Het aanbod aan te bespreken nieuwe albums is af en toe bijzonder ruim hier bij Zware Metalen. Soms baseer je je dan gewoon eens op de klank van een bandnaam om die een kans te geven. Bij mij was dat zo met D’Ercole. Geen enkele link kon ik leggen, maar het genre werd omschreven als melodieuze hardrock en we konden van het album Hard Core de CD krijgen. Genoeg om te zeggen: waarom niet.
D’Ercole blijkt een project te zijn van multi-instrumentalist en muzikale veelpleger Phil Vincent, al actief van in de jaren 90. Gooit hij niet onder eigen naam regelmatig nieuw werk op de markt, dan doet hij het wel als band met de nodige gastmuzikanten. D’Ercole valt in die tweede categorie. In dit geval vernoemde Phil Vincent de band naar de ervaren muzikale broers Damian en B.F. D’Ercole die op Hard Core bas, drums en percussie voor hun rekening nemen. Achter de knoppen: een naam die wel een belletje doet rinkelen, met name Jacob Hansen. Hard Core is het vijfde album al van D’Ercole trouwens. Die combinatie levert – zo leert ons de info op het verzorgde digipack – een bont allegaartje aan muzikale invloeden op, gaande van de Beatles over typische 70s bands als Kansas, Styx of Thin Lizzy tot zwaardere kost als Pantera en Slayer.
Levert dat ook een interessant eindresultaat op? Eigenlijk wel! Hoor je al die invloeden? Nee, ik zie geen zwaar verband met een Beatles of Styx. Klopt de noemer ‘melodieuze hardrock’? Ja, dat wel, maar met de bemerking dat het geluid toch wel steviger klinkt dan verwacht, en dat vond ik helemaal niet erg. De intro en riff van uptempo opener Keep It All Together doet mijn luidprekers lekker daveren. Typische goede vlotte hardrock met zuivere vocalen; om een of andere reden moet ik aan het latere werk van Disneyland After Dark (D-A-D) of Pretty Maids denken. Veel aandacht voor het gesoleer ook, een constante in het hele album.
Tweede nummer Bad Dream heeft opnieuw een hele stevige riff, afgesnoept van Machine Head en daarna een heel stuk vriendelijker klinkend gemaakt. Ondertussen snap ik ook de verwijzing naar Thin Lizzy. Want zowel de meerstemmige achtergrondkoortjes die frequent opduiken als de leadzang doen je daar wel aan denken. Ook in het leuke So Many Years valt dat me op. Misschien doet het me zelfs nog meer aan een Thin Lizzy-kopie als Glyder denken die me vroeger ook wel kon bekoren.
Het is niet altijd even hard. This Is Your Life tapt uit hetzelfde vaatje als Runaway van Bon Jovi bijvoorbeeld. En Far Away is de powerballad waar je je wel kon aan verwachten. Ook het lange Lost In Yesterday neigt naar de powerballad, ware het niet dat de riff en solo dit nummer toch weer stevig uit de hoek laten komen. Meeslepende zang trouwens ook in dit nummer!
Kortom: dit flink gevulde album is best een aangenaam tussendoortje, ook al is het het zoveelste werkstuk van Phil Vincent. De man weet duidelijk hoe hij goed in het oor liggende hardrocknummers in elkaar bokst, beschikt over een degelijk stemgeluid, omringt zich met ervaren muzikanten en slaagt erin om het geluid heel goed op plaat over te brengen ook.
Score:
81/100
Label:
Rock Company Records, 2021
Tracklisting:
- Keep It All Together
- Bad Dream
- This Is Your Life
- So Many Years
- Lost in Yesterday
- Home Again
- Bringing Me Down
- Far Away
- Shark
- The Only One
Line-up:
- Phil Vincent – Vocalen, Keyboards, Gitaar, Bas, Drum
- Damian D’Ercole – Bas, Percussie
- F. D’Ercole – Drums, Percussie
- Vince O’Regan – Gitaar
Links: