Hoe puur kan black metal zijn? Eén van die facetten is dat je op heel wat echte cult-underground releases wel eens las dat de artiest in kwestie absoluut geen contact wenste. Er blijkt geen nood te zijn aan intermenselijk contact in dit subgenre van de extreme muziek. Het was weer lang geleden dat ik dit bewuste zinnetje tegenkwam. Op de nieuwe van Winterblut, Monotot, staat deze uitspraak duidelijk weergegeven. Verder leren we dat de muziek en de teksten ergens tussen 2001 en 2019 zijn ontstaan. Winterblut is in oorsprong een Duitse band. Een band die ergens ontstaan in 1994, al meer dan twintig releases op zijn conto heeft staan. Grondlegger van de band, L’Hiver, heeft ditmaal negen zwartgeblakerde nummers verzameld.
Het fundament van de black metal waarop Winterblut verder bouwt, is een fundament van erg simpele, trage black metal. Veelal bestaande uit een eenvoudig hoopje riffs die eerder logisch aan elkaar gepuzzeld worden. Het is smerig, gortig en poepsimpel in zijn uitvoering. De sfeer die gecreëerd wordt is er één alsof je in een donkere, vuile steeg loopt, een steeg die je sneller tot je persoonlijke voordeur zou moeten terugbrengen doch zo één die je liefst niet neemt. Doch al vanaf de eerste minuut wanneer je vertrekt op je startpunt, overmant je een zekere onrust, een neiging om telkenmale over je schouder te kijken…
Samengevat een verzameling black metal die je snel mag vergeten, het enige wat ik hiervan onthoud, is de sfeer. Je ruikt de smerigheid, gortigheid als bij wijze van spreken vanuit je boxen komen. De heer L’Hiver moet geen schrik hebben, ook na het beluisteren van deze plaat heb ik niet de minste behoefte hem te contacteren, dus dat zinnetje waarover ik sprak, mag gerust in het boekje blijven staan.
Score:
60/100
Label:
Nihilistische KlangKunst, 2020
Tracklisting:
- Wenn Die Ratten Schlaffen
- Monotot
- Lebaendigen
- Ayam Mysla al Tawabeet
- Aderlast
- Köpfe Mit Nägeln
- Die Wahl Der Qual
- Gerausch
- In Verschlossener Gesellschaft
Line-up:
- L’Hiver – zang, alle instrumenten
Link: