As I Lay Dying, Heaven Shall Burn en Suicide Silence in Trix
24 november 2010, Antwerpen
Wat doe je als je favoriete band samen met een van de populairste Amerikaanse metalcore-bands van dit jaar door Europa tourt, maar Nederland onberoerd laat? Juist, dan reis je naar België om het toch mee te maken. As I Lay Dying, Heaven Shall Burn en Suicide Silence deden dit maal de Trix in Antwerpen aan om hun nieuwe platen te promoten. Nadat wij (mijn vader en ik) langs de Rotterdamse avondspits waren gekomen restte ons een helse rit over de Belgische snelwegen, maar het was het allemaal waard.
Suicide Silence was de laatste band die aan het affiche werd toegevoegd en mocht ook de avond aftrappen waar Dew-Scented in Duitsland mocht beginnen. De band kon rekenen op veel fans en dit was te zien aan de ruim gevulde zaal en de talrijke Suicide Silence-shirts. Ik was van tevoren nogal sceptisch over de capaciteiten van de band en hield mij tijdens dit optreden wat buiten de moshpit om het geheel eens goed te analyseren. Wat meteen opviel was dat het geluid kristalhelder was waarbij elk instrument prima te onderscheiden was en dat de basdrum niet te hard afgesteld stond. De band oogde zelfverzekerd, wat niet gek is na de vele tourervaringen die de mannen al hebben opgedaan, en zette een vermakelijke set neer van ongeveer acht nummers waarin alle singles voorbijkwamen zoals Wake Up, No Pity for a Coward en Unanswered. Het publiek kwam goed los en de Belgen lieten zien dat ook zij over moshninja’s beschikken. De zanger maakte een erg imposante indruk met zijn vol getatoeëerde lichaam en toonde een krachtige stem die iets hoger was dan op de albums. Wat jammer was dat continu gevraagd werd om circle pits die er dan ook wel kwamen, maar na een tijdje deden er nog maar een handjevol mensen aan mee. Na de vele breakdowns en bassboosts hield de band het weer voor gezien en er mag gezegd worden dat ik positief verrast was.
Toen ik inmiddels gestikt was in de rook (waarom lopen die Belgen overal mee achter?) begon het Duitse Heaven Shall Burn. Na het beste concert ooit op WithFullForce XVII waar het wereldrecord van DevilDriver voor de grootste circle pit gebroken werd was ik benieuwd hoe deze giganten het er buiten Duitsland in een zaal vanaf zouden brengen. Het viel meteen op dat het geluid veel, maar dan ook veel te hard stond. Dit kwam de geluidskwaliteit geenszins ten goede. De simpele melodische death metal-riffjes waren nauwelijks van elkaar te onderscheiden en ook de zang was zwak te noemen. Zelfs voor mij, als doorgewinterde fan, was het moeilijk te achterhalen welke nummers er gespeeld werden. Na een aantal nummers verbeterde de geluidskwaliteit gelukkig wel. Een leuke toevoeging waren de geprojecteerde videoclips op de achtergrond van onder andere Combat van het nieuwe album Invictus.
De band speelde vooral nummers van het zojuist genoemde album en Iconoclast met hier en daar een oud nummer van Antigone, zoals The Weapon They Fear en Voice of the Voiceless, en van Deaf To Our Prayers werd Counterweight ten gehore gebracht. Het concert kwam pas echt op gang tijdens Endzeit waar een grote wall of death georganiseerd werd met daaropvolgend een drukke moshpit. Ondanks de volle zaal viel de publieke respons wat tegen en veel werd er niet gemosht. De zanger lukte het jammer genoeg niet om het hele concert de screams vol te houden en zeker tijdens de laatste twee nummers haalde hij sommige delen gewoon niet. Dit was redelijk begrijpelijk omdat de band sinds het uitkomen van Invictus onafgebroken heeft getourd waardoor de strot van Marcus Bischoff al redelijk verrot was zo aan het einde van deze tour. Tot mijn teleurstelling eindigde de band met Black Tears, een cover van Edge of Sanity, die niet echt geschikt is als afsluiter. Ik had liever een gouwe ouwe gehoord zoals Behind a Wall of Silence. Door het tegenvallende geluid, het tamme publiek en de slechte vocalen viel deze show, hoe jammer ik het ook vind, tegen.
Na een ombouwpauze van ongeveer veertig minuten was het de beurt aan As I Lay Dying om de avond met een knaller af te sluiten. The Powerless Rise had mij dit jaar reeds sterk geïmponeerd en was mijns inziens een album dat écht opleefde tot de potentie van de band. Het geluid stond ook nu weer te hard maar in tegenstelling tot Heaven Shall Burn was het geluid net als bij Suicide Silence erg helder en de gitaarsolo’s kwamen geweldig goed uit de verf. De setlist bestond uit een mix van The Powerless Rise, zoals Anodyne Sea, Parallels en Beyond Our Suffering en An Ocean Between Us, zoals Seperation, Nothing Left en The Sound of Truth. Zelfs zo veel dat de zanger rond het einde van de set zich haast verontschuldigde voor het feit dat ze zo veel nieuw materiaal speelden.
Toen er vervolgens oudere nummers gespeeld werden zoals Confined en Through Struggle kon de band rekenen op meer respons van het publiek en een heftigere moshpit. Het publiek bleef ook tijdens dit concert aan de tamme kant maar na elk nummer werd er toch veel geklapt en geschreeuwd. Voorin de zaal viel het geluid erg tegen, maar achterin was het geweldig waardoor ik kon genieten van de mooie drums en gitaren. Ook vielen de screams van de zanger positief op en de cleane zang van de bassist was beter dan verwacht. Veel meer over de show valt er niet te zeggen, de band speelde zelfverzekerd en had er duidelijk zin in en speciaal voor de verjaardag van de bassist werd er als dank van het publiek nog een flinke wall of death opgezet. Na ongeveer tien nummers hield de band het voor gezien om vervolgens nog een encore van meerdere songs te spelen. Een prima afsluiter van een mooie avond waar zonder twijfel vele Belgen een flinke gehoorbeschadiging aan hebben overgehouden.
Links: