Yngwie Malmsteen – Parabellum

Geschreven door op 22-07-2021 om 21:21.

Hij heeft haters, hij heeft liefhebbers, zowel waar het gaat om zijn persoon als zijn muziek. De Zweedse Yngwie Malmsteen is meermaals door vriend en vijand geschoren, maar hij behoudt zijn wapperende krulletjes wonderwel. Na jaren van kritiek op zijn als arrogant bestempelde houding blijft de man stug doorgaan. Zijn nieuwe album heet Parabellum. Het is een benaming voor een specifiek soort munitie. Tevens is het een verwijzing naar het Latijnse gezegde: Si vis pacem, para bellum. De vertaling: als je vrede wil, bereid je voor op oorlog.

Strijdbaar als altijd ligt hier album nummer 21. Laten we beginnen met de tips en dan de tops bespreken. Virtuoso Yngwie Malmsteen zijn klassiek geïnspireerde manier van muziek schrijven heeft helaas ook zijn weerslag op de mix. Hierin wordt bijvoorbeeld elk rukje aan de tremolobar gelijk met een forte beloond op (Si vis pacem) Parabellum. Het doet mij een beetje geforceerd aan. Al die dynamieknotaties zijn wel erg letterlijk uitgewerkt, en dat werkt niet altijd even natuurlijk. Op onder meer Sea of Tranquility komt de behoorlijk lelijk gemixte snaredrum helder naar voren. Het klinkt alsof iemand doorlopend de deur dichtsmijt. De drums zijn ook treurig, doordat de sustain op de bekkens nogal onnatuurlijk klinkt. Hopelijk gebruikt hij de volgende keer even een betere drumcomputer.

Dan de positieve punten. Het blijft heerlijk om naar de meester te luisteren, met zijn werkelijk briljante interpretaties en vindingrijke spel. Het titelnummer is daar zeker een prachtig voorbeeld van. De man heeft een controle over de gitaar die maar weinigen op deze aarde is gegeven. Het is een twee-eenheid. Om een dergelijk spel neer te zetten zal je elke dag keihard moeten oefenen, en dat doet Yngwie Malmsteen hoorbaar. Spelplezier en enthousiasme, liefde voor de gitaar, dat is nog steeds hoorbaar. Zijn zang wordt nogal eens afgezeken, maar ik heb genoten van het prima Eternal Bliss. Oké, het is niet de allerbeste zanger ooit, maar men wil nog wel eens doen alsof de man een valse kraai is. Dat is echt niet terecht in mijn ogen. (Fight) The Good Fight is ook lang niet beroerd waar het gaat om de zang. Het lijkt alsof de zang in de nabewerking nog wat opleuking heeft gehad, maar dat stoort eigenlijk niet.

Dan nog een twijfelpunt. De productie. Ik kan er zelf uitstekend mee uit de voeten, omdat ik dat warme oldschoolgeluid wel lekker vind. Het is een productie die ik verwacht bij een licht organisch heavy/speedmetalalbum. Het is gelukkig niet zo’n standaardproductie waarin alles vlijmscherp en robotisch is neergezet. De luisteraar uit 2021 zal het mogelijk minder positief duiden. Het is iets wat de plaat mogelijk voor je kan breken, wanneer je hier andere eisen aan stelt dan de creatieve interpretatie van de eigenzinnige Yngwie Malmsteen.

De haters zullen haten, maar de liefhebbers kunnen hem gewoon aanschaffen. Een plaat die passie en liefde bevat, en daar gaat het uiteindelijk om. Creatieve, intrigerende en bevlogen gitaarmuziek waarbij je even voorbij je vooroordelen over de man zelf heen zal moeten kijken. Alleen dan heb je een openheid waarmee je deze muziek op de juiste waarde kan schatten. En de juiste waarde is wat mij betreft een 83/100. Luistertips: Wolves At The Door, Presto Vivace in C# minor, (Si Vis Pacem) Parabellum, Eternal Bliss en Toccata.

Score:

83/100

Label:

Music Theories Recordings, 2021

Tracklisting:

  1. Wolves At The Door
  2. Presto Vivace in C# minor
  3. Relentless Fury
  4. (Si Vis Pacem) Parabellum
  5. Eternal Bliss
  6. Toccata
  7. God Particle
  8. Magic Bullet
  9. (Fight) The Good Fight
  10. Sea Of Tranquility

Line-up:

  • Yngwie Malmsteen – Gitaar

Links: