Sinds 2005 zijn deze Italianen van Deadly Carnage al aan het timmeren aan hun muzikale carrière. Een carrière die er één is die muzikaal geschroeid is op eerder atmosferische black metal. In 2014 bracht de band het album Manthe uit, een plaat die door collega Bart voorzien werd van een deftige review. Het laatste full length album dat verscheen in 2018, Through The Void, Above The Suns, passeerde de redactie zonder aandacht. Nu, eind 2019 kwamen deze kerels een nieuwe release, tja nieuw. Hij brengt het album Decadenza in eigen beheer terug uit. Dit album verscheen initieel in 2008 en wordt voorzien van nieuw artwork. Waarom zo een heruitgave? Ik kan het niet altijd snappen. Wil je als band terug aandacht naar je toe trekken? Doe je dat dan niet beter met een nieuwe plaat dan met ouder materiaal her uit te geven? Vragen waarover we kunnen blijven emmeren of netter gezegd, filosoferen. Misschien gewoon luisteren naar de plaat en verder niet bij stilstaan.
Vier nummers staan er op deze plaat die net over de dertig minuten gaat. Bij de eerste luisterbeurt doet het me wat Grieks aan met een sausje Alcest of Agalloch. Misschien niet helemaal de nagel op de kop als je verder doorluistert, maar toch. Geen cleane vocalen dat is waar, maar wel een goed uitgevoerde doorleefde scream. Simpele, eenvoudige thema’s worden verweven tot redelijk sterke nummers. Het wordt ook nog eens allemaal goed uitgevoerd en dat is zeker een pluspunt. Je hoort er echt niet aan dat deze plaat al meer dan elf jaar oud is. Misschien is dit de reden om ze her uit te brengen. Ze staat er wel tussen al het huidige geweld. Ik mis echter wel venijn en pit, de hete saus op het broodje shoarma. Het voelt allemaal redelijk ingehouden. Versta me niet verkeerd, hier en daar wordt er stevig van leer getrokken, bijvoorbeeld het begin van Sogno Evanescente en het aansluitende Facing The Path To Eternity leert ons de brutere kant van de band kennen. Nu, in het geheel lijkt dit net te weinig te zijn om mij blijvend te kunnen boeien.
Degelijk plaat maar niet meer dan dat, jammer ook van het hernieuwde artwork, het vorige vond ik toch net iets bruter. Dit is natuurlijk keihard subjectief, doch is muziek beluisteren en een mening hierover vormen dat niet altijd? En is dit net niet vaak de voedingsbodem voor levendige discussies onderling? Even voor de duidelijkheid, een heruitgave, toch voorzien van een score omdat de plaat niet eerder passeerde, zo nu weet je dat ook weer.
Score:
75/100
Label:
Eigen beheer, 2019
Tracklisting:
- Antica Europa
- 1486
- Sogno Evanescente
- Facing The Path To Eternity
Line-up:
- Marcello – zang
- Nicholas – gitaar
- Adres – bas
- Marco – drum
Links: