Alter Bridge voor het eerst in Ziggo Dome

Op 1 December 2022 maakte Alter Bridge voor hun Pawns & Kings tour eindelijk de overstap naar groter toneel: het podium van de Ziggo Dome. Een mijlpaal voor de band, die voor de afgelopen albumreleases keer op keer AFAS Live aandeed. Helaas bleken er niet voldoende Nederlandse fans om de zaal te vullen, maar iedereen die er stond heeft kunnen genieten van een avondvullend programma vol fantastische hardrock!

De avond wordt afgetrapt door Mammoth WVH, die afgelopen jaar het debuutalbum heeft uitgebracht. Wanneer je Wolfgang van Halen als frontman hebt, liggen de verwachtingen uiteraard meteen vrij hoog. De zoon van gitarist Eddie van Halen heeft jaren als bassist in Van Halen gespeeld en is zich na zijn vaders dood gaan focussen op soloproject Mammoth WVH. Hij heeft daarnaast ook een aantal jaar in de band Tremonti gespeeld, wat hem waarschijnlijk zijn plek in het voorprogramma heeft opgeleverd.

Wie verwachtte van Wolfgang enkele Van Halen nummers te horen, komt van een koude kermis thuis. Van de zeven nummers die Mammoth WVH speelt, zit er geen enkele Van Halen cover tussen. Wolfgang staat hier duidelijk als individuele artiest; een instelling die door het publiek zeker gewaardeerd lijkt te worden. Vanaf het eerste nummer is meteen duidelijk dat muziek maken hem met de paplepel ingegoten is. We horen in openingsnummer Mammoth een fantastisch stukje gitaar, maar ook qua zang zit Wolfgang er vanaf het begin lekker in. Bovendien staat de band die hij heeft meegenomen vol energie op het podium en de bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld.

Mammoth WVH legt de lat meteen hoog voor het tweede optreden van de avond: Halestorm. De rockband uit Pennsylvania bracht het afgelopen jaar album Back from the Dead uit en dit was het eerste moment waarop ze hun nieuwe muziek live aan Europese fans konden laten horen. Ze gingen dan ook meteen van start met The Steeple, van hun nieuwe album, gevolgd door titelsong Back From the Dead. Er zit in de rest van de set ook geen enkel langzaam nummer, wat het tempo er lekker inhoudt. Wanneer je hier de fantastisch sterke stem van Lizzy Hale en het enthousiasme van de band bij optelt, krijg je een enorm sterk voorprogramma! Er komen flink wat nummers van hun nieuwe album voorbij, maar ook bekendere nummers als Love Bites (So Do I) en I Miss the Misery passeren de revue. Minder sterk vond ik de drumsolo van Arejay Hale. Deze was wat mij betreft iets te lang voor een voorprogramma. Ondanks dit speelt Halestorm een hele sterke set en is het publiek helemaal opgewarmd voor de hoofdact van vanavond.

Stipt een half uur later stappen dan eindelijk Myles Kennedy, Mark Tremonti, Brian Marshall en Scott Philips onder luid gejuich het podium op. Ze gaan meteen van start met één van de populairste nummers van hun nieuwe album: Silver Tongue, gevolgd door Fortress-hit Addicted to Pain. Het doet aan het begin nog wat rommelig aan, alsof ze er echt even in moeten komen. Het podium zelf heeft daarnaast een vrij sobere opstelling, zeker vergeleken met Within Temptation eerder die week; de band wordt slechts ondersteund met beelden uit hun videoclips op de achtergrond en een ingetogen lichtshow. Tijdens de volgende nummers wordt echter snel duidelijk dat de band geen nood heeft aan allerlei spannende technische snufjes om de show naar een hoger niveau te tillen. Tremonti rent enthousiast het podium over en ook bassist Brian Marshall zoekt regelmatig contact met het publiek. Het is zowel om naar te luisteren als te kijken zeker een feestje.

Met inmiddels alweer zeven studioalbums heeft de band geen moeite om een mooie setlist in elkaar te draaien. Van zes verschillende albums worden er nummers gespeeld, wat zorgt voor een enorm gevarieerde avond, waar voor ieder wat wils tussen zit. Van hun laatste album, Pawns and Kings, staan slechts vier nummers op de setlist. Over de nummers die ze spelen valt niets te klagen, maar graag had ik net wat meer nieuwe muziek gehoord van dit geweldige album. Uiteraard staat Myles Kennedy de microfoon voor één nummer af aan gitarist Tremonti, ditmaal voor het nummer Waters Rising. Vanuit zijn soloproject Mark Tremonti Sings Frank Sinatra wisten we uiteraard al wat een geweldige stem hij heeft en dit weet hij live ook waar te maken. Zijn stem doet absoluut niet onder voor Myles Kennedy: wat een fantastische artiest!

Na de knallers Sin after Sin en Cry of Achilles wordt het tempo even teruggeschroefd voor een rustig, akoestisch momentje. Myles Kennedy en Mark Tremonti nemen plaats op twee krukken vooraan op het podium voor het nummer In Loving Memory, geschreven door Tremonti na het overlijden van zijn moeder. Met Tremonti op gitaar kan Myles zich volledig focussen op de emotionele lading van dit nummer. Het is een prachtig, intiem moment zo midden in de show, dat door het duo wordt afgesloten met een veelbetekenende boks aan het einde van het nummer. Wanneer Myles hierna Blackbird van The Beatles inzet, hebben de fans al gauw door wat er gaat komen. Blackbird vormt zo een mooie overgang tussen het emotionele nummer hiervoor, terug naar de heftige rocknummers uit de rest van de set.

Uiteraard komt ook favoriet Metalingus voorbij, waarbij het publiek besluit massaal naar de grond te zakken, om op het hoogtepunt weer tegelijk omhoog te springen. Kennedy is even verbaasd maar vindt het duidelijk erg grappig om te zien. Ze lijken vervolgens de avond af te sluiten met Open Your Eyes, maar kunnen de Pawns and Kings tour natuurlijk niet eindigen zonder de titeltrack van hun gelijknamige album. Deze komt tijdens het toegift dan ook aan bod, waarna de avond afgesloten wordt met de hit Rise Today.

De band, die 20 jaar geleden nog in de Melkweg stond, heeft er duidelijk een grote schare fans bijgekregen. Wanneer Kennedy vraagt wie er tijdens dat concert aanwezig was, vliegt een behoorlijk aantal handen de lucht in om aan te geven dat ze er vanaf het eerste moment al bij zijn. Wanneer je vanavond aanwezig was snap je meteen waarom; dit zijn allemaal artiesten van het hoogste kaliber, die keer op keer weer fantastische optredens neerzetten. Dit is het soort optreden waarbij de Ziggo Dome tot de nok toe gevuld zou moeten zijn, iets wat dit jaar helaas niet gelukt is. Iedereen die wel aanwezig was, heeft echter van begin tot eind een fantastische avond vol hardrock gehad. Zeker één van de betere optredens van het afgelopen jaar.