Sinds 2 november is Funeral Cult Of Personality van de Italiaanse horror-doomers van Abysmal Grief verkrijgbaar, hun zesde worp op pakweg een kwarteeuw tijd. Kleine bekentenis: ik trok de promo naar mij toe omdat ik de band verward had met het al even cult zijnde Abyssmal Sorrow (dat in depressieve black/doom uitblinkt en al enige tijd dood en begraven is). Het was dus even schrikken toen Funeral Cult Of Personality begon te spelen en me qua geluid en sfeerschepping naar occulte rockbands als (oudere) Ghost, The Devil’s Blood of ook een Luciferian Light Orchestra verwees.
Misschien deels wegens de genreschok moet ik zeggen dat het even duurde voor de plaat klikte, maar naarmate die meer rondjes draaide, groeide mijn appreciatie voor de griezeldoom van deze Italianen gestaag. Op het eerste gehoor klonk de muziek nogal ééndimensionaal, maar de plaat zit zeer fijn in elkaar. Met enthousiasme en kennis van zaken strooit Abysmal Grief namelijk een smakelijk, extra groot familieblik van de gekende genre-ingrediënten in het rond: occulte thema’s? Check! Kerkorgels en spookachtige keyboards? Check! Wat mysterieus-religieus geprevel, al dan niet uit B-films? Check! Dramatische, gedragen stem? Check!
Na het dramatische kerkorgel van de intro griezelt Funeral Cult door de speakers met een stuwende riff die gekarteld vorm krijgt door de droge productie van de ritmesectie. De eenvoudige lead die eraan toegevoegd werd krijgt zo voldoende ruimte om een aangenaam totaalgeluid te creëren. Wanneer de verhalende zang invalt, vullen voor het horrorgenre typische keyboards het geluid op.
Zanger Labes C. Necrothytus heeft een uitstekend timbre voor dergelijke dramatische passages. Doorheen het album schakelt hij regelmatig over op screams en verschillende tussenvormen, wat het geheel naar een hoger niveau tilt. Speciale vermelding krijgt op dit vlak The Mysteries Below, waarop Necrothytus met veel overtuiging de fundamenten van een verdorven kathedraal doet wankelen.
Verder zorgt het toetsenrepertoire van Regen Graves, tevens componist van de band, voor de nodige afwisseling. Daardoor is de muziek niet altijd donker en duister, maar worden ook al eens meer plagerige sferen opgezocht. Kerkorgel is troef, maar ook andere stemmige geluiden en klavecimbel (zoals in Reign Of Silence) leuken de boel gezellig op. Op enkele nummers (zoals Idolatry Of The Bones) komt bovendien een live ingespeelde viool wat Hitchcockiaanse sferen oproepen. Met het meer dan dertien minuten klokkende The Grim Arbiter sluit Abysmal Grief het album met een hoogtepunt af: zowel de samensmelting van riff, orgel en viool als de zang zelf kennen in deze afsluiter enkele van hun sterkste momenten.
Heeft Abysmal Grief dan met enkele dagen vertraging de ultieme Halloween-griezelplaat op de wereld losgelaten? Wel, het is alleszins een zeer geslaagde genreplaat die ik met plezier blijf opzetten. Maar om een echte topper te zijn, blijft de band af en toe wat te lang bij hetzelfde idee hangen en ontbreekt het wat aan verrassingen.
Score:
82/100
Label:
Sun & Moon Records, 2021
Tracklisting:
- Intro
- Funeral Cult
- The Mysteries Below
- This Graveyard Is Mine
- Smell Of The Sacristy
- Reign Of Silence
- Idolatry Of The Bones
- The Grim Arbiter
Line-up:
- Regen Graves – Gitaar, keyboard, synthesizer
- Labes C. Necrothytus – Stem
- Lord Alastair – Basgitaar
- Lord Of Fog – Drum
- Carlotta Ottonello – Viool (gastmuzikante)
- David Rocchi – Fluit (gastmuzikant)
Links: