Betrayal is het vierde volledige album van het Amerikaanse Necropanther. Het viertal staat erom bekend de albums tekstueel volledig te laten inspireren door films en literatuur. Zo was het debuut Necropanther uit 2016 een eerbetoon aan The Terminator (inderdaad, die met Arnold Schwarzenegger). Twee jaar later volgde Eyes of Blue Light, een conceptalbum gebaseerd op de klassieker Dune van Frank Herbert. En ook het uit 2019 stammende The Doomed City is een conceptalbum, waarbij dit keer de inspiratie werd gevonden in de sciencefictionfilm Logan’s Run. Het nieuwe album Betrayal vormt hier geen uitzondering op: tekstuele inspiratie vond de band deze keer in cultfilm The Warriors. Deze film uit 1979 is gebaseerd op de gelijknamige roman van Sol Yurick uit 1965, die op zijn beurt gebaseerd was op Anabasis van Xenophon.
Wat je aan verhaal tegenkomt? Tijdens een bijeenkomst van bendes in The Bronx in New York, in een poging alle bendes te verenigen en zo de macht over de stad over te nemen, wordt leider Cyrus neergeschoten. De leider van The Warriors wordt ten onrechte beschuldigd de trekker te hebben overgehaald. Wat volgt is een tocht van The Bronx naar thuishaven Coney Island, waarbij The Warriors achterna gezeten worden door legio bendes en een flinke hoeveelheid politieagenten. De teksten van de elf nummers beschrijven het verhaal van de film in chronologische volgorde, waarin de film duidelijk herkenbaar naar voren komt. Heb je de film gezien? Dan kun je je ongetwijfeld de slotscene op het strand herinneren en tekstregels als ‘Your gun will never beat my blade. Monsoon of fists rain down on you.‘ (Out to the Sand) probleemloos plaatsen.
De band hanteert een recht-voor-zijn-raap aanpak en kiest vooral voor nummers met een lengte tussen de drie en vier minuten, zodat de intensiteit goed naar voren komt. Een hang naar een dusdanige rechttoe rechtaan aanpak kan er nog wel eens toe leiden dat nummers wat van elkaar weg gaan hebben of dat het album gedurende zijn volledige speellengte wat lijk te verzanden. Necropanther weet die valkuil op Betrayal voornamelijk te vermijden, al ontkom ik ook niet aan de conclusie dat je vanaf halverwege het album wat nummers tegenkomt die wat van de krachtige indruk van het album wegnemen. Met One And Only, Covenant, Into Danger en Wanderers komen we de meest interessante nummers vooral in het eerste gedeelte tegen. Nummers als Revenants, Don’t Stop For Death (ondanks het speelse gitaarloopje rondom het refrein en de totaal afwijkende solo) en Out to the Sand (monotoon qua vocalen) komen net even te rechtlijnig en voorspelbaar door en halen daarmee wat van de kracht, scherpte en dreiging van het album weg. Over krachtig gesproken. Hoe krachtig en verrassend was het geweest als dit album was afgesloten met een cover van Last of An Ancient Breed van Desmond Child? Aan het einde van de film lopen The Warriors over het strand weg onder deze begeleidende klanken. Was het niet leuk geweest het album met dit nummer uitgeleide te doen?
Betrayal is een interessant melodieus deathmetalalbum met een zwaar thrashmetalrandje geworden. Een album dat opvalt door zijn recht-voor-zijn-raap aanpak en wat goed genoeg zal blijken te zijn om menig nekje te laten schudden en vuist in de lucht te krijgen. Niets vooruitstrevends, maar dat is ook lang niet altijd nodig om desondanks vermakelijk te zijn.
Score:
80/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- One and Only
- Covenant
- Breathe Evil
- If You Can Count
- Into Danger
- Revenants
- Wanderers
- Furies
- Don’t Stop For Death
- Out to the Sand
- Betrayal
Line-up:
- Paul Anop – Gitaar, vocalen
- Marcus Corich – Basgitaar, vocalen
- Joe Johnson – Gitaar
- Haakon Sjogren – Drums
Links: