Metamorphosis – Dark
Progrock Records, 2009
In de biografie van Metamorphosis staat de naam Pink Floyd zo’n veertienhonderd keer vermeld. Groot, vet gedrukt en in neonlichten komen ze je tegemoet. Dark klinkt echter absoluut niet als Pink Floyd. Dark is een meer rockende variant op Genesis‘ Calling All Stations, het laatste album wat de Britse band opnam, met Ray Wilson op zang.
Om het eens kort te houden (en bondig ook): op Dark klopt alles. Alles. En alles klinkt als veel en dat is het ook. De Zwitsers benaderen progrock perfectie op een bijna angstaanjagende wijze. Schenk klinkt erg als Wilson en qua instrumentatie is het prog van de allerbovenste plank wat het Zwitserse uurwerk slaat. De keyboards zijn alom aanwezig maar nemen nooit een té prominente plek in, het gitaarspel is ingetogen op een David Gilmour achtige manier en het geheel klinkt o zo lekker. Van de spookachtige klanken in Hey Man tot de opgetogen rock in The Fight Is Over is het voor de echte progrockfan smullen geblazen, inclusief het aflikken van de vingers.
Dark is prog pur sang. Liefhebbers van de meer pompeuze Genesis en Floyd kunnen hier zonder premature luisterbeurt blindelings toeslaan.
Tracklisting:
- Song for my son
- The fight is over
- Hey man
- I’m waking up
- Knowing all I do is worth ending
- You
- Where do we go
- Dark
Line-up:
- Jean-Pierre Schenk – zang, keyboards, bas, drums
- Olivier Guenat – gitaar
- Roger Burri – gitaar
Links: