Met No God Only Teeth dient zich weer een nieuwe band aan die zich op post en sludge metal stort. In alle eerlijkheid; de meeste albums binnen dit genre kun je in een recensie in één zin wel afdoen: opbouw, episch riffwerk, obligate brul, acht minuten grens opzoeken en klaar. Er is een aantal bands dat nog wel eens de oren doet spitsen, maar die bands zijn zeldzaam. En om gelijk in huis te vallen, oren spitsen doet No God Only Teeth ook niet. Maar dat betekent niet dat dit een slechte plaat is.
De biografie stelt dat het uit Hamburg afkomstige vijftal door oude Japanse emo en vroege Neurosis beïnvloed is. Maar ja, wie niet in dit genre? Ik vind de band persoonlijk erg Europees klinken. Dat komt met name tot uiting in de benadering. Waar veel bands in dit genre de muziek vanuit metal benaderen, doet No God Only Teeth dat meer vanuit een hardcore- en crusthoek. Dat is te horen in zowel de productie van het album als in de wat hogere stemming van de gitaren. Snelle gitaarloopjes dienen vaak als een overgang naar beukstukken. Daar komt ook de hardcorekant naar boven en daarmee kom je al snel in de vijver waar ook bands als Reka, June Paik, Isaiah en Yanos zich bevinden.
De nummers luisteren prima weg, en dat is misschien gelijk het euvel. Ik heb de plaat meerdere malen geluisterd en elke keer zat ik goedkeurend mee te knikken. Alleen, er blijft niet zo gek veel hangen. Ik mis een beetje de ‘hooks’ die bovengenoemde bands wel hebben. Een enkele keer word ik verrast. Dat gebeurt als de band voor meer dreiging in de muziek zorgt. Dat gebeurt een eerste keer bij het tweede nummer Safer. Ook in 15.37.12 komt er plots, boem, ineens een supervette riff voorbij. Overigens lijkt deze riff wel geleend te zijn van Wiegedoods De Doden Hebben Het Goed I, maar ik vind het een mokerriff, mij hoor je niet klagen. Een ander nummer dat goed uitpakt is Stockholm. Het lijkt alsof hier gekozen wordt om een middenweg te vinden tussen black metal en post-rock. Zeker tegen het einde aan werkt de repetitieve riff enigszins verslavend.
Waar ik wel aan moest wennen was de (vrouwelijke) zang. Ze klinkt een beetje als een gemenere versie van Barbara van Mio. Andere vergelijkingen kun je zoeken in het geluid van de zangers van bijvoorbeeld Cease Upon the Capitol of Old Soul.
Tsja, ik kan er verder kort over zijn; dit soort muziek valt of staat met verrassende overgangen of gemene, verbeten riffs. En die hoor ik net iets te weinig. Persoonlijk heb ik echt een hele zooi van platen in dit genre in de kast staan en daar past No God Only Teeth ook prima tussen. Maar of ik ze daar nog vaak ga uithalen betwijfel ik. Daarvoor wordt er net te weinig mijn aandacht gegrepen.
Score:
72/100
Label:
Narshardaa Records, 2021
Tracklisting:
- Gegenlicht
- Safer
- Stockholm
- 15.37.12
- Bethune
- Raffer
Line-up:
A. – Basgitaar
T. – Drums
M.- Gitaar
J. – Gitaar
F. – Zang
Links: