Het Oost-Vlaamse Alkerdeel vat het jaar aan met de nieuwe langspeler Slonk, een plaat die al even klaar lag. Aangezien de heren steeds gehuld zijn in een mistelijk mysterie, wou ik zanger Pede zeker eens spreken over deze nieuwe telg.
Jullie nieuwste plaat krijgt de naam Slonk mee. Wat zit daar precies achter? Werken jullie met een concept hier?
Voor de naam bizar genoeg niet (lacht). Er zit wel een concept achter de plaat en de nummers, dat ook alles verbindt op vlak van artwork en tekst op een bepaalde manier. De naam van de plaat heeft er echter totaal niets mee te maken. Als we aan nummers werken dan hebben we steeds werktitels en eigenlijk was dit de titel van het eerste nummer. We vonden dat een zodanig leuk woord dat het jammer was geweest om het, na één of twee jaar gebruikt te hebben, aan de zijkant te parkeren. Het kwam toen een aantal keer naar boven om dit gewoon als naam voor de plaat te nemen. Eigenlijk had de plaat een totaal andere naam, veel langer, en de rest van de band vond het zelfs een beetje ‘artiefartie’. De democratie heeft dan maar beslist, maar het zat ook gewoon niet goed. Ik zal zodadelijk het concept uitleggen en dat plakte niet. Toen namen we gewoon Slonk, dat de werktitel was. Eigenlijk hebben we zo wel een hele lijst van oude vergeten woorden in het dialect die we kunnen plakken op nummers om mee te werken. Of we geven het een totaal andere naam. Als we soms aan een nummer werken dan noemen we dat, ik zeg maar iets, ‘ons Braziliaans trashnummer’ of één van de titels die op die lijst staan.
Wat ‘slonk’ betekent is wat moeilijker om uit te leggen, want het is een zodanig oud woord. Het is ook wat dubbel in interpretatie. Het heeft zeker iets met achteloos gedrag te maken. Niet moedwillig, maar een zekere achteloze vorm van nonchalance. Bijvoorbeeld fysiek in een vers aangelegde moestuin de zaadjes plattrappen of met vuile schoenen het huis binnenkomen wanneer men net gevraagd heeft de schoenen uit te doen. Het kan ook verbaal zijn, wanneer je bijvoorbeeld tegen een Nederlander in het dialect praat en je je dat helemaal niet aantrekt. Mijn nonkel zei zo ooit tegen een tandarts: ‘moak dat er geen broamken aan es eh, want kzijn nen minetter zenne!’
En wat is het concept achter de plaat dan?
Dat is supercomplex om uit te leggen, maar ik ga het wel proberen. Eigenlijk wilden we dat al op de vorige plaat Lede gebruiken, maar we zaten toen in een heel andere mindset. Dat paste ook niet voor die plaat. Op deze plaat past het wel, want enerzijds is ze atmosferischer en anderzijds ook wat realistischer. Bij de vorige plaat zaten we nog meer in een fantasiewereld en dat kon je ook zien aan dat stripverhaal dat erin zat. Nu is het wat realistischer allemaal.
Het concept is gebaseerd op de ‘enochian key’ of de ‘enochiaanse sleutel’. Dat is eigenlijk de taal der engelen, die zo benoemd werd door een alchemist in de 15de of 16de eeuw toen hij zou aangesproken zijn door engelen. Dat is dus de effectieve taal die de engelen gebruiken en tot hem kwam in een bepaald visioen. Hij heeft heel die taal ook opgeschreven. Het is een alchemist, dus we zitten hier in de periode dat de wetenschap een andere invulling wou geven aan het zijn of het ontstaan van de mens, de aarde en het leven, los van de religieuze invulling. Ze wilden het eerder wetenschappelijk verklaren. In die periode overlapte dat echter mekaar nog redelijk, de religieuze inslag bleef dus erg groot. Vandaar ook alchemie als een vorm van pseudowetenschap. Die taal kan je eigenlijk wat vergelijken met het Hebreeuws qua vorm. Voor iedere letter is er ook een overeenkomstige letter uit ons alfabet, maar het wordt wel van rechts naar links geschreven. Deze taal is ook een ganse code, waarbij elke letter een bepaalde numerieke waarde heeft, een eigen kleur en eigen aards element. Zo gaat het ook richting wetenschap en alchemie, met de basiswaarden aarde, water, vuur en lucht. Dat zijn ook de vier nummers op de plaat, maar in een dialectvorm. Elk nummer heeft qua artwork ook een bijhorend symbool en een bijhorende foto. De symbolen zijn eigenlijk de letters, geordend per nummer. Ik doe ook grafiek en op die manier kon ik ook verder experimenteren daarmee. Als bijvoorbeeld de numerieke waarde 7 was, gaf ik bijvoorbeeld de dikte van de lijnen ook dikte 7 en gebruikte ik de kleur groen, afhankelijk van de techniek die ik wou toepassen. Bij etsen, waarbij je iets moet inzuren, liet ik het bijvoorbeeld 20 seconden inzuren, omdat het de waarde 20 had.
Dit complexe gegeven vormt dus het concept achter de plaat, maar de teksten gaan er niet helemaal over. Ze hebben er iets mee te maken, maar het is zeker niet de letterlijke uitwerking ervan. Moest je jezelf dus verdiepen in het artwork of het concept, dan ga je bepaalde dingen herkennen, maar het blijft allemaal wel heel abstract. We houden er immers wat van om mensen op het verkeerde been te zetten en dat keert ook nu weer terug. We noemen ook bijvoorbeeld de titels niet ‘aarde’, ‘water’, ‘vuur’ en ‘lucht’. Het eerste nummer heet vier en dat is ook het cijfer vier, vuur of komend van het werkwoord ‘vieren’. Het zit dus vol dubbele bodems en verdraaiingen.
Vanwaar de keuze voor bijvoorbeeld het konijn? Vorige keer was het een duivel die een scheet laat, terug naar de fauna en flora dit keer?
We vinden het sowieso heel fascinerend om te werken met dieren, maar de dieren zijn nu ook gekozen al naargelang het aardse symbool dat bij het nummer hoort. Er is een haas, die vertegenwoordigt meer de aarde, de fazant vliegt in de lucht, de kikker hoort bij het water en de kever is een bombardeerkever en staat op die manier voor het vuur. Ik ben ook van de stad naar het platteland verhuisd drie jaar geleden en dat maakte dat ik dieren realistisch wou weergeven, in plaats van in een fantasievorm zoals op de vorige platen. Je komt hier immers buiten en je ziet ze lopen.
Jij verhuist dus vanuit de stad en je krijgt meteen inspiratie voor de band?
Zeker, het werkte erg inspirerend. Vroeger, toen ik in de stad woonde, zat de inspiratie vooral in mijn hoofd. Uiteraard heb je wel elementen rondom jezelf die je opneemt, maar nu was het meteen visueel. Je wordt er constant mee geconfronteerd en dan ga je dat gewoon gebruiken. Deze plaat is dus ergens erg abstract en surreëel, maar tegelijkertijd dus ook erg realistisch.
Heeft deze coronaperiode een effect gehad op deze plaat? Je zegt dat er wat stijlverschillen zijn. Is dat de heersende melancholie of wilden jullie die input al op voorhand leveren?
Corona heeft er eigenlijk niets mee te maken, want de plaat was al af voor we in lockdown gingen in maart. Normaal ging hij ook eind maart opgenomen worden, maar we hebben dat allemaal wat moeten uitstellen. Gelukkig hebben we dat in de zomer gezet, toen de golf gelukkig wat naar beneden was gegaan. Twee weken nadat we het opgenomen hadden, begin augustus, was de hele boel weer aan het verslechteren, dus we hebben echt geluk gehad.
Waar het atmosferische vandaan komt, is ook moeilijk te zeggen. De vorige plaat was eigenlijk vrij hard en we hoorden veel mensen die dachten dat we nog harder zouden gaan, richting death metal. Die invloeden zaten er redelijk in en dan hebben we ook vaak het idee om het tegenovergestelde te doen. Eigenlijk hadden we het idee om eerder een midtempo plaat op te nemen, maar dat is uiteraard totaal niet gelukt. Bij het eerste nummer nog lichtjes, maar voor de rest niet. Zeggen van een bepaalde richting op te gaan, lukt dus niet bij ons. Alles wat er komt is vrij spontaan. Natuurlijk zijn er wel andere redenen, zoals de muziek waar je naar luistert op het moment, of onze tour met de gasten van Turia. Dat speelt misschien wel een rol, nu je er achteraf op terugblikt. Het is ook uiteraard een zijde van de muziek waar we mee zijn opgegroeid en die een deel van ons uitmaakt en we nog nooit echt belicht hebben. Toen we startten 15 jaar geleden was het uitgangspunt de meest vuile, primitieve black metal, zoals het mixen van Ildjarn met Eyehategod en Iron Monkey. We hadden dus zoveel invloeden waar we totaal nog niet toe gekomen waren. Bands als …In the Woods of Forgotten Woods, Hades, Ancient met hun debuutplaat hebben heel veel invloed gehad op de debuutplaat. Ik vraag me ook af hoe het komt dat we daar meer naar beginnen luisteren zijn. Misschien heeft het te maken met de huidige muziek van het Ancient Records label met bands als Grav, daar luisterden we de laatste jaren ook veel naar.
Een combinatie van factoren dus. Enerzijds een andere zijde van de band en anderzijds een invloed van bands waar we naar luisterden en waar we mee zijn opgegroeid. Die zijn er wat ingeslopen, al dan niet bewust. Het Nordvis label uit Zweden heeft ook een paar erg interessante bands en ik weet niet of ik er zo fel naar geluisterd zou hebben als ik in de stad was blijven wonen. Ik woon hier wat heuvelachtig en het is hier vrij landelijk, dus dat is de beste muziek om naar te luisteren. Bands als Saiva of Ehlder, dat type van bands.
Welk natuurelement is Zop dan en waarom kozen jullie ervoor om deze track vrij te geven?
Water. Zop staat eigenlijk voor iets wat modderachtig is, maar dat bestaat uit meer water dan aarde. Het ‘zop hebben’ staat ook voor drinken, dus op die manier heeft het weer een dubbele betekenis.
We dachten dat dit het best zou werken als single. Het eerste nummer is veel te lang en er zit ook een lange intro in. Dat wilden we nog niet meteen vrijgeven. Dan hadden we de keuze uit de drie overige nummers, waarvan het tweede echt hard en rechttoe rechtaan is. Als je de tijd niet neemt om daar naar te luisteren, zouden veel mensen misschien het idee krijgen dat de nieuwe plaat vrij platjes zou klinken. Terwijl er eigenlijk zoveel gelaagdheid in aangebracht is. Voor een single luister je meestal vlug eens om te kijken wat het nieuwe materiaal te bieden heeft. Zo zou het misschien zijn effect missen, net als bij het laatste nummer. In Zop zit meer variatie en het zou gewoon beter werken. Het toont ook veel meer facetten en gezichten van de band. Het begint redelijk oldschool, maar dan wordt het wat atmosferischer. Er zit zelfs een grote Tulus-riff in, en dat leek ons veel interessanter om als eerste single uit te brengen. Ik vind het zeker representatief voor de plaat, daar hebben we voor een keer wel over nagedacht (lacht).
Er is nog geen video voor Zop en daar ben ik op aan het wachten. Het dansende konijn van Lede is immers al gekgedraaid hier. Hoe komt het?
Eigenlijk doen we dat vrij impulsief of spontaan. Natuurlijk wil je een clipje maken en alles hangt af van de tijd en inspiratie. Meestal doe ik dat. Voor Zop hadden we eigenlijk wel een clipje gemaakt, maar we waren er niet tevreden over. Het paste niet, al was het allemaal vrij grappig. Mijn zus had het opgenomen, die ook de foto’s heeft genomen. We hebben uiteindelijk gewoon de natuurbeelden genomen met footage van de landelijke omgeving. De vraag was dan of we het gewoon als nummer zouden gebruiken of als clip. We hebben ervoor gekozen om het als lichte achtergrond bij de muziek te houden. Moesten we weer clips maken, dan hangt het van mijn tijd af. Nu is het nog niet aan de orde geweest om dat uit te werken. Het lampje is bij mij nog niet gaan branden om rond dit idee een video uit te werken.
Over ideeën gesproken. Je hebt eerder aangegeven dat dit idee eigenlijk al een tijdje af is. Zijn er dan al nieuwe ideeën in de maak?
Ja, we hebben inderdaad nieuwe ideeën. Er zijn twee nummers die al voor 80 tot 90% af zijn en er blijven nieuwe dingen komen omdat onze drummer en gitarist in een bubbel zitten. Die blijven dus samenkomen en zaken schrijven. Na Lede waren we een tijd lang niet creatief bezig, die plaat moest er even uit, maar nu zitten de gitarist en drummer dus behoorlijk in de flow. Ze blijven dingen doen, misschien ook als reactie op het feit dat er niet zo veel te beleven is. We willen deze plaat niet uit ons systeem hebben, hoewel we al lang niet samengekomen zijn. Al sinds november denk ik. Als we nu terug gaan optreden, gaan we opnieuw die plaat moeten opnemen. Het is wel wat ‘lame’ uiteraard, wat ik nu ga zeggen, maar ik ga je nog niets vertellen over die nieuwe ideeën (lacht).
Jammer dat het allemaal zo moet lopen uiteraard. Er was volgende week normaal een vette show met Ved Buens Ende, maar we zijn wel volwassen genoeg om niet te zitten wenen bij het feit dat het niet door kan gaan. Het gaat trouwens volgend jaar door, maar toch is het bizar dat dit album uitkomt en er gewoon niets rond gebeurt. Er zijn wel duidelijk veel mensen geïnteresseerd en op die manier doet het wel deugd, dat het niet gewoon een scheet in een fles is. Hopelijk mogen we het gauw eens live brengen, maar als ik realistisch ben dan zal het niet dit voorjaar worden. Ik denk wel dat bepaalde cluboptredens mogelijk zullen zijn en we hebben ook het aanbod gekregen voor zulke zaken. Als we dat krijgen dan zullen we er wel op ingaan, maar we zijn er niet zo’n grote fans van. Voor een zittend publiek deze plaat spelen, ik zie de meerwaarde er niet van in…
De mastering gebeurde dit keer in Birmingham. Uiteraard blijven jullie voor de rest bij Boma Studio in Gent. Waarom niet meer naar Oslo voor de master?
De reden daarvoor is dat we andere dingen wilden proberen. Bij Frederik Segers van Boma Studio blijven we wel, omdat die perfect doet wat we nodig hebben. We maken zeker geen aanstalten om daar voorlopig te vertrekken. We merkten echter wel dat we op een sampler bijvoorbeeld in een put vielen. Natuurlijk zijn heel wat andere producties anders opgenomen, met een heel andere mastering, dat weten we zelf ook wel, maar tegelijkertijd wilden we toch dat het krachtiger zou klinken. Greg Chandler, van Priory Studio in Birmingham en van Esoteric, die kennen we al heel lang. De reden dat we daarvoor in Oslo zaten, was gewoon door de bekende blackmetalbands die er daarvoor zaten. We brengen echter niet enkel black metal, er is toch ook een doominvloed.
Als we erover nadachten, dan klopte het niet dat je dan een zware sound wil en je gaat aankloppen bij iemand die gaat voor een scherpe sound, en de laatste tijd zelfs eerder een gepolijste sound. Daarnaast waren bepaalde mensen die we kennen er ook langsgeweest en die laatste platen klonken goed, zoals die van Turia. Onze bassist speelde ook vaak samen met Greg, dus ik vind het raar dat we nooit eerder naar hem zijn gegaan. Uiteraard heeft het werk van Fre er ook mee te maken, maar ik denk wel dat het duidelijk is dat iemand met een doomachtergrond deze plaat heeft gemaakt. Veel mensen zeggen het ook na afloop, dat ze goed klinkt en niet in de zin van gelikt of gepolijst, maar wel vol en zwaar. Dat was hetgeen we voor ogen hadden. Een goede move dus.
Ook werkten jullie samen met een zeker Stadt in de eerste track. Hoe verliep die samenwerking?
Stadt is de band van Frederik, die de opnames doet. Dat is een Gentse krautrockband. Ik ken die gasten vrij goed, ook omdat ik van Gent ben. De broer van Fre, Simon Segers, daar heb ik zes jaar lang een huis mee gedeeld en het is een supercreatieve drummer. Ik deed vaak artwork voor zijn projecten en bands en dan was er een wisselwerking, hij deed iets terug. Ik maakte bijvoorbeeld een hoes voor hen en Fre deed de opnames. Normaal werkten we steeds samen met Mories van Gnaw Their Tongues en we wilden eens iets anders. Aangezien die gasten spelen in een krautrockband en dus veel van psychedelische muziek kennen, vroegen we gewoon om iets op te nemen. Iets in de vorm van Neptune Towers bijvoorbeeld, het ambientproject van Fenriz, Wish You Were Here van Pink Floyd, de eerste plaat van In The Woods… als iets waar we naartoe wilden. Wat ze daarvan gemaakt hebben, dat had ik nooit verwacht. Het was meer dan we ooit durfden hopen, het is de meest proggy intro ooit en gebracht met echte instrumenten.
Er zit dus wel veel in, veel meer dan black metal. Ik lees dat je die reactie wel vaak krijgt, dat mensen jullie gewoon een blackmetalband noemen, maar daar wijken jullie van af. Ook thematisch. Vorige keer stond er wel nog een duivel die een scheet liet op, maar het lijkt alsof satan saai geworden is voor jullie. Is die tijd voorbij gestreefd?
Het blijft wel een interessant en tot de verbeelding sprekend concept, alles wat met de duivel en satanisme te maken heeft, maar als idee dat je erin zou geloven… Dat is bij ons helemaal niet aan de orde, om heel veel redenen. We hebben veel blackmetalinvloeden, maar we zijn geen blackmetalband. Er zijn ook gewoon zo veel definities van. Zoals die van bijvoorbeeld Dissection of Abigor, waarbij je zegt dat het satanisch moet zijn of het anders geen black metal is. Dat is ook de reden waarom men zegt dat Sodom of Mercyful Faith ook black metal is. Door de satanische boodschap dan in het begin. Terwijl hun genre gewoon thrash metal en eerder hardrock of heavy metal is.
Als je die definitie neemt, dan zijn we dat zeker niet. Het is ook grappig dat er nu bijvoorbeeld een documentaire is over Enslaved, die destijds op het label van Euronymous zaten, en daarin ook zeggen dat ze geen blackmetalband waren, al hadden ze daar uiteraard stilistische kenmerken van. Onze teksten gingen daar bijvoorbeeld nooit over, we waren met mythologie bezig. Dat is vrij accuraat, ik kan dat ook volgen, maar uiteraard zijn er veel definities. Het genre ontstond ooit door gasten van 18 jaar en die waren daar fel mee bezig. Maar ik denk, en ik denk dat ik voor de rest van de band spreek, dat ik dat als vorm van religie niet kan begrijpen. Ik begrijp dat even slecht als mensen die nu nog naar de kerk gaan of als IS-aanhangers. Als je daar zelf een positieve noot uit haalt, be my guest, ik vind zelf boeddhisme wel interessant, maar puur realistisch begrijp ik dat niet. Als je dat allemaal geschiedkundig begint te ontleden, dan is dat gewoon zever. Verhalen die gecreëerd zijn om een bepaalde ethiek vast te leggen en met een culturele kruisbestuiving. Ik kan daar niet bij, dus op die manier is dat uiteraard voorbijgestreefd, zeker als je een beetje een weldenkende mens bent. Een band als Watain bijvoorbeeld, die dat echt nog diep in het vaandel draagt, zoals dat ook beschreven staat in het boek Blood Fire Death, hoe ‘echt’ ze zijn. Als je dat bekijkt als entertainende factor dan is dat vrij leuk, maar als levensvisie vind ik dat even achterlijk als IS-aanhangers. Even wereldvreemd vind ik dat.
Over documentaires gesproken: een paar jaar terug verscheen de documentaire Hail Satan? waarin belicht wordt met welke problemen The Satanic Temple in Amerika te maken kreeg wanneer ze, onder het mom van vrije meningsuiting, een standbeeld wilden plaatsen van Baphomet naast de 10 geboden. Wat voor standbeeld zouden jullie plaatsen en waar?
De duivel die een scheet laat natuurlijk! Dat zou echt super zijn, omdat het echt het punt is. Een dikke fuck you naar al die dogma’s. En dat vormt ook een mooie aanvulling op de vraag van daarnet. De duivel als metafoor, daar staan we wel erg achter. Het satanisme als symbool dat je voor jezelf moet denken, daar staan we wel erg achter. Vandaar ook dat hij op de hoes staat, dus zonder twijfel zouden we die ook plaatsen. Maar waar… Dat is een goede vraag. (denkt lang na) De plek moet gerechtvaardigd zijn en het moet symbolisch zijn. Het Vaticaan is te voor de hand liggend. De parking van de VTM ofzo, de bron van alle kwaad! (lacht)
Links: