Vorig jaar publiceerden we negen artikelen waarin we verzamelaars spraken met een collectie aan items van één specifieke band. Dit kwam tot stand na een oproep op Facebook. De serie werd goed ontvangen en daarom geven we er in 2021 graag een vervolg aan. Dit jaar gaan we alleen nog een stapje verder: een nieuwe reeks met verzamelingen, waarvan het merendeel bestaat uit verzamelaars buiten de grenzen van Nederland en België! In deze eerste aflevering spreken we met Petros Apostoloudias en Giorgio Bonacorsi over hun zeer uitgebreide collecties van Motörhead. Petros is 51 jaar en Grieks, hoewel hij sinds 1990 in Duitsland woont. Giorgio is met zijn 42-jarige leeftijd gestationeerd in een klein dorpje vlakbij Bergamo, Italië. Beide heren waren wel in voor een kijkje in hun keuken.
De favoriete bands van Petros zijn Pink Floyd en Motörhead, maar ook Hawkwind, King Crimson, Oasis, Venom en Porcupine Tree weten de van oorsprong Griek te imponeren. Via Steven Wilson ontdekte Petros Nick Beggs, een fantastisch bassist en een grote inspiratiebron voor hem. Zijn grootste droom is om ooit nog een Rickenbacker 4004LK basgitaar te bemachtigen: het instrument dat Lemmy altijd bespeelde. En laat dat nou ook net Giorgio’s grootste wens zijn. Andere favoriete bands van deze Italiaan zijn onder andere Judas Priest, Saxon, Type O Negative en Candlemass. Daarnaast speelt hij zelf sinds 2009 in de doom/stonerband Humulus waarmee enkele keren in het buitenland is opgetreden. In eigen land trad de band uiteraard vaker op, totdat het akelige virus vorig jaar zijn intrede maakte.
Petros: alle singles uit zijn collectie
Giorgio: enkele bijzondere LP’s uit de collectie en de limited edition CD van Iron Fist linksonder
Heren, we gaan het uiteraard hebben over jullie hobby en passie, in dit geval het legendarische Motörhead. Hoe kwamen jullie met de muziek van deze band in aanraking?
Petros: Ik begon met het luisteren naar Motörhead rond september 1983. Een vriend op school was groot fan van Black Sabbath maar daarnaast had hij ook andere platen zoals de eerste LP van Motörhead. In diezelfde tijd besloten wij beide om een metalshirt te kopen en ik koos er een van Motörhead omdat dat een van de weinige bands was die goed naar voren kwam in de Griekse pers. Mijn vriend vertelde me dat ik een Black Sabbath shirt had moeten kopen omdat ik niet eens een groot fan was van Motörhead, dus de volgende ochtend ging ik naar mijn lokale platenzaak om te vragen wat de meest recente releases van Lemmy en consorten waren die hij had. De eigenaar nam – toen nog de normale gang van zaken – voor mij Iron Fist op de ene zijde en Another Perfect Day op de andere zijde van een cassette op. Toen ik de openingsriff van Iron Fist hoorde was ik compleet verkocht. Ik wist totaal niet waar Lemmy over zong maar de tweeëntwintig nummers waren ruig en zó goed, ondanks dat ik groot fan was, en nog steeds ben, van Pink Floyd. Vanaf dat moment stond Motörhead dus op mijn radar en later gaf een vriend mij een cassette met daarop Venom en Metallica. De rest kun je denk ik wel raden hè?
Giorgio: Mijn ouders hadden vroeger een platenspeler en wat LP’s van onder andere Led Zeppelin, Deep Purple en Pink Floyd. Ik was toen al gefascineerd van het apparaat dat muziek maakte terwijl er een plaat rondjes op draaide. Toen ik ongeveer 15 jaar was kocht ik mijn eerste metalalbums. Ik zal eerlijk zijn: ik kocht die omdat ik veelal verliefd was op die mooie albumcovers. Iron Maiden, Grave Digger, Angelwitch, Metal Church en natuurlijk Motörhead. In die tijd kocht ik vaak CD’s en tapes omdat die makkelijk waren om mee op pad te nemen, maar aangezien ik nogal klunzig was en regelmatig viel, besloot ik later om meer vinyl te gaan kopen. Eens per maand ging ik dan samen met vrienden naar Milaan om uren door te brengen in de platenzaak, vragend om advies terwijl je het vinyl kon ruiken, opzoek naar nieuwe LP’s. Meestal kwamen we terug met zwarte vingers van alle platen aanraken. Vandaag de dag heb ik meer dan duizend LP’s waarvan er tweehonderd alleen van Motörhead zijn.
Motörhead is natuurlijk een zeer aansprekende naam in de wereld van metal. Wat was de doorslaggevende factor voor jullie persoonlijk waardoor je gegrepen werd door de muziek?
Petros: Sinds ongeveer september 1983 ben ik al besmet met het Motörhead-virus. De kracht van de muziek en de intelligente teksten van Lemmy zijn voor mij wel het belangrijkst. Daarnaast is de muziek ook gewoon heel herkenbaar en uniek te noemen. Als een nummer van start gaat zal je het altijd meteen herkennen. In dat opzicht is Motörhead typisch zo’n band waarbij de zanger niet eens hoeft te starten met zingen om het te herkennen.
Giorgio: Ik begon dus met het luisteren naar Motörhead vanwege die gave albumcovers en het logo, maar de echte liefde voor de band begon in 1999. Ik zag Motörhead toen voor het eerst live op Gods Of Metal, een heavymetalfestival in Milaan. Het was de perfecte show en ik weet nog hoe Lemmy het podium betrad met een sigaret tussen zijn lippen terwijl hij sprak ‘good evening, we are Motörhead‘, en toen.. knal! Een muur van bombastisch geluid ging van start en zijn stem was zo herkenbaar. Simpelweg genieten! Drie andere bands waarvan ik fans was speelden eveneens die dag: Mercyful Fate, Overkill en Monster Magnet, maar die werden alle drie compleet weggeblazen door het optreden van Lemmy en consorten.
En dan was daar natuurlijk altijd het moment dat de eerste aankoop van de band plaats heeft gevonden. Met welke items zijn de collecties van jullie eigenlijk ooit begonnen?
Petros: Dat waren er eigenlijk twee: Overkill en Bomber. Later bleek dat om de West-Duitse persingen ging. Ik kocht die twee platen op 30 september 1984 met geld dat ik kreeg voor mijn verjaardag. Mochten er Griekse lezers meelezen, ik kocht die platen bij Blow Up Record Shop op Thessaloniki. Iets later kwamen Ace Of Spades en No Remorse in mijn collectie waarna het snel ging. Inmiddels heb ik meer dan vijfhonderd CD’s, honderdvijftig LP’s en talloze singles en tapes van Motörhead.
Petros: Overkill en Bomber
Giorgio: Dat moet de CD van Ace Of Spades zijn. Dat album kocht ik een een kleine winkel met rock- en metalartikelen vlakbij het treinstation van Bergamo. Dat moet voor 1999 geweest zijn maar wanneer precies weet ik niet meer. In die tijd zat ik op de hoge school en in de avonden was ik werkzaam bij een pizzeria. Al het geld van mijn salaris ging rechtstreeks naar de platenzaken, ik kocht er magazines van, T-shirts, bier en… laten we het daar op houden, haha!
Giorgio: alle Ace Of Spades-versies
Aangezien jullie beide groot fan van de band zijn maar ook uit verschillende landen komen, ben ik wel benieuwd hoe vaak jullie Motörhead live aan het werk hebben gezien in eigen land en wellicht ook het buitenland? Jullie zullen ook wel een favoriet concert hebben neem ik aan?
Petros: De eerste keer dat ik Motörhead live zag was in Sporting in Griekenland op 12 maart 1988. Ik weet nog goed dat Lemmy zijn gitaarsnaar brak en alleen zong tijdens het refrein, totdat hij een andere Rickenbacker kreeg aangereikt. De komst van de band was die avond daarvoor breaking news! Later dat jaar zag ik op Μουσικό Καλειδοσκόπιο (Musical Kaleidoscope) wat beelden van interviews van de show waardoor ik hoop had dat de show wellicht was opgenomen, maar helaas bleek dat niet zo te zijn. In Duitsland heb ik Motörhead ongeveer tien keer live gezien. Het was bijvoorbeeld erg indrukwekkend om Phil ‘Philthy Animal’ Taylor te zien drummen tijdens het concert in Hannover 1991. Een deel van die show is uitgebracht op de Drunken Ovation-bootleg. De hardste show die ik me kan herinneren is eveneens in Hannover geweest, maar dan in 1995. Ik stond vooraan het podium tussen de geluidsboxen van Lemmy en Philthy en mijn oren piepten een week later nog! Geen slecht woord over gitarist Würzel, maar naar mijn mening klonk de band als drietal beter en meer in balans. Daarnaast ben ik wel erg blij met de drie keer dat ik backstage was en wat heb kunnen praten met de band. Ik dacht overigens dat ik geen woord kon uitbrengen tegen Lemmy, haha. Er zijn foto’s genomen, CD’s gesigneerd en nog meer van dat soort zaken. Elk concert van Motörhead is uniek geweest, met zijn eigen mooie momenten. En vooral: lekker luid.
Giorgio: Sinds 1999 zag ik de band zeker twee keer per jaar. Daarnaast ben ik er blij met het feit dat ik Motörhead meerdere keren zag op Wacken Open Air in Duitsland, één keer op Sweden Rock Festival, één keer in het Hammersmith theater in Londen en uiteraard vele malen in Italië. Als ik daar mijn favoriete concert uit moet kiezen, is dat de show in 2001 op Wacken en de show in 2008 in Hammersmith. Tijdens Wacken 2001 kwam de befaamde ‘bomber’ op het podium, wat erg gaaf was om mee te maken! Er is zelfs nog videomateriaal waarbij je mij kunt spotten vooraan het podium. De show in Hammersmith staat toch wel op de eerste plek. Allereerst omdat het plaatsvond in dé Engelse rocktempel en ten tweede omdat het geluid erg hard maar ook zuiver stond afgesteld, iets dat in Italë blijkbaar nooit te realiseren was. Na de dood van Lemmy is de populariteit van Motörhead wel groter geworden hier in Italië, daarvoor stond de band namelijk alleen op de grootste festivals en nog niet eens als headliner. Ik kan me trouwens nog een show herinneren waarbij Motörhead wel zou headlinen en die zou plaatsvinden in Turijn, maar op de dag zelf werd die wegens ‘technische problemen’ alsnog geannuleerd. Helaas kwamen wij daar pas achter toen we er al waren!
Mooie herinneringen! Je hebt verzamelaars en je hebt verzamelaars. Wanneer ben je jezelf eigenlijk gaan zien als groot verzamelaar of wanneer kreeg je het idee om daar vol voor te gaan?
Petros: Ik heb geen idee. In eerste instantie was het nooit mijn idee om zo’n grote collectie te verzamelen. Het begint met het compleet maken van alles wat al uitgekomen was en wanneer er nieuw materiaal op de markt kwam, kocht ik dat natuurlijk meteen. Op 24 december 1985 kocht ik voor het eerste twee keer dezelfde plaat, namelijk No Sleep Til Hammersmith op goud vinyl. Dat moet dan zo’n beetje de start zijn geweest denk ik. Tegenwoordig is Discogs natuurlijk de plaats voor informatie en aankopen rondom de band, maar ook doormiddel van reminders die ik krijg van eBay en Amazon weet ik af en toe nog leuke items van Motörhead te scoren. Bootlegs zijn overigens niet te krijgen via de laatstgenoemde site. Daarnaast zijn er uiteraard verschillende groepen op Facebook te vinden waar je items van de band kan kopen, ruilen en vragen bijvoorbeeld.
Petros: de drie singleboxen van Earmark
Giorgio: Er is voor mij niet echt een moment geweest waarop ik dat dacht, maar in het begin van 2000 had ik alle albums van Motörhead op vinyl. Ik weet nog dat ik in die tijd Sacrifice en Overnight Sensation maar niet kon vinden. Ik zocht in die tijd meestal op eBay en op een dag vond ik een verkoper uit Frankrijk die beide platen verkocht in combinatie met drie albums die ik al had. De kans was weliswaar te mooi om te laten schieten. Ik ga niet zeggen wat ik ervoor heb betaald, maar ik zal je vertellen dat het pakketje bij mij binnenkwam en toen ik het opende zat er niets in! Ik kon geen aanspraak maken op mijn geld, ook niet nadat ik eindeloos met eBay had gemaild. Sinds die dag heb ik die site afgezworen en nu zoek ik vooral via Discogs en bij kraampjes op muziekfestivals. Op Discogs heb ik inmiddels contact met één van de grootste Motörhead-verzamelaars die er is, en samen zoeken en kopen we bijzondere oplagen. Ook weleens van elkaar.
Giorgio: de LP van Rock ‘N’ Roll en de 12-inch van Eat The Rich
Jullie beiden hebben niet alleen vinyl of cd’s, maar ook tapes en DVD’s. Wat is tegenwoordig jullie favoriete manier om van Motörhead te kunnen genieten?
Petros: Van Motörhead bezit ik de meeste CD’s (ongeveer 500) maar ook vinyl heb ik behoorlijk wat staan. Tegenwoordig beluister ik de band het meest via mijn telefoon als MP3 zijnde. Het is gewoon veel gemakkelijk om mee te dragen en zodoende kan ik overal en nergens naar de gehele discografie luisteren. In mijn auto heb ik een memorycard waarop alle nummers in alfabetische en chronologische volgorde staan. Hoewel vinyl en tapes natuurlijk ook een hele tijd niet ‘in’ zijn geweest ben ik beide wel gewoon blijven kopen. Ik doe alleen digitale aankopen als dat echt moet, zoals bij het oudere materiaal van Porcupine Tree en Steven Wilson, aangezien het fysiek niet meer verkrijgbaar is.
Petros: een greep met tapes uit de collectie
Giorgio: Op dit moment luister ik Motörhead het meest via de platenspeler, dus op vinyl. Natuurlijk gebruik ik ook usb-sticks want dat is ideaal voor in de auto. Cassettebandjes heb ik niet meer en bijna alle CD’s zijn opgeborgen in kastladen die eigenlijk nog maar zelden opengaan. Het album dat het moeilijkst was om te vinden, is de eerste persing van Motörhead uit 1977 met het grote zilveren logo. Die is gedrukt in een oplage van duizend stuks. waarvan er vierhonderd rechtstreeks naar de pers en labels zijn gegaan. De andere zeshonderd waren te koop, maar die werden uit de winkel gehaald omdat er iets mis was met de lijm van de zilveren letters op de plaat. Tegenwoordig kun je de plaat kopen vanaf 1800 euro, wat eigenlijk belachelijk is hè?
Giorgio: de Motörhead-LP met het zilveren logo, uitgebracht door Chiswick Records
Aangezien Motörhead meer dan twintig studioalbums, heeft ben ik toch wel erg benieuwd naar jullie favoriete album. En wellicht jullie favoriete nummer?
Petros: Dat vind ik echt een onmogelijke vraag. Ik heb geen favoriet album of één nummer van de band. Ik vind alles simpelweg goed. Als ik dan toch moet kiezen zou het Iron Fist zijn omdat dat mijn eerste kennismaking met Motörhead was. Die Rickenbacker-riff die zo tussen mijn oren geknald werd destijds was echt geweldig. Ik denk niet dat ik die ervaring ooit nog zal meemaken. Oh, als beltoon op mijn mobiel heb ik trouwens Shine. Dus dat is mijn keuze van nummer dan, haha!
Petros: alle versies van Iron Fist op LP
Giorgio: Echt één favoriet album heb ik ook niet. Natuurlijk heeft Motörhead albums die hoger staan aangeschreven, zoals Orgasmatron, Ace Of Spades en Iron Fist, maar ook de overige albums hebben allemaal wel iets speciaals dat het weer nèt iets anders maakt. Als ik dan toch een antwoord moet geven is het Ace Of Spades. Mijn favoriete nummer is Eat The Rich. Niet zozeer om het nummer zelf, maar meer omdat het mij aan de tijd herinnert dat ik negentien jaar oud was. Samen met wat vrienden verzorgden wij het eten in een keuken van een soort clubhuis waar we een groot houten bord hadden neergehangen met daarop de tekst Eat The Rich. We kookten voor veel mensen en iedereen die dichtbij de keuken zat moest noodgedwongen luisteren naar een hele avond heavy metal. Onvergetelijk!
Giorgio: al het vinyl van Ace Of Spades
Nu hebben we het natuurlijk continu over Motörhead, maar hoever gaat jullie adoratie op dat gebied eigenlijk? Zo zijn er bijvoorbeeld ook enkele documentaires en boeken verschenen om maar wat aan te halen?
Petros: Ik mag mijzelf in dat opzicht wel een grote verzamelaar noemen ja. Alles waar de naam van Motörhead aan kleeft verzamel ik. Zo heb ik nog wel een mooi verhaal over Hawkwind. Toen ik zeven jaar oud was gaf mijn neef uit Duitsland mij zijn oude platenspeler met daarbij zeven LP’s waaronder Deep Purple, Fleetwood Mac, The Dark Side Of The Moon van Pink Floyd en Roadhawks van Hawkwind. De enige band die mij bekend klonk was Pink Floyd, dus die plaat luisterde ik veel. Tot ergernis van mijn moeder, die het niet leuk vond dat ik de traditionele Griekse muziek niet luisterde. De meest interessante plaat bleek echter die van Hawkwind te zijn, want terwijl ik ernaar luisterde bekeek ik als zevenjarig jochie de foto’s op het binnenblad van Roadhawks, waarbij ik me probeerde in te beelden hoe het zou zijn als Lemmy live voor me zou optreden. Toen ik later dus Motörhead ontdekte, begon ik ook Hawkwind-spullen te kopen. Ik koop ook tribute-cd’s, albums waarbij de leden van de band zijn betrokken en zelfs coverversies van bands die Motörhead spelen. Het meest bijzondere item op dat gebied is de cd met daarop zes Motörhead-nummers in een kinderlied-jasje. Lemmy geldt voor mij wel echt als een inspiratiebron nadat ik de bassolo hoorde in Stay Clean. Toen ik begon met luisteren naar Pink Floyd wilde ik graag leren om keyboard te spelen, maar Lemmy zorgde ervoor dat ik de gitaar van mijn zus oppakte en probeerde om de bassolo na te spelen. Later nam ik gitaarlessen en kocht ik de Rickbacker-basgitaar. Oké, mijn ouders kochten die voor mij. En dan vergeet ik nog dat de teksten van Lemmy erg waardevol zijn geweest.
Petros: alle boeken
Giorgio: Ik verzamel vooral vinyl van Motörhead, maar als ik iets speciaals tegenkom dat me het juiste gevoel geeft, dan zal ik dat zeker kopen. In mijn collectie bevinden zich ook platen waarop Lemmy nog meer te horen was, voor en tijdens zijn tijd bij Motörhead. Sam Gopal, Headcats, Hawkwind… Uiteraard heb ik ook nog boeken van zowel Hawkwind en Motörhead en wat oude magazines, reviews en artikelen van de band. Wat nog wel leuk is om te vermelden is dat ik ook oude videotapes heb van films waar Lemmy in heeft gespeeld als acteur zoals Troma’s The Toxic Avenger en de must-see Eat The Rich. Mijn tape van laatstgenoemde film is overigens helemaal kapot gedraaid, letterlijk en figuurlijk. Als je die film nooit gezien hebt moet je het echt eens bekijken, maar tegelijkertijd besef ik me dat ik die film zo geweldig vind omdat Lemmy een van de hoofdkarakters speelt, haha!
Giorgio: al het videomateriaal uit de collectie
We weten allemaal ook nog het moment dat Lemmy het nieuws haalde met zijn spraakmakende oorlogsverzameling. Hoe kwam dat bericht voor jullie binnen en hebben jullie zelf naast alles van Motörhead nog andere verzamelingen?
Petros: Ja, daar was ik ook wel even door gechoqueerd. Lemmy was op dat gebied goed onderlegd en wist veel van de Tweede Wereldoorlog. Iedereen wist ook wat zijn gedachten waren over politiek, oorlog en dat soort zaken. Er is dan ook een hoop over geschreven de afgelopen jaren. Ik kan me alleen niet voorstellen dat hij ooit voorstander is geweest van alle nazi-theorieën, als er al iets is in die zin zou zijn. De items hingen aan zijn muren maar hij heeft er zelf niemand mee gedood hè. Naast Motörhead verzamel ik ook gitaren en (Rickenbacker) basgitaren. De reden daarvoor weet je inmiddels. Niet dat ik ze in een of andere vitrine bewaar hoor, want ik speel met op al mijn gitaren in drie verschillende bands. Daarbij heb ik dan wel weer een Motörhead-distortion pedaal waarmee ik Lemmy’s geluid kan evenaren. Toch weer de link met de band, haha!
Petros: verzameling gitaren en het distortionpedaal
Giorgio: Ja, dat interview en de foto’s kan ik me nog goed herinneren. Ik schrok wel even van het feit dat mijn idool een verzamelaar was van items die in verbinding stonden met de ideologie die ik iedere dag probeerde te verdringen. Echter, toen ik mijzelf meer ging verdiepen in de interviews en de woorden die Lemmy daarin sprak, begreep ik al snel dat het puur ging over zijn oprechte interesse in die voorwerpen en niet zozeer in de achterliggende gedachtes. Ik droom er nog van om ooit nog eens een Rickenbacker te kopen, maar helaas laat mijn budget dat tot op heden nog niet toe. Nog beter: de Rickenbacker 4004LK. Daar zijn er slechts een paar van gemaakt, dus laten we het vooral houden op een droom, haha!
Goed. Naast die berg aan albums heeft de band ook bizar veel singles uitgebracht. Ik wil graag van jullie beiden weten wat je favoriete single is, welke single het moeilijkst te vinden was en wat de meest bijzonder single uit je collectie is.
Petros: een favoriete single heb ik net als bij je vraag over de albums niet. Twee belangrijke singles voor mij persoonlijk zijn die van Bomber en Eat The Rich, omdat de nummers op de B-kanten (Over The Top en Just Cos You Got The Power) tot het laatst live zijn gespeeld door Motörhead. Het zijn dan ook erg belangrijke nummers in de discografie van de band. De bootlegs van Fuck Off en Blow Your Brain waren erg moeilijk te vinden. Een hele poos dacht ik zelfs dat de singles niet eens bestonden. Het meest lastig om te vinden waren voor mij de heruitgaven van 1916 met de Franse vlag, uitgebracht via Pure Pleasure Records. Die had ik compleet gemist toen het uitkwam waarna het lastig werd om ze te vinden. Ik denk dat dat komt doordat de meeste mensen ze niet verkopen omdat ze de muziek associëren met de jeugdige tijden, alles van vroeger zeg maar.
Petros: de twee bootlegs en de heruitgave van 1916
Giorgio: De meest bijzonder single in mijn collectie is die van No Class, Like A Nightmare. Dat zijn drie versies met drie verschillende covers waarvan één met Lemmy, één met Philthy en één met ‘Fast’ Eddie Clarke. Ik kocht die drie singles voor een spotprijs op eBay van een Duitser en werd koper op de laatste minuut. Ik had er zelfs mijn wekker voor gezet om nog op het laatste moment te kunnen bieden. Mijn favoriete item is de single van Killed By Death op shaped-vinyl die ik kocht op de markt bij Wacken. De LP die het moeilijkst was om te vinden heb ik eerder genoemd, namelijk Motörhead met het zilveren logo.
Giorgio: de singles en de Killed By Death op shaped-vinyl
Welnu, er zijn toch zeker wel mensen in je naaste omgeving die werkelijk niets snappen van je verzameldrang? Welke reacties krijg je daar zoal over?
Petros: Haha! Ze blijven mij vragen, is het nu niet eens genoeg? Maar ook in de trant van ‘het is toch allemaal dezelfde muziek?’. In de afgelopen drie maanden kocht ik bijvoorbeeld Whats Worth Words vier keer. Buiten het feit dat het een uitstekende plaat is, liet het ook horen hoe Motörhead rond de jaren ’80 klonk. Ik heb geen idee waar het geld naar toe gaat als ik die uitgaven koop, maar ik moet toch al die verschillende versies hebben. Mijn familie toont overigens wel een hoop begrip voor mijn verzameling hoor. Maar ook al zou dat niet zijn, ze kunnen me toch niet tegenhouden met het kopen van Motörhead-items, haha.
Giorgio: Mijn vrouw Cristina heeft nooit een probleem gemaakt van mijn verzameling, eerder het tegenovergestelde zelfs. Natuurlijk hoor ik wel eens geintjes over mijn verzameldrang van haar of van mijn vrienden. De meest gestelde vraag die ik vaak hoor is ‘waarom?’. Het verzamelen is nog te snappen, maar velen begrijpen niet waarom ik meerdere versies of verschillende persingen koop van een plaat die ik toch al heb. Ik denk dat alleen grote verzamelaars die hobby en interesse zullen begrijpen. Toen ik jaren geleden in een band uit Bergamo speelde kreeg ik van mijn vrouw – toen nog vriendin – als cadeau een zwarte Rickenbacker 4001. Ze wist dat ik die graag wilde hebben maar niet kon betalen. Geweldig toch?
Nu bracht Motörhead ooit ook het album Another Perfect Day uit dat anders klonk dan de standaardalbums. Het was ook het enige album met Brian Robertson (Thin Lizzy). Hoe hebben jullie dat album zelf ervaren, aangezien het ook niet de meest populaire plaat van de band is?
Petros: Ik denk dat Another Perfect Day niet zozeer anders klinkt ten opzichte van de andere albums, maar dat het wat een soort van transitie-album was waarbij Robbo met zijn technischer gitaarspel een ander gevoel opriep in vergelijking met Eddie’s spel. Het resultaat en de complexiteit van de arrangementen gaf Another Perfect Day wel een ander geluid en gevoel, maar in de basis is het nog steeds Motörhead. Eigenlijk was het album een soort blauwdruk van hoe ze een paar jaar later met Phil en Würzel zouden klinken. Waarschijnlijk hadden de fans en de pers een typisch Eddie-album verwacht. Misschien is het een speciaal album dat op het verkeerde tijdsstip werd uitgebracht?
Giorgio: Another Perfect Day wordt altijd gezien als het minste album van Motörhead, of de meest ondergewaardeerde plaat. Het enige wat volgens mij knullig was, is dat het album na knallers als Iron Fist, Ace Of Spades, Overkill en Bomber werd uitgebracht. Het album bezit met Shine, Dancing On Your Grave en het titelnummer namelijk prima tracks. Die nummers kwamen ook vaak op de setlist van optredens, dus geen idee waarom er zoveel kritiek op kwam.
Grappig dat jullie beide eigenlijk hetzelfde concluderen. Mooi om hiermee af te ronden. Ik wil jullie allebei hartstikke bedeanken voor de tijd en bereidheid om hieraan deel te nemen en uiteraard veel succes bij het verzamelen nog. Willen jullie nog iets delen met onze lezers?
Petros: Ook erg bedankt dat ik hieraan mocht deelnemen! Mijn bewondering voor Motörhead en Lemmy is ontzettend groot. Ik ben erg dankbaar voor de drie keer dat ik de band backstage mocht ontmoeten en dat ik geen woord kon uitbrengen toen Lemmy bedankt tegen mij zei toen ik vertelde dat ik de eerste Lemmy, Slim Jim en Danny B. CD had gekocht. Wat een aura hing er rond die man!
Petros: links de door Lemmy gesigneerde biografie en rechts de 40th Anniversary box met een deel van de inhoud
Giorgio: Heel graag gedaan. Als er nog één ding is dat ik graag wil delen en dat nog niet ten sprake is gekomen, dan is dat het T-shirt van Bastards. Die kocht ik op een show in 1999 en heb ik inmiddels compleet stuk gedragen. Het shirt is zo dun als papier en zit vol met gaten. Met trots heb ik dat shirt gedragen naar speciale aangelegenheden zoals trouwerijen, feesten en verjaardagen waar een dresscode van toepassing was. Helaas kan ik het nu echt niet meer dragen. Over kleding gesproken: toen ik ging trouwen met mijn vrouw droeg ik ook mijn Motörhead-shirt en van vrienden kreeg ik een kartonnen Lemmy op ware grootte. Die staat nu nog steeds in onze woonkamer, haha!
Giorgio: het bedevaartsoord van Motörhead