Met Extinction (2017) sloten de Australische thrashers van Harlott hun trilogie over de opkomst en ondergang van het menselijk ras af. Toch gaf frontman en belangrijkste songschrijver Andrew Hudson het vierde album een titel mee die logisch volgt. Detritus Of The Final Age laat zich immers vertalen “afval/brokstukken van de eindtijd”. Ook de muziek die Harlott op zijn vierde brengt sluit aan op die van de voorgangers, zij het niet naadloos. Hudson is namelijk bewust op zoek geweest naar een extra invalshoek. Hij heeft die gevonden en zo horen we op Detritus Of The Final Age naast de gekende felheid en agressie ook een zekere zorg en duisternis.
Die schemer is nog het meest aanwezig in de songs Nemesis en Grief. De eerste overtuigt niet helemaal. Weliswaar worden de midtempo riffs heel precies neergelegd en is het dubbele leadgitaar werk episch en mooi, maar het gedubbeld gezongen refrein is eenvoudigweg niet het meest sprankelende dat we ooit gehoord hebben. Hudson zelf heeft al aangegeven dat het juist de lagen in de refreinen het moeilijkst waren om te realiseren. Gelukkig voor hem betaalt de aanpak dubbel en dwars uit in Grief. Het nummer is een muzikale weergave van een persoonlijke ervaring van Hudson, die hij verwoordt als “de donkerste delen van de reis die je doormaakt wanneer je wordt geconfronteerd met wat kanker van je af kan nemen”. Het verval klinkt door in slepend riffwerk en een aangrijpende bijna clean gezongen brug, die beelden opwekken van een rottend, dampend moeras waaruit het lastig ontsnappen is.
Maar laat je niet vertellen dat Harlott hiermee het rechtuit thrashen is verleerd. Opener As We Breach neemt nog even de tijd om aan te zwellen, dreigend als de introtrack van Corrosion Of Conformity’s Blind, maar toont zich even later een volbloed thrasher met felle, sprankelende riffs, drijvend strak drumwerk en snauwende zang. U weet wel, de gekende ingrediënten. As We Breach blijkt overigens een nijdig opzwepende verzetssong voor hen die niets meer te verliezen hebben want – zo is de filosofie van deze Australiërs – als genoeg mensen niets meer te verliezen, zal de opstand komen. Ook in songs als het swingende Prime Evil horen we de o zo bekende hoge tempi en dubbele bassdrums. En of de band met de titel Slaughter nu wel of niet een slimmigheidje uithaalt weten we niet zeker, maar het is wel de song waarin we de invloeden van het grote voorbeeld Slayer misschien nog wel het meest terug horen. Met afsluiter The Time To Kill Is Now komen de adrenaline junkies onder ons echt helemaal aan hun trekken. Na een kort gesproken intro raast de song er vandoor op een furieus tempo dat doet vermoeden dat het zal aanhouden. Nu is dat niet zo moeilijk, want deze afsluitende sloopkogel duurt slechts twee minuten. Onverbiddelijk snelt de song voort met in het gitaarwerk zelfs Slipknot-geluiden. En alsof we in deze moeilijke tijden nog aanmoediging nodig hebben, zet Harlott de boel nog eens verder op scherp: “The Time To Kill is motherfucking now!”. Als statement om een plaat mee te eindigen kan dat toch tellen.
Zelf vinden we dergelijke refreinen niet altijd de meest spannende. Hoe anders is dat bij Bring On The War, dat in de tekst dicht bij de opener en de afsluiter van het album lijkt te blijven. Dit refrein hecht zich al aan je hersenschors voordat je de song eenmaal volledig hebt uitgeluisterd. Met deze pakkende zanglijn, het vertraagde marsritme aangezet met een fraai klevende trage riff en een rappe versnelling met een shreddende gitarist die het uiterste van zijn kunnen opzoekt is dit misschien wel een van de beste thrashsongs van 2020.
Je had het misschien al door, nieuwkomers Leigh Bartley (leadgitaar) en Glen Trayhern (drums) zetten een uitstekende prestatie neer. Het rappe voetenwerk van Trayhern is indrukwekkend, terwijl Bartley zich vooral thuis lijkt te voelen in het shredden op hoog tempo. Steeds als hij een flinke teug adem neemt om een lead neer te leggen, gooit Trayhern het tempo plot omhoog zodat Bartley maar weer eens een flitsende solo kan neerleggen. Het komt allemaal prima uit de boxen in een behoorlijk clean, om niet te zeggen fris en fruitig, geluid. Geen smerige Midnight-sound hier, maar heldere gitaren en gortdroge drums.
Nergens laat Harlott een steekje vallen. Tegelijkertijd zal Detritus Of The Final Age niet voor velen de thrashplaat van het jaar zijn. Daarvoor valt de band net even te vaak terug op gekende formules. In een jaar waarin de grotere thrashkanonnen hun kruit overwegend droog hielden (dat wordt nog wat in 2021!) kunnen we deze van Harlott er echter prima bij hebben! Al was het alleen maar vanwege de nieuwe thrashklassieker Bring On The War en het fraaie Grief.
Score:
80/100
Label:
Metal Blade Records, 2020
Tracklisting:
- As We Breach
- Idol Minded
- Bring On The War
- Detritus Of The Final Age
- Prime Evil
- Nemesis
- Slaughter
- Grief
- Miserere Of The Dead
- The Time To Kill Is Now
Line-up:
- Andrew Hudson – Vocalen, gitaar
- Leigh Bartley – Gitaar
- Tom Richards – Basgitaar
- Glen Trayhern – Drums
Links: