Lords Of Black – Alchemy Of Souls

Alchemy Of Souls is het vierde album van de heren, waarmee ze willen doorstoten naar de Europese top als het gaat om melodische metal. En melodisch is het zeker! Alle typische powermetalelementen zijn aanwezig: vlotte zang, meerstemmige meezingrefreinen, vaak uptempo gitaarduelletjes, leuk gesoleer, een vriendelijke productie… Gelukkig weinig of geen synthesizer. Op het zachtere Sacrifice na dan, gelanceerd als derde single op de datum van de cd-release. 
Het klinkt dus best aimabel allemaal, opgesmukt met een vleugje agressie in de riffs want anders zou ik dit wel eens durven te catalogeren bij de ‘Eurosongfestivalmetal’ (herinnert iemand zich glamrockgroep Wig Wam nog die in 2005 Noorwegen vertegenwoordigde met In My Dreams?). 

Waar Lords Of Black in mijn ogen bijzonder goed mee scoort is met hun intro’s. Toch een belangrijk onderdeel van een nummer dat je doet beslissen of je verder luistert of niet. Wel, hier schudden ze een paar dingen uit hun mouw die heel goed klinken. En je tegelijkertijd op het verkeerde been zetten, want sommige intro’s zijn veel heavier dan de rest van het nummer. Luister maar naar opener Dying To Live Again of Into The Black dat gewoon van Judas Priest zou kunnen komen. 

Titelnummer Alchemy Of Souls is een meer dan tien minuten durend epos, op sleeptouw genomen door een lange akoestische gitaarintro. Een beetje bombastisch misschien maar dat misstaat niet in dit genre. Wat wel misstaat is de, gelukkig korte, afsluiter You Came To Me. Twee minuten piano in combinatie met de stem van Ronnie Romero, maar totaal niet gelinkt aan de rest van deze plaat; het slaat als een tang op een varken. Maar goed, het nummer bewijst dat hij wel deftig kan zingen. 

Laat me trouwens nog even doorbomen over dat krachtige stemgeluid van Ronnie Romero. Meer bepaald in Tides Of Blood, waar hij klinkt als een uit de doden opgestane Ronnie James Dio. Geen slechte referentie, toch? Heel dat nummer zou trouwens perfect in het kraam van Dio passen. Op andere momenten vind ik dat Ronnie Romero iets te hard zijn best wil doen en wat geforceerd klinkt, alsof hij geplaagd door zware buikpijn toch nog snel de teksten wil inzingen.  

Ik heb met plezier naar deze Alchemy Of Souls geluisterd. Dit kan een ruim doelpubliek aanspreken. Wie Helloween apprecieert, kan dit ook wel smaken denk ik (al is het stemgeluid helemaal anders). En anderzijds had ik hier al namen als Judas Priest of Dio vermeld. Goede mix van traditionele powermetal en een wat modernere gitaarsound.