Nederlands doomtrots Officium Triste bestaat dit jaar 25 jaar maar leeft als nooit te voren. Zondag 19 mei is er een speciale jubileumshow in Baroeg in Rotterdam, waar natuurlijk een eigen biertje wordt geschonken. Maar er staat dit jaar nog veel meer op stapel: van optredens op Eindhoven Metal Meeting en Into the Void tot een albumrelease in een kerk. Zanger Pim Blankenstein blikt terug en kijkt vooruit. ‘Ik denk dat we een grotere naam hadden kunnen hebben als we eerder en vaker getoerd hadden.’
Gefeliciteerd met het 25-jarig jubileum. Hoe is het destijds allemaal begonnen voor Officium Triste?
Eigenlijk begint het verhaal al wat langer geleden. Gitarist Johan en Martin Kwakernaak (drums/keyboard, -G.) hadden rond 1992 de band Reincremated opgericht. Toen hun zanger naar Profane, vertrok heb ik die positie overgenomen. Ik was al goed bevriend met bassist Maarten. Op een gegeven moment wilden we een tweede gitarist erbij en we vonden Gerard de Jong. Eerlijk gezegd waren we een beetje aan het aanmodderen met vrij standaard klinkende death metal. Maar geïnspireerd door bands als Paradise Lost, Anathema en Katatonia, besloten we het roer enigszins om te gooien. Daar hoorde een andere naam bij. In april 1994 werd de knoop doorgehakt en sindsdien gaan we door het leven als Officium Triste.
Wat bezielt muzikanten om doom metal te gaan spelen? Wat is daar zo mooi aan?
We waren zwaar onder de indruk van bands als Paradise Lost. Ook Type O Negative en My Dying Bride mag ik niet vergeten. Verder speelden ook death metalbands als Edge Of Sanity en Dismember een rol. Vooral de combinatie van zware riffs en mooie melodieën zijn de doorslaggevende factor geweest. Tot op de dag van vandaag zijn dat essentiële ingrediënten binnen onze composities. Verder is het ook een uitdaging om in een laag tempo te spelen. Dat is lastiger dan je denkt.
Even leek het erop dat alles na een paar jaar Officium Triste alweer voorbij zou zijn. In 1998 besloten jullie te stoppen. Er verscheen zelfs een afscheidssingle, maar in 2001 lag er doodleuk alweer een nieuwe plaat. Was was er gebeurd?
Heel simpel; een gebrek aan communicatie. Door niet met elkaar te praten over bepaalde zaken heeft dat frustratie en irritatie tot gevolg. Dat liep zo hoog op dat we stopten. Johan, Martin en ik gingen verder. Aangezien we nog wat onuitgebracht materiaal op de plank hadden liggen, brachten we dat als single uit. Na een maand of 9 spraken we af met elkaar, vooral vanwege die single. We kwamen snel tot de conclusie dat we een verkeerde beslissing hadden genomen. Alle ruis op de lijn werd weggewerkt. Er werden duidelijke afspraken gemaakt en we konden weer verder. Echt heel lang heeft die split niet geduurd dus. In die periode hadden Johan, Martin en ik nieuwe nummers geschreven. Die namen we als Officium Triste op en die promo leverde een contract met Displeased Records op.
Hoe kijk je terug op 25 jaar Officium Triste? Ben je tevreden met alles? Wat waren de leuke kanten?
Ik heb er de laatste tijd best vaak over nagedacht en er binnen de band ook over gesproken. Op zich ben ik tevreden want het is nog steeds heel erg tof om met de band op pad te gaan en nieuwe muziek te maken. We hebben ook mindere momenten gehad, maar daar zijn we steeds weer sterker uitgekomen. Waar ik het meest van genoten heb, is het hele traject van componeren, opnemen, mixen om vervolgens een tastbaar resultaat in handen te hebben. Dat proces is soms lastig en stressvol, maar het resultaat geeft dan echt voldoening. En we hebben door de jaren heen echt gave optredens gedaan. In het voorprogramma van bands die we zelf bewonderen en op plekken waar je zelf niet zo maar komt. En dan heb ik het nog niet eens over de reacties die je krijgt van mensen die je muziek oprecht waarderen. Ik vergeet dan nog bijna de vriendschap en de lol. Ja, ook doom metalbands zijn soms best vrolijk.
En wat had beter gekund?
Een aantal wisselingen in de line-up hadden iets charmanter opgelost kunnen worden. Ook daar speelde communicatie wel een belangrijke rol in. Maar dat zijn nu gedane zaken waar ik niet teveel over na wil denken. Waar ik wel een beetje van baal is dat we in het verleden iets teveel achterover geleund hebben. Ik denk dat we een grotere naam hadden kunnen hebben als we eerder en vaker getoerd hadden. Dat is voor mij nog steeds een gemiste kans. Verder hebben we genoeg fouten gemaakt, maar daar leer je van en daar wordt een band ook sterker door.
Officium Triste door de jaren heen
Wat is er in de loop der jaren allemaal veranderd binnen de metal? En hoe zijn jullie daarmee omgegaan? Of houd je je daar niet mee bezig en gaat het gewoon om platen uitbrengen en optreden?
Zoals zoveel dingen in het leven, kun je wel een golfpatroon zien. Het ene moment is de ene stijl in de mode en op een ander moment een ander subgenre. Wij hebben ons daar nooit veel van aangetrokken en altijd ons eigen plan getrokken. Ik denk ook dat we daarom nog steeds bestaan. Er is genoeg veranderd in de afgelopen 25 jaar. Internet, technologische ontwikkelingen die het opnemen van muziek een stuk eenvoudiger hebben gemaakt. Festivals die een steeds belangrijkere rol zijn gaan spelen ten opzichte van clubshows. Dat zijn nou eenmaal feiten. Je kunt nostalgisch terugdenken aan de dag dat je brieven schreef en cassettes ruilde over de hele wereld. Dat is niet meer zo, maar ik ben blij dat ik het meegemaakt heb. Puntje bij paaltje gaat het bij ons inderdaad om platen uitbrengen en toffe optredens doen.
Je bent een enorme verzamelaar van platen en cd’s. Hoeveel exemplaren heb je in je collectie? Welke zijn je daarbij het meest dierbaar? En zit daar nog inspiratie voor Officium Triste tussen?
Dat is wel een tik van me, ja. Ik verzamel graag. Ik moet schatten, maar ik denk dat ik de 10.000 items wel aantik. Van Lee Aaron tot Zyklon B. Ik heb een vrij brede smaak.
In mijn collectie zitten heel veel dierbare albums. Bij heel veel heb ik wel een verhaal. Maar om nu op te noemen welke mij het meest dierbaar zijn, vind ik lastig. Dat verschilt van moment tot moment. Ik vind het wel leuk om over muziek te praten. In onze gitarist William heb ik daarin een goede gesprekspartner. Da’s ook zo’n figuur waar elke week nieuwe cd’s op de mat vallen.
In mijn collectie zitten zeker albums die inspireren. Onze primaire invloeden zijn wel bekend, maar toen we op een gegeven moment het tweede album van Shape of Despair hoorden, leverde dat ook nieuwe inzichten op. Ook buiten de metal vinden we voldoende muziek waar we wat mee kunnen, als is het maar een specifiek geluid. Je neemt bewust of onbewust altijd dingen mee in je eigen creaties.
In 25 jaar Officium Triste zijn er zes albums verschenen, als we de nieuwe alvast meerekenen. Hadden dat er niet meer moeten zijn?
Misschien wel. Maar het is niet anders. We nemen altijd wel de tijd om tot een resultaat te komen waar we in eerste instantie zelf trots op kunnen zijn. En als er dan een aantal jaar overheen gaat dan is dat maar zo. Je wordt zelf ook ouder. Er komen andere verantwoordelijkheden om de hoek kijken. Allemaal factoren die invloed hebben op het bandproces. We zijn geen professionals. Het is een serieuze hobby en liever wat meer tijd en moeite steken in een goed resultaat dan albums waar je achteraf gezien niet zo trots op kan zijn.
Welk van die zes album is je het meest dierbaar?
Hier kan ik echt heel kort in zijn. Dat zijn ze namelijk allemaal. Van onze eerste demo die we op Spartaanse wijze hebben opgenomen tot het nieuwe album dat dus over een tijdje verschijnt. Ik ben op alles trots en heb nergens spijt van.
Wat staat er allemaal op de planning rondom het 25-jarig jubileum? Wat kunnen we verwachten tijdens de jubileumshow op 19 mei? In ieder geval jullie eigen bier toch?
Wat ons betreft staat het hele jaar in het teken van ons jubileum. De show in Baroeg wordt wel interessant. We hebben wat gasten. We hebben wat nummers afgestoft en een primeur in de vorm van een nieuw nummer. Eigenlijk wordt het een soort overzicht van 25 jaar Officium Triste. We doen twee sets. Ik vind het ook tof dat Phlebotomized en Kurb Saatus ook van de partij zijn. Hoewel we verschillend klinken, zijn er raakvlakken. Daarbij komen we uit dezelfde regio en zijn we rond dezelfde tijd met onze bands begonnen.
We hebben inderdaad een biertje. Het is geen eigen brouwsel maar een zogenaamd etiketbier. In de geval een bestaand bier van Eem Bier waar we een eigen etiket opgeplakt hebben. Het bier heet The Hoppy Forest en mensen die ons kennen weten wel waar dat naar verwijst. We houden zelf ook van een biertje, dus als we niks verkopen drinken we het zelf op.
Verder brengen we later dit jaar nog een compilatie uit. Uiteraard valt de release van ons nieuwe album ook mooi in dit jubileumjaar. En ik kan ook nog een nieuwtje melden, want Badger Records gaat de albums die we via Displeased uitgebracht hebben op vinyl uitbrengen. Een aantal jaar geleden hebben we de rechten in ons bezit gekregen en aangezien Badger ook ons debuut Ne Vivam al op vinyl uitgebracht heeft, gaan we nu weer met dat label in zee. We beginnen met Giving Yourself Away, want dat album is helemaal uitverkocht. Verder hebben we nog de nodige toffe shows op de planning staan zoals Into The Void en Eindhoven Metal Meeting.
Voor die compilatie hebben jullie diverse bands gevraagd een cover van een van jullie nummers te maken. Wat gaat daarmee gebeuren?
We hebben bevriende bands gevraagd om een nummer van ons te coveren. Niet elke band had daar tijd voor of zin in, maar de respons was dusdanig goed dat het een dubbel CD wordt. Die brengen we in eigen beheer uit. Dat is gewoon leuk omdat we jarig zijn. Alle tracks zijn binnen en het wordt een gaaf album kan ik verklappen. Wanneer het precies uitkomt weet ik nog niet,maar ik zorg dat Zware Metalen het als eerste hoort.
Het nieuwe album, The Death of Gaia, wordt 21 september gepresenteerd in de Sint Augustinuskerk in Antwerpen. Hoe kom je daar nou terecht? En er gaat zelfs een busreis heen?
Ik ben als gastzanger betrokken bij Clouds en heb vorig jaar opgetreden in die kerk. Dat was erg gaaf. Filip, de organisator, gaf aan dat hij iets vergelijkbaars wilde doen met ons en dan specifiek een releaseparty. Je snapt dat we daar geen nee op hebben gezegd. In zo’n ambiance optreden voor een select publiek van tweehonderd man die allemaal op een stoeltje zitten is gewoon heel gaaf. Ik kan het weten want ik heb het al mee mogen maken.
Aangezien het onze releaseparty is en we genoeg fans in Nederland hebben, leek het ons wel tof om een busreis te regelen. Dat maakt het voor ons alleen maar toffer.
Hoe zien de komende 25 jaar voor Officium Triste eruit? Welke dromen heb je nog?
Ik mag er intussen uitzien als een tovenaar met lang grijs haar; ik heb geen glazen bol. Zolang we er lol in hebben, blijven we gewoon doen wat we leuk vinden. We hebben nog voldoende muzikale ideeën op de plank liggen. Verder zijn er nog een hoop plaatsen waar we nog niet hebben opgetreden. Wat mij betreft is dat onze toekomst. En ja, daar droom ik wel eens over.
Links: