Er lijkt een opmerkelijke trend bezig te zijn de laatste jaren: tribute brengen aan de jaren ’90 en dan specifieker het nu metal tijdperk. Kadinja deed het al door eerst hun plaat Super 90′ te noemen en vervolgens een compleet coveralbum met hun favoriete nu metal tracks op te nemen. Memorrhage doet ongeveer hetzelfde, maar gaat misschien nog wel verder. Waar Kadinja wel een redelijke eigen smoel had en een puik album uitbracht, is Memorrhage letterlijk een ode aan de nu-metal van de jaren 90, in de zin dat elke riff, baslijn, zangpartij, wel ergens bekend voorkomt.
Voor je je afvraagt waarom je zo’n plaat in godsnaam zou opnemen, gaan we eerst naar de wie. Memorrhage is een eenmansproject dat uit de grond gechugga chuggaed is door Garry Brents, een man uit Dallas die je waarschijnlijk niet zult kennen van bands als Cara Neir of Swallow Moth. Na het bekijken van de documentaire over Woodstock 1999 had ik een gevoel wat een vreselijk slecht georganiseerde teringzooi dat festival was. Bij Gary triggerde die documentaire en dan met name het optreden van Korn om dit project uit de grond te stampen.
Hoe dat klinkt? Nou ja als een matig geproduceerde mix van Static-X, Korn, Mudvayne, Slipknot en Spineshank. En dan bedoel ik niet hij zijn invloeden daarvandaan haalt, hij klinkt als die bands. Eigenlijk klinkt het alsof die bands nog wat demo’s in een oude doos hadden liggen en die op een plaat hebben gekwakt. Het geheel klinkt namelijk alsof het opgenomen is in de bezemkast van de buren twee huizen verderop. Dat hoort misschien bij Nu-Metal, ik bedoel de producties van aartsvader Ross Robinson klonken ook altijd als demo’s, maar in deze tijd mag je wel wat meer verwachten en klinkt het alsof er een Winamp-compressor over het geluid is geknikkerd.
Als we naar de nummers luisteren horen we veel herkenning. Het klinkt allemaal als de nu-metalacts die in 2000-2005 hun hoogtijdagen beleefden. En dan hoor je waarom het niet zo erg is dat dit genre een stille dood gestorven is. Zo komen de bekende Static-Xtoetspartijen voorbij in Reek, wordt er in Memory Leak het ritme en de baspartijen van Mudvayne nummers benaderd. In Old Wave is het een en al Slipknot wat de klok slaat. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Uiteraard heeft Garry ook nog een scratcher in huis gehaald (of hij doet het zelf) en probeert hij af en toe wat slappe rap rijmelarij over de chaotische muziek te herkennen. Want chaotisch is het, een totale kakafonie aan geluiden. Structuren lijken soms lastig te herkennen (dat was toch ooit wel een ijkpunt van nu-metal). Als we bijvoorbeeld het nummer Exit nemen, een combinatie tussen Slipknot en Static-X, maar dan niet gehinderd door enige vorm van structuur of logische overgangen.
Ik kan dit allemaal niet zo serieus nemen. Ik vind het hartstikke fijn voor Garry dat hij een eerbetoon heeft gemaakt, maar hij had beter een mixtape kunnen maken van zijn favoriete nummers en het daarbij gelaten houden. Normaal gesproken steek ik uren tijd in een plaat die ik recenseer. Ik heb het dit keer bij één luisterbeurt gehouden. Dat was ruim genoeg.
Score:
30/100
Label:
Big Money Cybergrind., 2023
Tracklisting:
- Memory Leak
- Exit
- Reek
- Finesse
- Old Wave
- Lost
- Knuri
- Brain Wield
- Lunge
- Utility
- Ex-Sprite
Line-up:
- Garry Brents – Alles
Links: