Zo, ik krijg net te horen dat we het niet overleven en ook nog eens niets zijn! Brenger van deze nihilistische boodschap is Keith Buckley (ook Everytime I Die) die haar uitschreeuwt als slotakkoord van het nieuwe album van The Damned Things.
Jazeker, de groep bestaande uit leden die hun hoofdbetrekking vinden in Anthrax, Fall Out Boy en Everytime I Die is verdorie terug. Nadat in 2011 nog werd getoerd bleef het lang stil. Dit deed denken dat het debuutalbum Ironiclast uit 2010 enig kind zou blijven. Negen jaar later blijkt echter niet veel minder waar, want de fans kunnen inmiddels het tweede album High Crimes in hun grijpgrage knuisten houden (of streamen natuurlijk). Wel is er een aantal wijzigingen doorgevoerd in de bezetting van de band. Toen het eerste album uitkwam was gitarist Rob Caggiano nog lid van Anthrax, maar met zijn overstap naar uiterst succesvolle festivalband Volbeat was kennelijk ook zijn lidmaatschap van The Damned Things ten einde. Ook bassist Josh Newton horen we op de nieuwe release niet meer terug. Hij werd vervangen door Dan Andriano (Alkaline Trio), wiens lekkere baslijnen uitstekend te horen zijn in de mix.
Voor het bandgeluid lijkt het overigens niet heel veel uit te maken. Wie Ironiclast heeft geprobeerd vanwege de aanwezigheid van prominent lid van de metalgemeenschap Scott Ian (Anthrax) is er al lang achter dat we niet hoeven te rekenen op thrash metal of ander zwaar geschut. Nee, The Damned Things verkiest harde rock boven metal. Een keuze die misschien nog wel het meest wordt onderstreept door luide schreeuw om ‘Guitar!’ die de solo in eerste track Cells voorafgaat. Ook de vingerknipjes en handklappen die her en der langskomen lijken de quasi nonchalante aanpak van rock and roll te willen onderstrepen.
Andere tracks zoals Something Good en Omen zijn echter meer te omschrijven als soepele, bijna dansbare rock in het straatje van Queens Of The Stone Age. Bij Storm Charmer dient de naam van Jack White zich zelfs aan. Het is niet alleen de langste maar misschien ook wel de beste van de plaat. Na een elektronisch intro vallen de gitaristen in met een lompe riff, waarna we zes minuten heftige blues krijgen. De intensiteit bouwt op en op tot er op het laatst dan toch enige berusting wordt gevonden.
Ondanks de andere namen in de band is het vooral zanger Buckley die de show steelt op High Crimes. Vaak loepzuiver, soms met een piepklein schuurpapieren randje of een snik en bij (hoge) uitzondering briesend, legt hij veel emotie in zijn zang. De emotie die nodig is om teksten als ‘We had something good and now it’s gone. I am a goddamn coward and you knew it all along’ met de juiste lading te brengen. Emotie met een hoofdletter E dus en daar moet je maar net tegen kunnen. Ik kan me in ieder geval heel goed voorstellen dat teksten als deze en ‘You’re gonna take my life and when you do I will follow you’ een andere dan de beoogde impact zullen hebben op mensen die de leeftijd voor ‘teenage’ angst gepasseerd zijn.
Dat gezegd hebbende is het verleidelijk om de titel van de laatste track (The Fire Is Cold dus) aan te grijpen voor de afsluitende beschrijving van het album. Dat zou echter flauw zijn. Onterecht ook. Hoewel soms wat formulematig brengt High Crimes je soepele harde rock met uitstekende zang en pakkende melodieën. Ik heb me wel eens laten vertellen dat koks van sterrenrestaurants zich af en toe te buiten gaan aan een kroketje of frikandel. Op eenzelfde manier zou de metalfan wel eens behoefte kunnen hebben aan een meer mainstream uitstapje. Gewoon, omdat het soms even lekker is. The Damned Things zou dan best eens uitkomst kunnen bieden.
Score:
77/100
Label:
Nuclear Blast, 2019
Tracklisting:
- Cells
- Something Good
- Invincible
- Omen
- Carry A Brick
- Storm Charmer
- Young Hearts
- Keep Crawling
- Let Me Be (Your Girl)
- The Fire Is Cold
Line-up:
- Keith Buckley – Vocalen
- Joe Trohman – Gitaar
- Scott Ian – Gitaar
- Dan Andriano – Basgitaar
- Andy Hurley – Drums
Links: