Deathlike Silence – Saturday Night Evil
Spinefarm Records, 2009
Geen Trancelike Void maar Deathlike Silence. Geen minimalistische black metal, maar metal met vrouwelijke vocalen. Zo wordt het toch voorgeschoteld. Met de promomachine niets mis, zo kennen we Spinefarm Records. Dame Maya Liittokivi kende ik nog niet, maar ze ziet er vrij Fins uit. Ook toetseniste Erna Siikavirta (Lordi) ken je misschien nog. Het geheel heeft een thema, iets met horror, en het komt opera-like over. Ze benoemen hun muziek zelf als “grave digger metal”. Achteraf bekeken een goede keuze.
Geen kwaad woord over Finse metal. De bewijzen liggen nog steeds in de winkel, Finse metal is de moeite. Deathlike Silence noem ik echter geen metal. Dit is rock met een metalsound. Niets mis mee als je het mij vraagt, succes heeft die formule zelfs over heel Europa verspreid sinds Lordi. Hier gebeurt het met een zangeres, een zangeres met een volle en tamelijk stoere zang. Het doet me hier en daar denken aan Kimberly Goss (Sinergy). De nummers zijn veel zanggerichter echter, soms wat overdreven. Door de lage tempo’s soms ook vrijblijvend, zelfs op het WK Curling zouden de spelers hier niet mee uit hun concentratie kunnen gebracht worden.
Het album zou desondanks een mooie rock-score kunnen krijgen, maar er zijn enkele serieuze minpunten. Punt 1: het Engels. Potvolkoffie zeg, ik weet dat Finnen en andere Scandinaviërs een akelig accent kunnen hebben, maar als je bij iedere “and” het gevoel hebt dat er over je tante in plaats van over mieren gezongen wordt… dan scheelt er iets. Ook een woord als “iensannitie” ken ik niet, en enkel door het gebruik ervan zou het Engelse woord “wiet” vertaald “met” kunnen betekenen. Punt 2: de teksten. Op zich leuk dat ook mainstream nummers gaan over het ontbinden van een lichaam na de dood. Toch, sommige teksten zijn echter te sloom voor woorden. Shallow, hollow, sorrow, shadow… Engelse rijmwoordenboeken op het internet zijn makkelijk te vinden blijkbaar.
Eigenlijk wel een paar leuke momenten op deze plaat, maar niet overtuigend genoeg. Who’s Gonna Bury Me is fijn, de Mike Oldfield-cover Moonlight Shadow leuk voor een keer. Meer is er niet aan. Te Eurosongerig, te mak, Engels van een bedenkelijk niveau en soms gewoonweg saai.
Tracklisting:
- Trapped in the Night
- And You Cry
- Who’s Gonna Bury Me
- Dagon
- Till Death Tears Apart
- Troops of Armageddon
- Shadows Fall
- The Headsman
- They’ll Eat Us
- Moonlight Shadow
- Burning Flesh
Line-up:
- Maya Liittokivi – Vocals
- Ville Taina – Guitar
- Elmo Karjalainen – Guitar
- Janne Venho – Drums
- Tobias Björkwall – Bass
- Erna Siikavirta – Keyboards
Links: