Wat krijg je als je (ex-)bandleden van Izegrim, God Dethroned en Bleeding Gods bij elkaar zet en samen muziek laat maken? Blijkbaar smelt dat samen tot één van de beste symfonische deathmetalbands die Nederland rijk is. Misschien wel de allerbeste! Want waarom wachten met deze conclusie als die vanaf het begin af aan al duidelijk is?
Sinds 2021 hebben vocalist Marloes Voskuil en gitarist Jeroen Wechgelaer (beiden ex-Izegrim) de krachten gebundeld met Bleeding Gods-leden Ramon Ploeg (gitaar), Jessica Otten (basgitaar) en David Gutierrez (toetsen). Tel daarbij nog het genadeloze drumwerk op van God Dethroned-drummer Frank Schilperoort en dan snap je al dat dat bijna niet mis kan gaan. Het dendert, stampt en sleept! Het knettert, kermt en gromt! Het is zwaar en lomp, diep en bombastisch, duister en meeslepend! En het is pas het begin! Want Prey is het debuut van dit gezelschap. Al direct vanaf de eerste nummers Let The World Burn (een intro) en The Killing Spree word je als luisteraar meegezogen in een donkere draaikolk. Daar grijpen geklauwde tentakels je stevig vast en laten je niet los tot je acht nummers lang door de mangel bent gehaald. Met je laatste krachten klamp je je dan vast aan wat je ook maar kan vinden in deze duisternis, neem je een diepe teug adem en daarna laat je je met een gelukzalige glimlach weer terugglijden in de diepte voor nog een rondje! Ik in elk geval wel!
En natuurlijk hebben we in Nederland een groot aantal symfonische metalbands met vrouwen op de vocalen. After Forever, Within Temtation, Epica, noem ze maar op. Maar verwacht van vocalist Marloes geen zoetgevooisde sopraanpartijen. Wie Izegrim kent, weet het: haar gebulder laat je bloedvaten knappen en rommelvliezen scheuren. Diepe grunts worden soms afgewisseld met ijzig geschreeuw.
Ik heb af en toe wel het idee dat de snaarinstrumenten en zang moeten dringen voor een plek op de voorgrond en om door de muur van toetsen en drums heen te komen. Het is gelukkig niet storend en niet uit balans en wanneer er een gitaarsolo gespeeld wordt dan is deze goed, en goed te horen. Maar heel het geluid en de productie lijken in dienst te staan van de sfeer die het album uitademt: onheilspellend en geheimzinnig. Alsof iemand je verhalen vertelt die eigenlijk te spannend zijn om te blijven luisteren en je het liefste je vingers in je oren zou wil stoppen. Maar stiekem wil je geen seconde missen en blijf je ademloos luisteren terwijl je je nagels tot op het bot afknaagt. Die spanning wordt nog vergroot door voorgedragen gedichten en fluisterende kinderstemmen. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer Schizophrenia. Dit staat ook mooi in contrast met het nummer ervoor: The Resistance. Deze track doet me namelijk meer denken aan een kruising tussen Arch Enemy, Epica en een heel, heel klein beetje Rammstein.
Samenvattend: als je altijd al hebt willen ervaren hoe het zou zijn als Arch Enemy en Dimmu Borgir samen zachtjes maar tegelijkertijd toch knetterhard je oren met spannende verhalen bestoken, dan hoef je niet meer verder te zoeken. Je hebt het gevonden! Dit is goed nieuws voor alle liefhebbers van symfonische extreme muziek, zij zullen hier zeker door gegrepen worden! Maar deze plaat mag dan Prey genoemd worden, het lijkt er meer op dat Haliphron hier het roofdier is en alle andere bands angstvallig over hun schouder moeten kijken om te voorkomen dat ze verscheurd worden door de stalen klauwen die dit nieuwe beest diep in het genre zet. Een imponerend, intimiderend en bruut debuut!
Score:
94/100
Label:
Listenable Records, 2023
Tracklisting:
- Let The World Burn
- The Killing Spree
- Mother Of All Evil
- Perfect Existence
- Prey
- Human Inferno
- The Resistance
- Schizophrenia
- Unidentified Mass
Line-up:
- Marloes Voskuil – Zang
- Ramon Ploeg – Gitaar
- Jeroen Wechgelaer – Gitaar
- Jessica Otten – Basgitaar
- David Gutierrez Rojas – Toetsen, orkestraties
- Frank Schilperoort – Drums
Links: