. De muziek hakt er in zoals de motorzaag aan het begin al doet vermoeden. Ontzettend lekkere koortjes, een lekker punkerig schreeuwende frontman en daaromheen geweldig scheurende gitaren. De starttrack Poison (nee, geen cover van Alice, gelukkig!) zorgt ervoor dat de gehoorspieren op scherp staan. Gelukkig blijven ze ook daarna het pedaal tot aan de bodemplaat indrukken. Bass en drums ondersteunen het helse tempo gevarieerd en bijna perfect en de snelle gitaren benemen je bijkans de adem in hun race naar de finish met de vocalen. Een nummer zoals My Mom Hates Me lijkt dan overigens weer zo weg gelopen van het laatste Mötley Crüe album en dan klinkt het allemaal net wat gladder.
Zo blijft het dus lekker gevarieerd doorgaan en alleen het laatste nummer Sorrow valt volledig uit de toon. De cd werd opgenomen in Alabama en gemixt in (waar anders) Los Angeles. Het eindresultaat vind ik persoonlijk behoorlijk sensationeel en een aanrader voor de liefhebber. Allemachtig, wat een debuut. Je vraagt je af of dit nog verder kan groeien of dat de jongens van Steadlür in een klap al aan de top van hun capaciteiten zijn gekomen. Minpunten? Wel het gebruik van de bandnaam als achternaam bij alle bandleden was dertig jaar terug al niet origineel en grappig meer te noemen.
Tracklisting:
- Poison
- Bumpin’
- My Mom Hates Me
- Turn It Up
- It’s Too Late
- Whisky and Woman
- Angel (On the Wrong Side of Town)
- Time
- Suffocate
- Barely Breathing
- Livin’ A Lie
- Change
Line-up:
- Philip Steadlür – Vocals
- Tommy Steadlür – Guitar
- Daniel Steadlür – Bass
- Dallas Steadlür – Drums
Links: