Emma Ruth Rundle – Engine Of Hell

Geschreven door op 11-11-2021 om 20:17.

Zware Metalen, uw favoriete Nederlandstalige website als het gaat over zwaardere muziek. Van tijd tot tijd botsen we echter op muziek die zo ‘onzwaar’ en zo ‘onmetaal’ is, dat deze bij ons niet in aanmerking zou mogen komen voor een recensie. Toch doen we het af en toe eens. Denk maar aan King Dude, Chelsea Wolfe of Me And That Man. Kwetsbare muziek die zo donker en mistroostig is van aard, dat deze menig metalband als een carnavalgezelschap laat klinken. In dit rijtje hoort Emma Ruth Rundle thuis. De singer-songwriter uit Portland, Oregon, bracht tien jaar geleden haar eerste soloalbum uit en ze is er op al die tijd niet vrolijker op geworden. Het bewijs wordt geleverd met een nieuwe plaat, Engine Of Hell, of hoe een titel perfect een hele lading reeds kan dekken.

Ik weet nog goed de eerste keer dat ik Marked For Death hoorde, van het gelijknamige album uit 2016. Ik zat bij vrienden thuis. Allemaal metalheads. Dit nummer begon te spelen en de conversatie viel stil. “Wat is dat nummer?”, vroeg er iemand. We waren er allemaal door geïntrigeerd. Sindsdien ben ik Emma Ruth Rundle blijven volgen. Deze vrouw wist me te raken met haar omineuze dark folkmuziek. Dus wanneer haar nieuwe album naar onze redactie werd gestuurd moest ik geen twee keer nadenken. Deze moet ik horen!

Ik verwacht me aan ruim veertig minuten somberheid en muzikale depressies, maar openingsnummer Return hakt wel heel diep. Het nummer zet onmiddellijk alle hemelsluizen open. De trend is nu gezet en zonlicht zal er niet meer schijnen. Via Blooms Of Oblivion, over Body tot Razor’s Edge. Deze plaat is gitzwart en vooral… Vrij minimalistisch. Dit valt immers heel hard op. Emma Ruth Rundle fileert haar muziek tot op het bot, maar doet dit puur op stem, piano en akoestische gitaar. Het maakt het geheel vrij breekbaar en puur, maar nog onzwaarder dan we van haar al gewoon waren. On Dark Horses (2018) bracht ons donkere folkmuziek, maar deze nieuwe plaat voelt meer aan als een unplugged album. 

Tekstueel gaat Emma Ruth Handle echter opnieuw heel diep. Dit is de zwartgalligheid waar Nick Cave zich graag in rolt. Ieder woord dat ze gebruikt raakt een snaar. Verlies en verdriet lopen als een zwarte draad doorheen de plaat. Rauw en ontwapenend brengt Rundle ons een verhaal zonder goede afloop. Wanneer de laatste tonen van In My Afterlife weerklinken bedenk ik me dat dit een ideale winterplaat is. Alles sterft en de wereld is donker en koud.

Ik ben een zwaarmoedig iemand, maar tegelijk ook het type mens dat vrolijk kan worden van depressieve muziek. Er zijn inderdaad kosten aan mij. Deze plaat maakte me echter niet vrolijk. De teksten zijn prachtig, maar zwaar. Rundle’s stem is oorverleidend, maar breekbaar en de piano en gitaar die alles begeleiden zijn simpel, maar van secundair belang. De ster van dit album is Emma Ruth Rundle zelf.

Ik heb getwijfeld hoor. Zou ik hier een recensie over schrijven? Deze plaat heeft geen plaats op Zware Metalen. Dit is zelfs geen dark country of donkere folk meer. Om deze reden gaf ik het album geen score, maar tegelijkertijd verdient deze wel een recensie. Engine Of Hell is veertig minuten akoestische weemoedigheid en pijn, zonder zelfs maar een drummer of basgitarist. Een akoestische gitaar, een piano, wat strijkinstrumenten en Emma Ruth Rundle in volle duisternis in een hoofdrol. Je weet pas na zo’n plaat dat zwart niet de donkerste kleur is die er bestaat.

Label:

Sargent House, 2021

Tracklisting:

  1. Return
  2. Blooms Of Oblivion
  3. Body
  4. The Company
  5. Dancing Man
  6. Razor’s Edge
  7. Citadel
  8. In My Afterlife

Line-up:

  • Emma Ruth Rundle – Alles

Links: