Neverus – Burdens of the Earth

Geschreven door op 27-05-2023 om 16:05.

Kijk, dit is de reden (of in ieder geval één van de redenen) die het onbetaalde werk van een metalrecensent zo leuk maakt. Natuurlijk hebben de grote bekende bands en labels een zekere aantrekkingskracht en is het gaaf om daar een stukje tekst over te mogen schrijven. Maar soms zijn het juiste die onbekende en ongebonden bands die voor een grote verrassing kunnen zorgen. Als die verrassing dan ook nog eens uit Nederland afkomstig is, dan wijden we daar natuurlijk helemaal graag enkele woorden aan. Deze keer behandelen we Neverus, afkomstig uit de lichtstad Eindhoven, met het debuutalbum Burdens of the Earth. Volgens de band zelf krijgen we majestueuze death metal. De eerste nummers werden vorig jaar al uitgebracht, maar die gingen hopeloos aan ons voorbij. Gelukkig wist dit volledige album niet aan onze aandacht te ontsnappen.

En we prijzen ons zeker gelukkig! Neverus brengt namelijk een hoop om van te genieten. Laten we het eerst hebben over de muzikale stijl die wordt gebracht. In basis vinden we door power metal geïnfuseerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal. Ja, u leest het goed. Heel veel simpeler kan ik het niet brengen. Ik zal proberen om de boel wat van duiding te voorzien door er wat bands tegenaan te gooien. Zo is de meest constante basis een kruising tussen het oude geluid van Children of Bodom en de moderniteit van Brymir. Dat geheel wordt flink van toeters en bellen voorzien door hier een forse scheut Bal-Sagoth (of Wizardthrone) aan toe te voegen. Ook dan zijn we nog niet klaar, want door de exploratiedrang van Neverus (samen met toegevoegde koorzang) zouden ook nog namen als Wilderun en Countless Skies naar boven kunnen borrelen. Zo vinden we op Burdens of the Earth wisselend zelfs wat invloeden van heavy metal, symfonische black en progressieve death terug. En dat alles op ingenieuze wijze in drie kwartier aan muziek gestopt. Met de schrijfkunst van dit gezelschap zit het namelijk wel snor.

Ook de vocalen kenmerken zich door een grote verscheidenheid. Het is niet helemaal terug te vinden wie precies welke zangstijl voor zijn rekening neemt (het bijgeleverde materiaal spreekt van drie bijdragers aan de zang), al worden de extreme vocalen in ieder geval door Jack Streat uitgevoerd. Zijn stemgeluid houdt zich ergens in het midden van Mikael Stanne (Dark Tranquillity) en Ville Viljanen (Mors Principium Est), een perfecte begeleider voor een heus melodeathfestijn. De heldere vocalen komen op enkele punten iets minder sterk uit de bus, maar dat is dan ook één van weinige verbeterpunten. Zelfs de gesproken fluistergrunts – goed gejat van Niilo Sevänen (Insomnium) – dragen op positieve wijze bij aan de beleving van het album.

Voordat we er wat nummers bijpakken is het goed om ook nog even bij de productie van het album stil te staan. Die klinkt namelijk, en dat zeg ik met alle respect, enigszins gedateerd. En dat is precies één van de punten die het album zo prettig maken om naar te luisteren. Dit ademt namelijk aan alle kanten de hoogtijdagen van de melodische death metal richting het einde van de jaren negentig. Het klinkt dan ook alsof Neverus hier een bewuste keuze voor heeft gemaakt. Zo niet, dan pakt het evenwel goed uit.

Dan rest alleen nog de muzikale invulling. Zoals gezegd krijgen we ongeveer vijfenveertig minuten aan muziek op dit Burdens of the Earth. En dat is alles behalve een last. Van de twaalf nummers vinden we vier korte instrumentale inleidingen op het opvolgende nummer. Normaliter zou ik dat wat veel vinden, maar hier werkt het meer dan prima. Zo start het album pas echt met Banish and Burn. Alle eerder genoemde elementen zijn aanwezig, waarbij het nummer sterk leunt op epische melodieën en ondersteunende orkestratie. Lazarus voegt dan juist weer wat meer progressieve elementen toe en doet daarbij sterk aan Wilderun denken. Een vroeg hoogtepunt. Een ander hoogtepunt is te vinden in One for Blood met de epische inleiding vanuit One for Force. Zodra de blastbeats doorkomen met het symfonische geweld is het meteen genieten. Van voor tot eind is dit een fantastische muzikale reis van epische proporties. Wat Neverus slim doet op dit album is de langere nummers (zoals One for Blood) afwisselen met kortere nummers en de instrumentale intermezzo’s. Dit maakt het geheel ontzettend dynamisch. Afsluiter Temptation is tot slot een waardige afsluiter met een krappe negen minuten en laat het beste van het album samenkomen. Weersta hierna maar eens de verleiding om die afspeelknop nogmaals in te drukken.

Vet, vet en nog eens vet! Neverus komt zomaar uit het niets en brengt met Burdens of the Earth een belachelijk ambitieus album uit, en dat ook nog eens in eigen beheer. Het is haast niet te geloven dat we hier met een debuterende band (ja, de bandleden zijn wel al actief geweest op andere fronten) te maken hebben. Er valt heus nog wat te schaven links en rechts, maar als dit het startpunt is dan wil ik het einde nog wel eens zien. De toekomst ziet er in ieder geval rooskleurig uit. Niet voor niets stond de band vorig jaar bijvoorbeeld al op ProgPower Europe te Baarlo (net als andere plekken in zowel Nederland als België) en is men ook dit jaar nog in beide landen te aanschouwen. Gaat dat zien!

Score:

84/100

Label:

Eigen Beheer, 2023

Tracklisting:

  1. On This Mountain Peak
  2. Banish and Burn
  3. Calderian
  4. Lazarus
  5. From the North
  6. Mournful March
  7. One for Force
  8. One for Blood
  9. Send My Spirit High
  10. Towards the Surface
  11. Home
  12. Temptation

Line-up:

  • Jack Streat – Zang, gitaar, orkestratie
  • Robin Ritzen – Gitaar, zang
  • Roman Potasse – Basgitaar
  • Joris Sevat – Drums

Links: