Glad ijs, deze release van het Franse Glaciation. Want wie is Glaciation, en belangrijker: van wie is Glaciation? De oorspronkelijke oprichter heeft in elk geval de juridische rechten op de naam niet, en vocalist RMS Hreidmarr (ex-Anorexia Nervosa, ex-The CNK) wel. Het is een Franse band die in 2012 een album genaamd 1994, met een speelduur van een half uur, uitbracht. Bij de uitgave van de CD Sur Les Falaises De Marbre in 2015 kwam Hreidmarr voor het eerst in beeld. De band is sinds 2018 voorzien van een vrijwel geheel nieuwe line-up met Hreidmarr aan het roer. De oprichter en tekstschrijver Valnoir is niet blij met het hele gebeuren en gooit online met poep naar Hreidmarr. Maar we zijn hier niet voor soaps en juridisch getouwtrek, we zijn hier voor de muziek.
Of nee, eerst maar eens kijken naar het artwork, want dat ziet er toch prachtig uit. De titel van deze plaat is Ultime Éclat, wat vertaalt naar Ultieme Fonkeling. Iemand lijkt door een bliksemschicht te worden getroffen op de albumcover. Nu nog hopen dat de luisteraar eenzelfde schok krijgt bij het luisteren van dit album.
Ik ga u even vermoeien met een stukje school. Romantische black metal is het genre dat de jongens trachten te spelen. Romantisch, niet in de zin van kaarsje aan, moeilijk lingeriesetje en Phil Collins op de achtergrond, maar in de zin van ‘De Romantiek’. Dat was een stroming in de westerse cultuur die zich vooral aan het eind van de 18e en in de 19e eeuw deed gelden. Schubert, Mahler, Schumann en Smetana zijn namen van bekende componisten uit die periode, mocht dat u iets zeggen. Het was een stroming die de nadruk legde op treurnis en gevoel. De muziek zelf was vaak complex. In die tijd, waarin nationalisme een grote rol speelde, werd de muziek ook voor dat doeleinde gemaakt. Nu is Glaciation een Franse uitvinding, en de Fransen schamen zich niet voor hun land, om het zo te stellen. Bij de keuze voor de benaming romantische black metal zal het nationalisme daarin mogelijk hebben meegespeeld.
Als laatste wil ik de mastering nog even aanstippen. Duidelijk is dat er wordt gespeeld met de dynamiek. Als de nadruk op de vocalen ligt is dat geen stoorzender, maar als die ligt op het gitaarwerk, klinkt dat soms wel erg verwrongen. Neem bijvoorbeeld Vers le Zéro Absolu waar het gitaargeluid net wat epiek mist, terwijl het er wel in lijkt te zitten. Ik krijg er de vinger niet helemaal achter, maar ik gooi het op een te helder en hard gitaargeluid, bij te weinig boeiende riffs. Zeker, het nummer zit verder vol met interessante ideeën en ook het drumwerk spreekt aan. Het is afwisselend en het weet de luisteraar mee te slepen. Het gevoel bekruipt de luisteraar echter dat hier nog veel meer moet inzitten dan we nu voorgeschoteld krijgen.
Het is een lastig album, dit Ultime Éclat. Zo’n album dat ik graag heel goed wil vinden, maar dat toch net niet zo goed is als je hoopt. Het dynamische drumwerk en de sfeer die het album bij vlagen weet op te roepen zijn de pluspunten. Minder is het soms te luide duale gitaarwerk. Dat lijkt niet helemaal te passen bij de melancholische ‘mood’ die de band wil bereiken. Het is meer dat de epiek en melancholie soms overkomt als verveeldheid en vermoeienis. Dat is wel een ontwikkelpunt voor deze band. Een album dat laat horen dat deze band veel potentie heeft, maar het hoogtepunt is met Ultime Éclat nog niet bereikt.
Score:
75/100
Label:
Osmose Productions, 2020
Tracklisting:
1. Ultime Éclat
2. Le Rivage
3. Et puis le Soufre
4. Acta est Fabula
5. Ce qu’il y a de Chaos
6. Vers le Zéro Absolu
7. Les Grands Champs d’Hiver
Line-up:
- Hreidmarr – Vocalen
- Arnhwald – Gitaar, keyboard, vocalen
- A. Sethnacht – Gitaar
- Grégoire G. – Drums
- Katia von Wasgau – Basgitaar, mellotron
Link: