Af en toe struin ik uitverkoopbakken van mailorders of websites af om te kijken of er nog iets interessants tussen zit. Niet zelden koop ik op de gok een cd of een plaat. Soms valt dat tegen, soms word ik verrast. Waarom deze intro? Nou, toen ik enkele jaren geleden door zo’n sale-sectie aan het struinen was kwam ik Harbringer van Arrival of Autumn tegen en zonder enige achtergrondkennis kocht ik deze plaat. Het bleek een verrassend aangename kennismaking te zijn. Het was een album dat bolstond van de opzwepende NWOAHM. Die plaat staat vol beknopte nummers in dat betreffende genre, maar Arrival of Autumn wist zich boven het maaiveld te steken door de nummers te voorzien van een mix van herkenbare refreinen en vette gitaarlijnen. En niet onbelangrijk; geen nummer duurt te lang.
Dat zetten ze voort op dit tweede album, Kingdom Undone. Op One More Day na, passeert geen nummer de vierminutengrens. Ideaal in deze tijd waarin er soms veel te lang voortgeborduurd wordt op thema’s. Maar vergis je niet, in die nummers passeren heel wat invloeden de revue. Zo zijn er veel thrashriffs te horen, maar schakelen ze ook moeiteloos over naar djentachtige riffs of soms zelfs tegen death metal schurende drumpartijen en riffs. En dat soms allemaal in één nummer. Zoals in Your Fiction, dat hele vette riffs bevat maar waarbij de band gedurende het nummer overschakelt naar een verslavende groove. De zang gaat doodleuk mee in al die variatie want er is (aangenaam) gebrul te horen, maar ook cleane ingetogen stukken zonder dat het kitscherig wordt. Ook een nummer als Scars is bijzonder omdat het een enorm catchy refrein bevat, maar aan het eind schudden ze daar doodleuk een deathmetalriff onder en eindigen ze met een opzwepend meebrulstuk.
Die verscheidenheid maakt deze plaat tot zo’n aangename luisterervaring omdat in elk nummer wel een hook aanwezig is of de band verrassend uit de hoek komt. De ene keer is dat een, al dan niet van dubbele zang voorziend refrein (het genoemde Scars, maar bijvoorbeeld Burn heeft ook zo’n oorwurm), de andere keer is het een riff die blijft hangen. Dat laatste gebeurt heel goed in Trust. Waar de solo op een vette manier vergezeld gaat van een rollende riff. Ook de productie is top. Er wordt regelmatig gebruik gemaakt van echo’s, dubbeling van zanglijnen en lagen die onder de muziek worden gelegd. De stijl van deze muziek valt of staat ook wel met een goede drumsound. Deze drums zijn echt de aanjager van de muziek van Arrival of Autumn en dat hoor je, want ze liggen best prominent in de mix zonder dat dat stoort. Vaak worden accenten benadrukt (In Hallowed wordt dit meerdere malen gedaan met gitaar en zang) en dat levert een dynamisch geheel op in de muziek, je blijft geboeid luisteren.
Dat komt ook omdat elk nummer zijn eigen identiteit heeft en dat is best knap, want waar veel soortgelijke en gearriveerde bands met uitgekauwde hap uitkomen, brengt Arrival of Autumn een energieke vette metalplaat uit die hoorbaar met veel spelplezier is ingespeeld. Daarbij hoor je ook veel invloeden van andere bands. Zo schuurt het korte Liminal best wat tegen het werk van Slipknot aan, terwijl Hell Comes Home qua gitaarwerk en zangopbouw aan Unearth doet denken. Zo doet elk nummer me wel aan een bepaalde band denken maar dat deze invloeden er zijn betekent niet dat het gekopieerde hap is, want deze Canadezen maken hun eigen opgefokte versie van al deze stijlelementen. Daarmee past de band prima in de huidige tijdsgeest en zouden ze best een breed publiek moeten kunnen bereiken, want deze plaat doet niets onder voor de zogenaamde gevestigde orde. Kingdom Undone is een enorme energiebom geworden waar de band trots op mag zijn. Deze keer schaf ik de plaat aan vóór hij de uitverkoopbak kan bereiken.
Score:
80/100
Label:
Nuclear Blast, 2023
Tracklisting:
- Scars
- Your Fiction
- Trust
- Ghosts
- Hell Comes Home
- One More Day
- Liminal
- Burn
- Who The Masters Serve
- Bury Me
- Hallowed
Line-up:
- Brendan Anderson – Gitaar
- Jamison Friesen – Zang
- Ty Fox – Drums
- Ryan Sorensen – Gitaar
- Kevin Student – Basgitaar
Links: