Sundrowned – Become Ethereal

Geschreven door op 21-07-2021 om 22:53.

Het is begin juli en buiten regent het oude wijven. Om depressief van te worden zeg. Wat me dan altijd opvrolijkt is een gore horrorfilm of een goede atmosferische postblackplaat – ik ben de vrolijkste persoon in mijn familie – en besloot voor het tweede te gaan, laat dit nu net zijn wat deze Sundrowned belooft! De promo belandde vorige maand in onze brievenbus en smeekte ondertussen om beluisterd te worden. Sundrowned is een soloproject van Jone Amundsen Piscopo uit het Noorse Haugesund. De muziek zou het midden houden tussen Alcest en Deafheaven. Hallo? Dit belooft alvast…

Het eerste nummer begint inderdaad veelbelovend. Een rustige intro lijkt al snel te ontspruiten in een postmetalen nummer. De basgitaar klinkt lekker door en Piscopo’s stem klinkt ruig en penetrerend genoeg om de muziek van een meerwaarde te voorzien. Ik snap de vergelijking met Alcest ergens wel. Deze band concentreert zich duidelijk vooral op het creëren van een melancholische sfeer en gitaarriffs worden erdoor naar de achtergrond verdrongen. Deze Babel blijkt echter het beste nummer op deze plaat te zijn, met een eervolle vermelding voor La Tristesse Durera Toujours..

Vanaf de tweede en al zeker na Ethereal heb ik het namelijk een beetje gehoord. Deze muziek neigt meer naar dreamrock dan naar postblack, al zitten er zeker postzwarte elementen in. Bij momenten borrelt het dus wel naar de oppervlakte, maar iets te weinig naar mijn zin. De muziek voelt te braaf aan. Ontgoochelend. Ik snap waar de band heen wil met de muziek, maar ik voel het niet. The Eternal is dan weer episch te noemen, maar dan wel Bijbels episch en dus verschrikkelijk. Dit is Enya, of Era.. goede new age en dus leuk als je aan yoga wil doen of in bad ligt met dertig brandende kaarsen om je heen terwijl je je teennagels in het roze verft maar waar is in godsnaam die postblack die me werd beloofd?

Eerlijk is eerlijk. De plaat herpakt zich hierna wel iets of wat, maar het kalf was al verdronken in een bad vol ronddrijvende kaarsen en roze teennagellak. Deze muziek is gewoon iets te onzwaar. Probeer mijn commentaar dus in dat kader te zien. Je stuurt geen album op naar een website over zware metalen om dan epische filmmuziek te leveren voor één of andere Bijbelfilm. Want daar is het perfect voor hoor. Ik zie Mozes zo van zijn berg komen op de tonen van één van de nummers op deze plaat. Oscarmateriaal. Gewoon niet de Oscar voor beste postblackplaat. Daarvoor is het allemaal ietsje te braaf. Leuke en heldere melodieën, ja dat wel. En de band krijgt een pluim voor de manier waarop met twee gitaren een zweverige atmosfeer wordt gecreëerd.

Deze band verdient het dus zeker niet om afgemaakt te worden. Het is niet slecht, maar gewoon niet voldoende. Matig zei mijn oude leerkracht wiskunde altijd wanneer hij mij mijn rapport gaf. En ik wist én hij wist dat hij eigenlijk nog heel vriendelijk was met deze woorden. Wel, deze plaat is matig. Mijn oude leraar wist dat ik beter kon maar gewoon weer ranzig lui was geweest. Ik vind dat deze band ook beter kan, want je hoort dat het erin zit. Helaas niet met dit album. Als dit Alcest is, dan toch wel de Aldi-versie:. Aldest! Badabing. Nee, dit grapje is niet flauw. Eerder matig. Zoals dit album.

Score:

65/100

Label:

Fysisk Format, 2021

Tracklisting:

  1. Babel
  2. A Scent Of Glimmer
  3. Ethereal
  4. La Tristesse Durera Toujours
  5. The Eternal
  6. Ruins
  7. Monarch
  8. O Dom Da Fé

Line-up:

  • J.A. Piscopo – Zang en Gitaar
  • G.L. Innocent – Drum
  • A. Eggertsson – Basgitaar
  • M. Jacobsen – Gitaar

Links: