Dubbel zo vet, dubbel zo vernietigend, dubbele koppen die moeten rollen. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, allesverslindende, maatschappijkritische plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Terrasite van Cattle Decapitation. Patrick (favoriete genre: dissonante death metal) en Pjotr (favoriete genre: progressieve metal) zijn deze keer de gelukkigen.
‘Fuck the future, fuck all mankind!’
Een misantroop is iemand die een pessimistische kijk heeft op mensen, hun eigenschappen en vermogens en beschikt over een hartgrondig wantrouwen in hen. Negatieve ervaringen met anderen, desillusie en een grondig ongeloof in de mogelijkheid van mensen om op harmonieuze wijze met elkaar om te gaan, staan vaak aan de basis van een dusdanige houding. Het zal je niet verbazen dat dit gepaard gaat met een flinke dosis cynisme en onverschilligheid.
Cattle Decapitation staat bekend om hun zijn pessimistische blik op de mensheid. Je zou gerust kunnen zeggen dat men misantropie eigenlijk altijd wel omhelsd heeft. Het vijftal herbergt een diepgrondige aversie tegen het menselijk ras. De band is duidelijk over zijn standpunten, zegt ronduit wat hij vindt en spuwt zijn gal over de onbeduidendheid van de mens in zijn teksten door stelling te nemen, te confronteren en/of te choqueren. De bijtende, korzelige, misantropische teksten staan vol afkeer van alle verschikkingen die de mensheid over de aarde uitstort en gaan over dierenrechten, milieuactivisme en het uitsterven van de mensheid.
Op het nieuwe album Terrasite kleurt Cattle Decapitation het laatste in als nagenoeg realiteit. De mensheid is bijna geslaagd in de totale vernietiging van de aarde. De catastrofe is dusdanig groot dat de mens is geëvolueerd tot een hybride van mens en kakkerlak. Dit zie je terug op de voorkant van het album: ‘We see the nymph stage of this human/cockroach hybrid that is more of a fully grown being that has just molted from its ootheca stage, startled, confused, frightened but also pissed off and ready to join the rest of its brood in finishing humanity’s job of destroying the Earth.’ (‘We zien het nimfstadium van deze mens/kakkerlak-hybride die meer een volwassen wezen is dat net uit een cocon is gekropen en geschrokken, verward, bang maar ook pissig is. Hij is klaar om zich bij de rest van zijn soortgenoten aan te sluiten bij het voltooien van de taak van de mensheid om de aarde te vernietigen.’)
De titel is een woord dat door zanger Travis Ryan is bedacht. Het brengt de woorden Terra, wat aarde betekent, en -site, wat afgeleid is van het Griekse woord -sitos en voedsel betekent, samen. ‘The combination of the two meaning ‘earth-eater’, as a metaphor for humanity’s role in the destruction of the planet, and is a play-on-words of the very fitting word parasite.’ (‘De combinatie van de twee betekent ‘aardeter’, als een metafoor voor de rol van de mensheid in de vernietiging van de planeet, en is een woordspeling van het zeer passende woord parasiet.’)
Waarom moet je dit Terrasite beluisteren?
Patrick: Muzikaal bouwt Cattle Decapitation verder op waar het ons op Death Atlas heeft achtergelaten. De mix van death en grind is ook nu weer progressief, technisch en turbulent ingevuld, waarbij er deze keer nog meer aandacht is voor voortdurende veranderingen in de dynamiek. De vocalen van Travis Ryan zijn misschien wel gevarieerder dan ooit en de striemende roffels en giftige blastbeats van drummer Dave McGraw zijn ronduit verbluffend. Op Terrasite heeft Cattle Decapitation wederom een manier gevonden om monsterlijke, intense agressie en vlammende bezieling heel fraai samen te laten komen.
Pjotr: Iedereen dient zich bewust te zijn van de mate waarin wij als mensen de aarde te gronde aan het richten zijn. Terrasite laat op een schokkende manier horen wat de huidige toestand is en dat we afgaan op het dystopische einde van de mensheid. Cattle Decapitation doet dit eigenlijk al jaren en probeert telkens zijn boodschap van elke invalshoek te belichten. Muzikaal staat het album gewoon als een huis, zeg maar rustig; een kasteel. Death metal doordrenkt van progressieve invloeden en grindcore en hier en daar een vleugje industrial. Het logische vervolg op Death Atlas.
Welke invloeden hoor je op het album?
Patrick: Terrasite is een typisch Cattle Decapitation-album en dus kom je allerhande deathmetal- en grindcore-invloeden tegen, met bijtende blastbeats , hoge snelheid en verpulverende, grommende vocalen als de voornaamste. Namen van andere bands die dan naar voren komen, zijn Aborted, Anaal Nathrakh, Carcass (het vroege werk: Reek of Putrefaction, Symphonies of Sickness), Dying Fetus, Napalm Death, Repulsion en Terrorizer. Maar of je die allemaal als invloeden kunt wegschrijven? Een heel andere gedachte: is Cattle Decapitation in de loop der tijd geen authentieke autoriteit op zich geworden?
Pjotr: Ik ben meestal de eerste die vergelijkingen legt met andere bands of specifieke genres, maar bij dit album kan ik eigenlijk geen duidelijke voorbeelden geven. Invloeden van andere bands zullen er in de begindagen van de band absoluut geweest zijn, maar ik denk dat Cattle Decapitation zich in de loop der tijd een geheel eigen stijl van death metal heeft weten aan te meten.
Patrick: De wijze waarop Ryan het refrein in Scourge Of The Offspring verklankt, is bijzonder. Het is alsof hij het midden zoekt tussen het geven van een brul en harmonieuze zang. Iets wat hij op het album nog een paar keer gebruikt. Heel pakkend. Verder druipt de woede en naargeestigheid ervan af. Mocht dat iets zijn waar je wat mee kunt, dan kun je hier je hart aan ophalen. Wat er voor mij uitspringt, zijn de bezieling en intensiteit waarmee muziek en tekst gebracht worden, en de emotie die het hele album daarmee oproept.
Pjotr: De opener Terrasitic Adaptation schetst het beeld hoe goed de mensheid is in het aanpassen aan de omstandigheden en zich niet laat uitroeien. Scourge of the Offspring slaat je recht in het gezicht als het gaat om de dichtheid van de wereldbevolking. We zijn met te veel. We weten het maar (bijna) iedereen is te egoïstisch om maatregelen te nemen. Tegenwoordig weten we zelfs het aantal doden bij een pandemische virusuitbraak behoorlijk te beperken. Dead End Residents laat duidelijk horen dat we de aarde behoorlijk aan het verkloten zijn. Just Another Body brengt bij mij wel gevoelens naar boven dat de aarde in zekere zin beter af zou zijn als de mensheid er gewoon niet meer zou zijn. Natuurlijk maken de gevarieerde klanken van Travis zijn stem dit alleen nog maar aangrijpender.
Wat is het beste nummer van de plaat?
Patrick: Het album staat vol met intrigerende nummers zoals het confronterende Scourge Of The Offspring, het furieuze Solastalgia of het tien minuten durende sluitstuk Just Another Body. Maar als ik er dan toch één uit moet kiezen, wordt dat: …And The World Will Go On Without You. Het nummer begint met een arsenaal aan drumsalvo’s, waarna het tempo er ongenadig rap opgelegd wordt. Als dan na 52 seconden nog eens een versnelling volgt en het dubbel baspedaal zo ongenadig hard op zijn sodemieter krijgt, is de beer echt los. De band blijft gedurende het hele nummer spelen met het tempo en op het moment dat men de snelheid er wat uithaalt en zich een moment ontspint waarin een uitermate grimmige boodschap (de titel) herhaald wordt en blijft hangen als een haast aanstekelijk refrein, neemt de intensiteit nog meer toe. Voeg daar een paar hartstochtelijke, lange uithalen van Ryan aan toe en het plaatje is wel compleet.
Pjotr: Voor mij is dat The Storm Upstairs vanwege het enigszins industriële karakter van dit nummer. Subtiele keyboard-achtige geluiden en galopperende drive (hoor ik daar toch een klein beetje Fear Factory?). Ook het ruim tien minuten durende Just Another Body vind ik heerlijk om naar te luisteren. Hier vinden we die keyboards weer even terug en horen we Travis zelfs tegen het einde van het nummer met een cleane, gothic-achtige zangstem. De track is zelfs langer dan de titelsong van Death Atlas, maar voor mijn gevoel vliegt dit gewoon voorbij.
Zanger Travis Ryan laat een breder scala aan geluiden horen … moet hij het niet gewoon bij blèren houden of is dit juist iets wat we moeten toejuichen?
Patrick: Travis Ryan blijft zich ontwikkelen en de variatie in zijn vocalen is, zoals ik hierboven ook al schreef, op Terrasite misschien wel meer dan dat die ooit geweest is. Fulmineren, grommen, grauwen, snauwen, praten, razen, tieren, verzuchten … welke klanken en op welke manier hij het ook weet voort te brengen, hij weet er zoveel bezieling, emotie en temperament in te leggen. Of Travis Ryan daarmee één van de meest dynamische vocalisten van extreme metal is? Luister naar Terrasite, ontdek wat hij allemaal kettert en trek je conclusie.
Pjotr: Ik vind dat de variatie in de vocalen die Travis bezigt juist een aanwinst voor Cattle Decapitation is. Het zorgt ervoor dat Cattle Decapitation zich kan onderscheiden van de meer mainstream death metal. Daarmee wil ik niet alle deathmetalbands over één kam scheren, maar het is heerlijk dat er bands zijn die het aandurven hiermee te experimenteren.
Patrick: Je komt op het album allerlei scherpzinnige, stekelige teksten tegen. Van die snijdende, confronterende oneliners die aanzetten tot nadenken. ‘This is what humans are: Insignificant imbeciles, adrift in a sea of stars. Slaughter us! Forget us! Exterminate us!’ (The Insignificants), ‘Sitting high on the throne holding dominion of the kingdom animalia, screams the pauper, the upright walker, the mammalian life stalker.’ (…And the World Will Go on Without You) en ‘Born dead to a world of indifference. Head first into a state of self-congratulation while thinking we’re the be-all end-all. The face of narcissism’ (Dead End Residents) zijn daar een paar fraaie voorbeelden van.
De meest verbeten verzuchting kom ik tegen in Solastalgia, een woord voor het verdrietige gevoel dat opgeroepen wordt als gevolg van veranderingen in je directe omgeving, door factoren waar je geen greep op hebt. De gehele tekst van het nummer is bijtend en scherpzinnig. De verzuchting, verbetenheid en emotie die doorklinkt in ‘What the fuck did we do? What the fuck did we think we could prove?’ zijn tekenend voor de radeloosheid en waanzin die doorklinkt op dit album. In plaats van direct verder te fulmineren, volgt na elke uitspraak een korte verbale stilte (terwijl de muziek door raast), waardoor de boodschap nog even harder na resoneert.
De band wil je graag nog een waarschuwing met betrekking tot het album meegeven. Wie zijn wij om jullie die te ontzeggen? Verstandig om die woorden toch even ter harte te nemen? ‘All vocals are 100% organic and plant-based. May contain gluten and have been harvested in a facility that may contain tree nuts.’
Pjotr: The Insignificants. Het feit dat hierin omschreven wordt hoe onbelangrijk maar tevens verwoestend wij als mensheid zijn voor deze planeet. Vergelijkbaar met een virus waar geen medicijn voor is. “The human is an animal that you should never trust. Slaughter us! Forget us! Exterminate us!”
Eindconclusie: is Cattle Decapitation momenteel écht de meest maatschappijkritische, misantropische band die je omver blaast?
Patrick: Of je je nu wel of niet kunt vinden in de boodschap die de band propageert, het wordt verpakt in een wrede, maar o zo aantrekkelijke en beestachtige extravagantie, zoals je maar zelden tegenkomt. Cattle Decapitation heeft in de laatste tien jaar laten horen absolute voorvechters te zijn als het gaat om dierenrechten en het bestrijden van klimaatverandering en milieuproblemen. De band stelt de mensheid in staat van beschuldiging. Op een onomwonden, resolute en macabere wijze wrijven ze in dat die ten dode is opgeschreven. Niemand verwoordt de apocalyps waarmee de mensheid wordt geconfronteerd zo bevlogen, bitter en krachtig als het vijftal uit San Diego. Of het daarmee de meest maatschappijkritische band is die er rondloopt? Ik durf het niet te zeggen en vind het ook niet belangrijk, maar weet wel dat de band je confronteert met grimmige uitspraken, die je aan het denken zetten.
Pjotr: Ik ben zelf pas goed naar Cattle Decapitation gaan luisteren nadat ik de tweede single van Death Atlas (de vorige plaat) hoorde. Ik was zo ondersteboven van Bring Back the Plague dat ik meteen dat album heb aangeschaft. Het werd hierna helemaal actueel omdat niet veel later corona uitbrak en de wereld nagenoeg op slot ging. Ik ben het misschien niet altijd eens met de standpunten die men inneemt, maar er worden wel bepaalde onderwerpen ter discussie die gesteld je aan het denken zetten. Neem nu de bandnaam zelf. Ooit opgericht door muzikanten die allemaal vegetariër waren en dan noem je je band Cattle Decapitation. Tegenstrijdig, maar waarschijnlijk wel gekozen om een punt te maken. Of ze hiermee de meest maatschappijkritische band zijn, daar kan ik niet over oordelen. Er zijn nog zoveel andere bands die ik niet ken, maar één ding is zeker. Omverblazen doen ze mij in elk geval zeker.
Score Patrick: 92
Score Pjotr: 86
Score:
89/100
Label:
Metal Blade Records, 2023
Tracklisting:
- Terrasitic Adaptation
- We Eat Our Young
- Scourge Of The Offspring
- The Insignificants
- The Storm Upstairs
- …And The World Will Go On Without You
- A Photic Doom
- Dead End Residents
- Solastalgia
- Just Another Body
Line-up:
- Travis Ryan – Vocalen
- Josh Elmore – Gitaar
- Belisario Dimuzio – Gitaar
- Olivier Pinard – Basgitaar
- David McGraw – Drums
Links: