Dystopia, juist, die hielden me in 2017 heel lang bezig met hun album Chaos Philosophorum. Progressieve black met blazers en jazzy/bluesy elementen brengen en tegelijkertijd ook Enslaved/Emperor/Keep of Kalessin-gitaarlijnen naar me gooien, dat kost tijd om te verwerken. Denk niet meteen dat je hier een tweede Fluisteraars krijgt, zo werkt het niet. Neen, deze weg kent een andere vorm van razernij, een andere vervreemding. Eentje wiens probleem een andere oplossing heeft. Geen Weg Uit (ik weet het, die titel klinkt… vreemd).
In het Nederlands, zichzelf blootstellend voor verwijten als zou het pathetisch en intriest zijn. Verstaanbaar en wel, met een aandoenlijk karakter, handelend over thema’s als verloren gegane hoop, alsof je je eigenheid door dat vreemde stemmetje in je hoofd de dieperik in laat sleuren, omdat hij je spaart van de eenzaamheid. Alsof je wanhopig een uitweg zoekt (tevergeefs, zie titel) uit een omgeving waar er geen alternatieven lijken te zijn naast je mentale en fysieke lijden, alsof enkel overmacht regeert en je met je eigen wilskracht geen stap verder komt uit je eigen tranendal. Het blijft fascinerend dat dergelijke taferelen een bron van creativiteit kunnen zijn. Alsof dergelijke pijnlijke situaties de triggers zijn die je geest aanzetten om in gang te schieten en nieuwe verbindingen te maken. Psychedelische postblack, Ihsahn in een DSBM-setting, laverend tussen bekende blackpatronen en duister avontuurlijke zijsprongen in jazz en heavy progrock. Depressieve black, kopergeschal, clean gezang en heel veel variaties en combinaties van deze ingrediënten.
Muzikaal blijft het deze toch wel kunstzinnige aanpak een formule die enkele luisterbeurten (lees: minstens vijf) nodig heeft om zich te laten doorgronden. Het vraagt zeker een vorm van inleving, eentje die niet altijd ter beschikking zal zijn bij nieuwe beluisteraars. Ik verwacht dan ook reacties als ‘pretentieus en arrogant’ (alsof pathetisch en intriest nog niet erg genoeg waren), reacties die ik hier en daar wel kan begrijpen. Aan de andere kant heeft dit subgenre echt wel ego nodig, mensen die hun nek uitsteken en iets brengen dat anders is, waar ze in geloven. het lukt voor Imperial Triumphant, waarom zou het voor een band van Nederlandse bodem niet lukken? Gewoon doen.
Luistertip: Razernij, deel IV.
Aanvullende tip: check zeker ook eens het Nederlandse label Wolves of Hades Records, daar komt best wel wat interessant materiaal op uit zoals het eveneens veelzijdige Ainsoph en de laatste Worsen (van Rick – ex-Young and in the Way).
Score:
80/100
Label:
Wolves of Hades Records, 2020
Tracklisting:
1. Razernij, deel I
2. Razernij, deel II
3. Razernij, deel III
4. Razernij, deel IV
5. Van de meute vervreemd, deel I
6. Van de meute vervreemd, deel II
7. Van de meute vervreemd, deel III
8. De dwaas komt voor de redder
Line-up:
Dennis Onsia – Gitaar, zang
Cees de Wit – Drums
Rick Jongman – Gitaar, achtergrondvocalen
Bob van Deutekom – Bas, achtergrondvocalen
Thomas Cochrane – Gitaar, trompet, trombone
Links: