Hypocrisy – Catch 22 (V2.0.08)
Nuclear Blast, 2008
Toen Catch 22 uitkwam wisten ze bij Hypocrisy waarschijnlijk niet wat hen overkwam. Vonnissen van metalen rechters pleitten hen schuldig aan nu-metalgedrag, commerciële drang, haastgeklus en andere schaamtelijke misdrijven. Er werd zelfs gespeculeerd dat Hypocrisy nu het zij-project van Pain aan het worden was en dat Peter zijn prioriteiten waziger werden met de minuut. Persoonlijk vond ik dat dikke quatsch. Het album was wel degelijk anders, maar niet minderwaardig. Het was anders qua zang, qua zwaar hakkende gitaarpartijen en ook qua drumklank. Na zes jaar zijn Peter en de zijnen dus toch geplooid voor de kritiek en hebben ze het album opnieuw uitgebracht.
Opdat de puzzel van Hypocrisy zou blijven passen heeft men er voor gekozen Catch 22 in nieuwe stijl te brengen. De productie is Virus-geïnfecteerd, een volgepompt geluid, een muur van hoge-, midden- en bastonen. En gelukkerlijk, en ik leg hierop de nadruk, gelukkerlijk heeft het album toch gedeeltelijk zijn eigenheid behouden. De gitaren worden nog steeds tot gehakt herleidt! Lekkere staccato thrash en melodeath riffs en burpende bassen. Dat maakt het een open en viriel Hypocrisy album. Nochtans is het inhoudelijk deprimerend en opstandig, en heel erg persoonlijk. De teksten en de erg ingetogen, cleane zang (The Edge Of Madness) die we ondertussen ook kennen van de Pain-albums, zijn ook op de heruitgave mooi naar voor gezet. Enig minpunt vind ik, ook hier, de nivellering tussen de verschillende elementen. De originele versie was spontaner en ruwer, deze versie is geperfectionaliseerd en bewerkt. Alleen de drums klinken overall merkelijk beter, maar nu we weten dat Lars Szöke indertijd met zijn laatste stokken aan het spelen was, is dat wel logisch.
Eigenlijk hoef ik niet verder te gaan over de muziek. Als je het nog niet kent, grijp dan eens terug naar een review van de originele release, en vervang de woorden “nu-metal, slecht, zwak of matig” (woorden die ik trouwens toch onterecht vond) door “typisch Hypocrisy, heftig, hakkend en hard”. Daarbij komt nog eens een bonus-track, opnames van Summer Breeze 2002 en een paar live opnames van Don’t Judge Me, A Public Puppet en Destroyed.
Luistertips: Don’t Judge Me en Turn The Page
Tracklist
- Don’t Judge Me
- Destroyed
- On the Edge of Madness
- A Public Puppet
- Uncontrolled
- Turn the Page
- Hatred
- Another Dead End (For Another Dead Man)
- Seeds of the Chosen One
- All Turns Black
- Nowhere to Run
Line-up:
- Peter Tägtgren – vocals, guitar
- Mikael Hedlund – bass
- Reidar “Horgh” Horghagen – drums
Links: