Paradise Lost – Draconian Times Tour in Utrecht
29 maart 2011, Tivoli Oudegracht
Sony brengt dit jaar de klassieker Draconian Times (eerst verschenen in 1995) opnieuw uit, in een geheel nieuw jasje en met allerhande extra’s. Prachtig natuurlijk, maar waar veel Paradise Lost-fans pas echt blij om waren: de band ging enkele shows in Europa doen waarin ze het album integraal uit zouden voeren. Londen, Bochum, Parijs, Thessaloniki en Athene hadden de eer. Én, niet te vergeten, Utrecht. Geen slechte keuze, zo bleek.
Het Zweedse Ghost mag openen voor de doomlegende. De zeer mysterieus uitgedoste band (zie foto) begint met duistere, galmende klaagzang, die na enkele minuten redelijk abrupt verstomt en plaats maakt voor occulte doomrock (om het een naam te geven). Een etiket is er niet echt op te plakken, wat het ook moeilijk maakt te beschrijven. Dreunende drums en repetitieve gitaarpartijen zetten de toon, althans, op de momenten dat de zanger zich stilhoudt. Voor de rest is het klagerige, soms enigszins valse zang die de toon zet. Wellicht een oorzaak van het feit dat een aardig deel van het publiek toch meer bezig is met praten dan met naar de band luisteren. Instrumentaal is er toch niet veel te klagen. Dat blijkt goed tijdens het sfeervolle instrumentaaltje richting het eind van de set. Sfeer is überhaupt het toverwoord bij de band, maar het lijkt erop dat niet de hele zaal de sfeer proeft die de band probeert over te brengen. Er vond nog wel een kleine nuttige toevoeging plaats vanuit het publiek: het zingen van Dag Sinterklaasje tijdens het afgaan van de band.
Wanneer Paradise Lost opkomt komt het enthousiasme pas echt los. Zodra de eerste tonen van Enchantment door de zaal klinken lijkt half de zaal een nostalgische beleving van jewelste te krijgen. Het aantal mensen dat woord voor woord de nummers meezingt is enorm, wat er vaak voor zorgt dat het helemaal niet opvalt dat Nick Holmes zelf soms wat wisselvallig van volume is. Het ene nummer komt prima over, bij het andere blijft hij wat op de achtergrond. Wat echter niet wegneemt dat hij de nummers uitstekend brengt. Draconian Times is nou ook weer niet het meest zuiver ingezongen Paradise Lost-album, maar om het zo te laten klinken als de oorspronkelijke opnamen is toch een behoorlijke kunst, waarin hij en de rest van de band gelukkig met verve slagen. Prachtig is het om te zien hoe het enthousiasme er (nog steeds) vanaf spat. Vooral gitarist Aaron Aedy lijkt een groot deel van de set in een soort trance verwikkeld.
Wat ook prettig is, is dat achtergrondvocalen en keyboards niet van band komen maar van Milly Evans, die al inviel voor Greg Mackintosh toen Paradise Lost in 2009 Nederland aandeed. En er mag gezegd worden dat hij, ondanks zijn beschutte plekje aan de zijkant van het podium, zijn taak prima vervult. Het laat het geheel net een beetje authentieker overkomen. En al is het niet de hele avond het strakste spel wat je ooit te horen kreeg, Hallowed Land, The Last Time, Once Solemn, Shades of God, het blijven stuk voor stuk enorm genietbare nummers, waar het karakter van Paradise Lost vanaf druipt. Ook het afsluitende Jaded wordt sterk gespeeld. Daarna vertrekt de band gelukkig niet direct. 
We mogen nog genieten van Faith Divides Us – Death Unites Us van de meest recente plaat, True Belief, One Second, Say Just Words, Sweetness en As I Die. Allen worden door een groot deel van het publiek uit volle borst meegezongen/geschreeuwd. Paradise Lost heeft deze avond ongetwijfeld een hoop herinneringen boven doen drijven bij het spelen van het inmiddels alweer zestien jaar oude materiaal, daarnaast niet te vergeten dat Draconian Times gewoon een sterk album was, is en zal blijven.
Setlist Paradise Lost:
- Enchantment
- Hallowed Land
- The Last Time
- Forever Failure
- Once Solemn
- Shadowkings
- Elusive Cure
- Yearn for Change
- Shades of God
- Hands of Reason
- Shades of God
- I See Your Face
- Jaded
- Faith Divides Us – Death Unites Us
- True Belief
- One Second
- Say Just Words
- Sweetness
- As I Die
Met dank aan Metalshots voor de foto’s.
Links: