Officium Triste – The Death of Gaia

Geschreven door op 20-11-2019 om 21:49.

Rotterdam. Ik heb er weinig mee. Het is er lelijk en troosteloos, daar kan geen citymarketing me over van mening doen veranderen. Toch kent ook deze lelijke woestijn prachtige bloemen die dankzij de dorheid om hen heen nèt iets mooier lijken te stralen dan elders. Concertzaal Baroeg bijvoorbeeld. Of bands uit stad en regio: Thanatos, Sinister en van langer geleden: Liar of Golgotha. Het mooiste bloempje is echter Officium Triste: de Adenium obesum doomica van de Maasstad.

Productief is het gezelschap niet. In 2019 – het jaar van het 25-jarig bestaan van de band – ziet pas album zes het levenslicht. Maar wat de band nalaat in kwantiteit, maakt het meer dan goed in kwaliteit. Iedere uitgave van Officium Triste is een kunstwerk, het nieuwe The Death Of Gaia zelfs een meesterwerk. Vanaf de triestige klanken van opener The End Is Nigh tot de wegstervende hartslag van het wonderschone Losing Ground, is dit één grote fabelachtige muzikale trip. In een andere setting zou ik het een oorgasme van een uur noemen, maar dergelijke simpele spitsvondigheden zijn ongepast zijn bij dit werk. Je zegt ook niet dat Rembrandt lekker heeft gekliederd nadat hij de Nachtwacht klaar had.

De eerste twee nummers van The Death of Gaia, The End Is Nigh en World in Flames, vormen een mooie opmaat voor wat komen gaan. Beide zijn uitstekende nummers, waarin de band het gas er soms lekker opgooit, maar zanger Pim Blankenstein er altijd voor zorgt dat er een doomy laagje over de muziek blijft liggen. De glimlach bij het aanschouwen van zoveel moois verliest het soms van de treurigheid die de muziek oproept, dus wees niet verbaasd als je straks huilt en lacht tegelijkertijd als dit album op je apparaat van voorkeur langskomt. Bij Shackles krijgen lach en traan er een vriendje bij: kippenvel. Want dat brengt dit stemmige, meeslepende nummer waarvan je zou wensen dat het nooit tot een eind kwam. En dan slaat het voor het derde deel nog eens een heerlijk opvallende richting in ook.

Met A House in a Field in the Eye of the Storm kunnen we even op adem komen: een luchtigheidje naar Officium Triste-normen. In The Guilt, dat inderdaad zo zwaar klinkt als je zou verwachten, vormt de donkere grunt van Blankenstein een fraai contrast met die van gastzangeres Mariska van der Krul en is er een treffende bijdrage van violiste Elianne Anemaat maar maken vooral Blankenstein en drummer Niels Jordaan het werk af. Vigo van Dijk, zoontje van gitarist William, zet de toon voor Just Smoke and Mirrors: een nieuwe hoogtepunt op een album met louter hoogtepunten, waarbij er zowaar iets van lichtvoetigheid in de muziek kruipt.

Like a Flower in the Desert heeft ook al iets lichtvoetigs in zich en begint uptempo, waarna de zanger gretig zijn tanden in het nummer zet en we alweer snel afdalen naar standje pijn, verdriet en algehele miserie. Om toch weer de weg naar boven te vinden met een machtige gitaarriff. Even later zwelgen we weer in ellende… Wat emoties betreft gaat het alle kanten op in dit nummer, alsof je in bed ligt met een schizofreen. Zonder dat er aan kwaliteit wordt ingeboet natuurlijk, want Officium Triste haalt een ongekend hoog niveau op dit nummer. Is dit echt een Nederlandse band? Als dit Engelsen waren geweest hadden Paradise Lost en My Dying Bride nederig het hoofd gebogen en Officium Triste tot nieuwe Maat der Doomdingen uitgeroepen.

En dan moet het magnum opus van het magnum opus nog komen: Losing Ground. Tien minuten en 19 seconden kunst, waarbij Officium Triste als een sadistische psychiater opnieuw met de ziel van de luisteraar speelt. Halverwege het nummer heeft toetsenist Maarten Kwakernaak het rijk even alleen, maar de band besluipt hem op zodanige wijze dat de manier waarop Jaws ooit richting zijn slachtoffers zwom lijkt op de aanvalstactiek van een badeend. En daarna maakt het gezelschap het werk vakkundig af.

Bij dit alles moet nog even vermeld worden dat The Death of Gaia ook nog eens verbijsterend goed klinkt. Alsof dit een productie van een grote Amerikaanse band met een vooraanstaand label is en we het niet hebben over een band die actief is in een ondankbaar hoekje van ons genre en een platenmaatschappij uit India.

The Death of Gaia? Jaarlijstmateriaal. Verplichte kost voor liefhebbers van het genre, bijzonder zwaar aanbevolen voor hen daarbuiten. Voor wie de boodschap na alle lovende woorden nog niet heeft begrepen: The Death of Gaia is muzikaal goud. Het is een plaat die helemaal af is en alleen niet de maximale score krijgt omdat ze in Rotterdam niet zo streberig zijn en dat dus niet bij de stad zou passen. Dus blijft het bij 97 punten en telt u er in gedachten drie bij op.

Score:

97/100

Label:

Transcending Obscurity, 2019

Tracklisting:

  1. The End Is Nigh
  2. World in Flames
  3. Shackles
  4. A House in A Field in the Eye of the Storm
  5. The Guilt
  6. Just Smoke and Mirrors
  7. Like a Flower in the Desert
  8. Losing Ground

Line-up:

  • Pim Blankenstein – Vocalen
  • Gerard de Jong – Gitaar
  • William van Dijk – Gitaar
  • Martin Kwakernaak – Keyboard, akoestische gitaar
  • Theo Plaisier – Bas
  • Niels Jordaan – Drums

Links: