Rijkelijk laat, deze review. Ik vermoed echter dat ze het me wel zullen vergeven. Verkoopcijfers zijn niet de focus van deze Nederlandse Bismutanten (een leukere woordspeling vond ik niet, dat mogen ze me wel kwalijk nemen). Bismut dus, een trio uit Nijmegen. Het klinkt als iets wat je op Poldertube kunt terugvinden, het is echter iets van een heel andere aard. Stoner en postrock/metal, geheel instrumentaal, met southern invloeden. Dat laatste is mijn mening. Ze begonnen ermee in 2016 en dit is hun debuutalbum.
Wat krijgen we te horen? Wel, vier behoorlijk lange muzikale tochten vol lange soloslim leadgitaarpartijen, psychedelische effecten en even sensuele slangslierten die de bas produceert. De ritmesectie swingt gewillig mee en bepaalt mede het eindresultaat dat bestaat uit broeierige prairierock met een spannende, licht nerveuze gemoedstoestand. Geen Neurosis-negativiteit, wel dienst klankkleuren. Ik houd er wel van, zeker omdat de opeenvolging van solo’s en de onderliggende drukte een aanhoudende stroom aan spanning aflevert. Ja, dit plaatje misstaat niet als soundtrack voor een hete, swingende, uptempo vrijpartij, mede omdat het bijzonder natuurlijk (als een jamsessie) en op instinct gespeeld aanvoelt en de heupen in alle richtingen sensibiliseert. Ook de wat afwijkende, sporadische knipogen naar een Dick Dale en Hawkwind misstaan niet in de muziek.
Laat me deze maar als genreoverstijgend goed benoemen, want de fraaie digi kan ik nergens onderbrengen in mijn overheersende subgenreverdeling en toch houd ik hem netjes bij. In de slaapkamer jawel, waarom niet, naast The Tea Party en Pelican (geen vragen bij stellen). Als daar maar geen Bismutbaby van komt. Voor wie een platenspeler in de slaapkamer staan heeft is er altijd de LP via Lay Bare Recordings.
Score:
78/100
Label:
Lay Bare Recordings, 2018
Tracklisting:
- Borgerskapet
- Stórorg
- Gewapende Magte
- Czar
Line-up:
- Huibert – Basgitaar
- Peter – Drums
- Nik – Gitaar
Links: