Dubbel zo vet, dubbel zo vernietigend, dubbele koppen die moeten rollen. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, allesverslindende, maatschappijkritische plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Take Me Back To Eden van Sleep Token. MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en MichielJ (favoriete genre: progressive/alternative) zijn deze keer de gelukkigen.
Als er één band is die de laatste maanden gigantisch snel gegroeid is in het maken van goed uitgebalanceerde muziek én in wereldwijde populariteit, dan is dat het gemaskerde gezelschap van Sleep Token wel. Dat de twee voorgaande albums hier op Zware Metalen nooit een review hebben gekregen, betekent natuurlijk niet dat de progressieve post-metalband bij niemand op de radar stond. Integendeel, Sleep Token kreeg met elke release (en single) de scene steeds meer en meer aan het praten. De echo’s werden voor deze plaat zelfs zo groot dat we niet anders konden dan er een Dubbel Zo Zwaar van te maken en het concert tijdens Headbangers Parade smaakte Sleep Token absoluut naar meer. Helaas werden daar destijds nog geen nieuwe nummers ten gehore gebracht, maar dat beide recensenten als hongerige aasgieren op Take Me Back To Eden duiken, zegt genoeg over de hooggespannen verwachtingen. Wat dat betreft spreken de statistieken op Spotify ook boekdelen: gemiddeld twee miljoen luisteraars per maand – wat niet minder is dan bij Gojira of Alter Bridge – en de eerste single The Summoning passeert bijna de magische grens van 34 miljoen streams.
Wat zijn de grootste verschillen tussen dit album en This Place Will Become Your Womb?
MaartenO: Echt significante verschillen zijn er in de muziek niet te bekennen, hoewel Sleep Token op Take Me Back To Eden wel degelijk zijn speelweide heeft vergroot en daar meer attributen in heeft geplaatst. Op de eerste plaat was al genoeg te ontdekken, maar op dit album slaat het gezelschap in alle opzichten steeds wat standvastiger een bepaald pad in. Alleen tijdens Ascensionism en Take Me Back To Eden horen we een combinatie van de heftigere én ingetogen zijde van de band. De rustige nummers zijn vooral écht rustig (Are You Really Okay?, DYWTYLM en Rain) en de hardere nummers beuken er ook écht overtuigend tegenaan (The Summoning en Vore). Over de gehele lengte is de ambiance van deze plaat ook een stuk sterker. Het album luistert als aansluitend geheel weg.
MichielJ: De band denkt grootser en is veel zelfverzekerder en coherenter in het schrijven van songs. Het album duurt meer dan een uur en een heel deel van de nummers zijn langer dan vijf minuten. Sleep Token heeft op enkele nummers die juiste balans tussen hard, zacht, metal, r&b en pop eindelijk te pakken waardoor je op het puntje van je stoel blijft zitten om te horen wat er nu gaat gebeuren. Op de vorige twee platen was de opbouw van de nummers nogal voorspelbaar en werden de contrasten in de nummers niet zo sterk uitgevoerd als nu. Daarbij zijn de nummers ook een stuk meer uitgerekt en neemt de band echt de tijd om je in een unieke sfeer onder te dompelen. Aan de ene kant zijn er meer r&b- en trapinvloeden, aan de andere kant is de band flink heviger geworden en hebben we een paar smerige breakdowns en screams die zelfs tegen ijle, snerpende blackenedvocalen aanleunen op Vore.
MaartenO: Vore laat een Sleep Token horen zoals we deze nog niet eerder mochten ervaren. Vanaf de start worden we ondergedompeld in blackmetalachtige sferen, wat op een plaat als deze bijzonder en onverwacht is. De vocalen erbij zijn geweldig. Na vele malen luisteren ga ik voor Are You Really Okay? als favoriet van de rustige nummers, met name door de mooie zanglijnen van een uitstekend presterende Vessel.
MichielJ: Dat is gemakkelijk! The Summoning (hard) en Aqua Regia (rustig).
Welke sterke en minder sterke elementen vinden we terug op deze plaat?
MaartenO: De veelzijdigheid tijdens de hardere nummers is werkelijk om te smullen. Er zijn weinig bands die zo experimenteren én erin slagen om verschillende stijlen en elementen in nummers te proppen zoals Sleep Token dat (enkele keren) doet. Nummers zoals The Summoning en Vore zijn gelaagd, bedachtzaam en voortreffelijk uitgevoerd, waarmee de Engelsen laten horen dat ze bovengemiddeld veel in hun mars hebben. Minder sterk is het feit dat Take Me Back To Eden start met bijna alle eerder uitgebrachte singles – mijn inziens is zo veel te veel prijsgegeven – en dat ook bijna al het hardere werk daar gepositioneerd is. Gevoelsmatig kakt de plaat ook wel wat in vanaf de helft en zodra de autotune vervolgens zijn intrede maakt, schieten de nagels van mijn tenen af door de kromming ervan. Ik chargeer, maar de contrasten zijn wel groot. Nummers zoals Take Me Back To Eden en Ascensionism hadden bovendien net wat compacter gemogen.
MichielJ: Wel, de band experimenteert meer en brengt voor het eerst ook serieuze screams ten gehore in een aantal nummers. De funky outro van The Summoning is iets dat ik bijvoorbeeld helemaal niet verwachtte, maar dat meteen klikte. De eerste zes nummers zijn magistraal, maar daarna wordt het album echt minder. Are You Really Ok? is een nummer waar ik met moeite zonder stuiptrekkingen doorheen kom. De tekst is pijnlijk slecht. De plaat was sterker geweest als er maar acht nummers op stonden. Een euvel dat bij de voorgaande platen ook een ding was. Het bouwt allemaal erg traag op en de diversiteit aan stijlen leidt ertoe dat je niet met alles evengoed ‘vibet’. Gelukkig zijn de twee laatste nummers wel weer een heel stuk sterker. Op de titeltrack worden er elementen uit andere nummers aangehaald en die riff op het einde geeft je een blijvende ‘stankface’. Afsluiter Euclid koppelt terug naar opener The Night Does Not Belong To God van de eerste plaat en maakt zo de cirkel rond. Wonderschoon dat Euclid en voor het eerst met opgewekte toon.
MaartenO: Zeker! Dit collectief flikt eigenlijk hetzelfde als wat Ghost doet (en deed) in de metalwereld. Niet alleen de muziek zelf vervaagt alle grenzen en zorgt daarmee voor de nodige reuring, maar ook de discussies en het mysterie rondom het imago van de band en heel de marketing maken dat we niet om Sleep Token heen kunnen. Hoewel Take Me Back To Eden mij persoonlijk echt lang niet overal weet te bekoren, zullen de fans van de band met al het materiaal zeer content zijn. Live is het sowieso – mede door het mysterieuze karakter – altijd de moeite waard om te checken.
MichielJ: De hype voor dit album was immens. Sleep Token werd genoemd als de band die metal ging redden of mainstream ging maken. Ik denk niet dat zo een verwachtingen realistisch ingelost kunnen worden om te beginnen. Persoonlijk, afgaande op de singles die gelost werden, was het voor mij een sterke jaarlijstwinnaar, maar nu ik het geheel goed heb laten marineren, weet ik dat de band daar nog niet is. Die eerste vijf nummers hebben hier wel een half jaar continu staan knallen door de speakers. De buren zullen ondertussen met Granite en The Summoning mee kunnen zingen. Voor mij is het de ideale gatewayband om mensen op een andere manier naar metal te laten kijken.
Wat verwacht je dat de toekomst gaat brengen voor Sleep Token?
MaartenO: Dit gaat een toekomstig headliner worden voor grote festivals. De band heeft een perfect strijdplan en speelt zijn troeven vernuftig uit. Inmiddels is het gezelschap ook in het voorprogramma van Slipknot geplaatst, waarmee succes verzekerd zal zijn. Live gaat die band heel veel zielen winnen op alleen al die tour. Persoonlijk ben ik ook erg benieuwd of het volgend album wél wat heftiger gaat uitpakken, want Sleep Token zal zelf toch ook zien dat juist dat soort nummers gruwelijk goed scoren?
MichielJ: Volgens mij gaat de band eerst goed toeren met deze plaat, zeker omdat deze extreem succesvol is geweest voor de band en er daar nog veel rek op zit. Toen ik Sleep Token zag op Arctangent 2018, na de release van het eerste album, was het allemaal nog niet zo lekker of helemaal daar, maar begin dit jaar was het een dijk van een show met kraaknet geluid en extreem enthousiaste fans. De band zal dus mooie plekken op festivals gaan bemachtigen voor grote troepen publiek. Daarbuiten gaat de band het metalpubliek enkel meer verdelen, zoals we zo vaak hebben gezien wanneer een metalband commercieel en mainstream succes begint te boeken. Het grote verschil is dat Sleep Token vanaf dag één toegankelijk was en enkel harder en beter wordt met elke release. Blijkbaar was dit album het slotstuk van een trilogie, dus ik verwacht een stap in de andere richting. Mogelijk zien we over twee jaar (2025) een nieuwe single voor een vierde plaat en krijgen we een onthulling van de gezichten, waarna de band, als ondertussen gevestigde waarde, grote podia zal blijven bestormen, maar wel minder verrassend of scherp uit de hoek zal komen. Mijn advies is dus om de band goed in de gaten te houden en zodra men weer komt meteen die tickets te bemachtigen want ze gaan de deur uitvliegen. Wat een achtbaan van een album of een band is dit toch.
Cijfer MaartenO: 80
Cijfer MichielJ: 82
Score:
81/100
Label:
Spinefarm Records, 2023
Tracklisting:
- Chokehold
- The Summoning
- Granite
- Aqua Regia
- Vore
- Ascensionism
- Are You Really Okay?
- The Apparition
- DYWTYLM
- Rain
- Take Me Back To Eden
- Euclid
Line-up:
- Onbekend
Links: