Dio – Master of the Moon
Volgens de meegeleverde bio is dit de 27ste plaat
van de kleine man met de grote stem. Ik heb ze zelf niet allemaal, maar ik heb
er toch genoeg om te weten dat het beste werk van Dio zich in de jaren zeventig
en de vroege jaren tachtig situeert. Latere platen als “Angry Machines” en
“Magica” konden mij maar matig boeien. Ik was dan ook geschrokken toen Dio met
“Killing the Dragon” in 2002 weer een briljante plaat afleverde. Dio was wat mij
betreft in één klap terug!
Ik ben dan ook enigszins teleurgesteld na het
beluisteren van de nieuwe plaat, “Master of the Moon”. Was de vorige langspeler
misschien een laatste stuiptrekking van een band op zijn retour? Ik hoop van
niet, maar toch, nergens wordt het niveau gehaald van “Killing the Dragon”. Ligt
het aan Dio? Neen, zijn unieke stem is weer alom tegenwoordig en krachtiger dan
ooit. Ligt het aan de band? Ik vermoed van niet. Een gitarist als Craig Goldy
zou per definitie voor vuurwerk moeten zorgen. Toch gebeurt dit niet. Ligt het
aan de songs? Tja, daar wringt het schoentje dus. Hier en daar komt nog eens een
vette riff voorbij (zoals in “Shivers”) of zelfs een geniale solo (“The Man who
would be King”), maar echt vlammen doet het toch allemaal niet. De meeste
nummers kabbelen voort op een slakkengangetje en de band verbaast eigenlijk maar
een enkele keer met het stevige up-tempo “Living the Lie” (wat bewijst dat de
potentie er zeker is).
Conclusie: Beter dan “Strange Highways”, “Angry
Machines” en “Magica”, maar verre van het niveau van de voorganger en de
topplaten van weleer. Jammer, want een zanger als Dio kan in principe alles goed
doen klinken.
Tracklisting;
-
One more for the Road
-
Master of the Moon
-
The End of the World
-
Shivers
-
The Man who would be King
-
The Eyes
-
Living the Lie
-
I Am
-
Death by Love
-
In Dreams
Webstek: