Sonische psychedelica vreet ik als zoete koek. Ik hoef niet eens onder invloed te zijn om te kunnen genieten van een broodje Om-elet of een soortgelijk gerecht. De impact van meditatieve muziek hangt echter altijd aan een zijden draadje. Als het namelijk niet goed wordt uitgevoerd, zit je al snel opgescheept met amuzikale knapen in esoterische monnikenoutfits die op antieke instrumenten staan te rammen. Gelukkig valt Geist & The Sacred Ensemble niet in deze categorie. Hoewel kort van stof, slaagt Waning Hymns er goed in om je even mee te nemen in een dromerige trip.
Albumopener Advaita begint met wat omineuze gitaar- en snaarklanken. Vanaf het moment dat zanger M. Sauder zijn mond open trekt, wordt je derde oog op een kier gezet. De percussie en de snaarinstrumenten vormen een soort dreunend, meditatief herhalingspatroon. Het doet me denken aan beelden die je vroeger wel eens zag op National Geographic: een oud Aziatisch ritueel waarbij mannen en vrouwen helemaal buiten zichzelf om een vuur dansen. Volkomen in trance en volledig op één lijn met de ritmische, sjamanistische muziek. Waar een band als Heilung dit soort ritmesequenties vaak helemaal over de top trekt, blijft Geist & the Sacred Ensemble dicht bij zichzelf, wat de muziek tevens een soort intieme sfeer geeft.
Deze dronende meditatiesessie zet zich goed voort in Volition en Closed Eye. Nergens klinkt het album pretentieus of onnodig uitgesponnen. Hoewel repetitie een belangrijk aspect is van dit soort muziek, gaat het nergens vervelen. Zoals dat eigenlijk bij alle genres het geval is, moet je er wel voor in de stemming zijn. Dit is geen muziek om bij te feesten en te zuipen. Desalniettemin is het bij vlagen ongelofelijk intens.
Het album sluit of met het mooi getitelde Century of the Self. De zang klinkt als of er een boeddhistische monnik een ritueel aan het voltrekken is. Door de onderliggende echo lijkt het alsof het geluid is opgenomen in een tempel. Dit ritualistische karakter wordt nog eens onderstreept door het gebruik van de traditionele instrumenten en diepe dreunen. Het nummer (maar eigenlijk het hele album) draait om de sfeer die wordt neergezet en het effect daarvan op je innerlijke ‘zelf’. Aan de andere kant is het juist het bestaan van dit ‘zelf’ dat de heren ter discussie willen stellen. De Advaita is tenslotte een religieuze stroming die predikt dat er geen verdeling is tussen het ‘ik’ en alles wat zich daarbuiten afspeelt. Is het misschien mogelijk dat we allemaal een onderdeel zijn van één kosmisch bewustzijn, en dat onze zogenaamde identiteit berust op een fictie? Richten wij onszelf door onze blinde consumptiedrang niet allemaal te gronde? Is het individualisme een vorm van vertraagde zelfmoord van onze wereldgeest? Gelukkig is het niet aan mij om deze vragen te beantwoorden. Ik ben (maar misschien ook niet) er alleen maar om dit album van een gedegen recensie te voorzien.
Hoewel de muziek op zichzelf aanzet tot meditatie en diepe overpeinzingen, staan de teksten met beide benen op de grond. De openingszin van Century of the Self zou bijvoorbeeld zo afkomstig kunnen zijn van een punktrack.
‘Century of the self, look out for no one else, there is money to be made.’
Rechttoe rechtaan en pretentieloos. Daar scoor je punten mee. Goh, binnen één review zijn we van een flauw woordgrapje overgeschakeld naar allerlei kriebelige existentiële vraagstukken. Dit is op zichzelf eigenlijk al het bewijs dat Geist & The Sacred Ensamble er goed in slaagt om psychedelische, meditatieve muziek te maken. Waning Hymns is een fantastisch album voor de liefhebber, maar ik denk niet dat het voor iedereen is weggelegd.
Score:
80/100
Label:
Scry Recordings, 2020
Tracklisting:
- Advaita
- Volition
- Closed Eye
- Century Of The Self
Line-up:
- Sauder – Vocalen, Lege-kast Gitaar, Klarinet, Piano
- Yoder – Percussie Gong, Timpani
- Segawa – Electrische Gitaar, Metalen pin
- Howe – Electrische pas, traditionele bas
Links: