Ancst is een Duitse band die niet van vrolijkheid houdt, en niet van ophouden. In plaats daarvan speelt de band hardcore met allerhande invloeden, en brengt de ene na de andere plaat uit. Wie Ancst nu precies is, blijft voor mij onduidelijk. Ik dacht altijd dat het een éénmansproject was, met een paar live muzikanten, maar ik zie nu bandfoto’s verschijnen met vijf heren erop. Muzikaal gaat het van death tot black metal (Endstille), en van crust tot d-beat (Martyrdöd). Het is bovendien geen uitzondering dat het ineens lijkt alsof Dark Tranquility aan het werk is. U zal het allemaal ervaren wanneer u op play drukt. Een gitzwarte onweerswolk vol met misantropie en duisternis zal boven uw huis verschijnen. Neem plaats in de kelder met uw koptelefoon op, en geniet.
Ancst speelt veelal op hoog tempo, zodat we ons niet hoeven te vervelen. De band snapt songwriting, dat is niet im Frage, en wisselt vrijwel perfect van dynamiekjes in de nummers. De schorre crust-schreeuwen komen uit de tenen, maar het is allemaal redelijk eentonig wat de man uitkraamt. Ondanks het feit dat zijn bereik vrij beperkt is, klinkt de overtuiging wel door in de vocale aanvallen. In de mix staat de stem vooraan, soms lijkt het zelfs bovenop te liggen. De riffs gaan van recht tremolowerk (The Burden of Hope Part II) naar chuggy hardcore geweld. De drumlijnen zoeken naar d-beat, maar kunnen ook deathmetalgereutel aan. Dikke triggers en een wat bedrukt geluid, dat op een song als Kill Your Inner Cop of Praising the Realm of Loss afwisselt tussen razende blasts en d-beat. De teksten betreffen zaken als politiek, sociale onrechtvaardigheid, mentaal welbevinden en persoonlijke issues.
“Waar liggen de krachtpunten?”, vraagt u zich af. De band is enorm sterk in slepende depressieve passages, waarin alle weltschmerz en teleurstelling als een keiharde gehaktbal in je kokend hete soep wordt geflikkerd. Vaak gebeurt dat met een soort melocrusty hoopopleving in de stijgende baslijnen en de ruwe lamenteringen. Ancst is niet een band die spaarzaam is met dergelijke momenten, en dat is exact wat dit een goede plaat maakt. Ja, de mannen hebben er ook een intermezzo in gedaan onder de naam The Burden of Hope Part I. Na een kleine twaalf minuten is dat een beetje te vroeg, vooral omdat we daarna geen echte rustpunten meer krijgen. Met uitzondering van de geestelijke intro op Razed Eden dan. Wat een sfeer weet de band daar op te bouwen, om vervolgens met keiharde baslijnen een melodieus en episch schouwspel neer te zetten. Razed Eden: die naam past perfect bij de black metal die de band hier opzoekt. Op Denazification is het zelfs al Black Hole van Samael wat de klok slaat. De band neigt op deze plaat opvallend hard richting het melodieuze zwartgeblakerde terrein.
Een solide, agressieve, maar desondanks heldere en gebalanceerde blackened hardcoreplaat. Een uitgedacht album waar muzikantschap en visie elkaar goed aanvullen. Ancst brengt een verzengende aanval op uw goede humeur. Het enige dat Summits of Despondency achterlaat is een uitgebrand en kaal landschap, waar hier en daar nog een dorre boom staat te branden. De tips van Dypfrys: Kill Your Inner Cop, Final Hour, Razed Eden, …Of Dying en Monolith.
Score:
83/100
Label:
Lifeforce Records, 2020
Tracklisting:
- Kill Your Inner Cop
- Inferno
- Final Hour
- Praising the Realm of Loss
- The Burden of Hope Part I
- The Burden of Hope Part II
- Razed Eden
- Abysm of Existence
- …Of Dying
- Denazification
- Monotony of Anguish
- Monolith
Line-up:
- Tom Schmidt – Stem, alle instrumenten
Links: