Narrow Head – Moments Of Clarity
Geschreven door Michiel Jorissen op 13-08-2023 om 23:45.
De shoegaze en alternatieve rock/metal van het vierkoppige Narrow Head uit Texas is u misschien niet bekend. Als u denkt aan een melodische Deftones met wat zonovergoten galmende akkoorden komt u alvast aardig in de buurt. De band zoekt echt het middelpunt tussen zwaarte en sierlijkheid met hevig overstuurde maar dromerige riffs. Echter is de zang vaak aan de brave kant. Dit derde album kwam mij ook per toeval tegemoet, dus laten we eens kijken waar deze band precies om gaat.
We gaan er geen doekjes om winden. Op dit album zijn veelal popnummers te horen die een zware gitaarbasis hebben. Dat hoeft geen slechte zaak te zijn, want de nummers zijn memorabel, weliswaar soms een beetje aan de trage kant. De productie is erg direct: zang en gitaar staan vooraan in de mix, de bas graaft diep en ondersteunt het geheel op een subtiele, maar voorspelbare wijze. De drums zijn kraakhelder met voldoende nagalm op de kit. Het is een standaard productie maar wel van hoge kwaliteit. En dat vat meteen het hele album samen. Er gebeuren geen wereldschokkende dingen op dit album. De band lijkt soms zelfs op automatische piloot door de nummers te cruisen. Maar het is allemaal degelijk gebracht en de nummers deugen doorgaans gewoon.
Moments of Clarity kent zo een heel erg fijn refreintje waar de zang uitzonderlijk wat power in de pap steekt.
Fine Day is ook een dergelijk nummer met een aanstekelijk refrein, ditmaal vooral geholpen door de harmonieën in de achtergrondzang. De gitaar brengt hier ook meer urgentie in de mix met een erg eenvoudige solo in het midden van het nummer. Toegegeven, meer was er niet nodig. Na drie vrij kalme rocksongs schiet de band ineens in actie met
Trepanation. De introriff doet denken aan het recente werk van
Cave In en is heerlijk bombastisch in zijn eenvoud. In de verzen houdt de bas de vinger strak aan de groove waar de zang op een mysterieuze, zalvende manier overheen croont. Dit nummertje is een heerlijke op zaterdagavond in je favoriete rockclub. Aanvragen die handel.
Wat verder nog scheurt zijn de linkse en rechtse hoeken van
Gearhead en
Flesh & Solitude. De band deed niet echt zijn best om de luisteraar wakker te houden tot deze twee krakers op het einde, en wanneer je dan helemaal relaxt bent, wordt er even stevig gebeukt op je gemoed. Bij
Gearhead zijn de parallellen met
Deftones erg duidelijk met bijna gestoorde screams en een riff die niet kan beslissen in welke maatsoort hij het beste klinkt. Op het einde komt er dan nog een versnelling aan te pas. Smikkelen is dit.
Flesh & Solitude heeft een nu-metalgroove waar je heerlijk op kan dansen en heel even verbeeld ik me dat Chi Cheng (
Deftones) uit de doden is opgestaan. Wat een heerlijk festivalnummer is dit.
Opvolger The Comedown doet exact wat de titel doet vermoeden en is voor mij zwaar overbodig net nu het tempo lekker was opgedreven. Het is zeker een verdienstelijk nummer, maar waarom niet eindigen op een hoogtepunt? De echte afsluiter Soft To Touch past niet helemaal in het rijtje. De gitaar verliest hier veel definitie door een zware fuzz en de elektronische drums passen gewoonweg niet. De productie van de snaredrum is wel meesterlijk goed gedaan, soms met veel nagalm, dan met flams die door de mix snijden.
In ieder geval is
Moments of Clarity niet een hoogtepunt voor de band, noch voor het genre. Toch is duidelijk dat deze muzikanten, zelfs als ze schijnbaar niet echt hun best doen, nog steeds heel rake muziek presenteren. Voor mij hadden er wel een extra paar stevige nummers op de plaat mogen staan. Bij deze raad ik u daarom ook aan om enkele van de nummers in uw playlist op te nemen.
Score:
75/100
Label:
Church Road Records, 2023
Tracklisting:
- The Real
- Moments Of Clarity
- Sunday
- Trepanation
- Breakup Song
- Fine Day
- Caroline
- The World
- Gearhead
- Flesh & Solitude
- The Comedown
- Soft To Touch
Line-up:
- Jacob Duarte – Zang, gitaar
- Carson Wilcox – Drums
- William Menjivar – Zang, gitaar
- Kora Pucket – Gitaar
Links:
